"Od dzieciństwa wyobrażałem sobie wnętrze duszy, jak wilgotną drgającą membranę w czerwonych odcieniach".

Witajcie moi Drodzy!

 

Dzisiaj trochę miszmaszowo, o wszystkim i o niczym, a witam Was moim starym wierszem odnoszącym się do twórczości jednego z moich ukochanych reżyserów, arcymistrzów światowego kina, Ingmara Bergmana. 

 

po próbie

 

na strunach dni gram, co potrafię. bardzo się staram

nie fałszować. bacznie zwracam uwagę na to, gdzie

węże składają jaja i szukam źródła nadziei

we wszystkim co dobre i szczere.

 

nie wiem dokładnie, gdzie rosną poziomki, potrafię

jednak wygrać jesienną sonatę bez narzekania na

szarość i smutek wszystkich listopadów, jakie udało

mi się rozjaśnić uśmiechem.

 

miłością zataczam kręgi na szorstkiej powierzchni płynącego

bezlitośnie czasu. słowa, szepty i krzyki czerwienieją

na półotwartych ustach. taka już ze mnie dziwna persona,

rozpaczliwie poszukująca siódmej pieczęci.

 

życie marionetek trwa w najlepsze. realizuje się

w scenach z życia małżeńskiego, nawet wówczas,

kiedy zimny deszcz pada na naszą miłość, gdy

twarzą w twarz staję przed namiętnościami.

 

w rozbitym zwierciadle odbija się oko diabła.

uporczywe milczenie boga

ucisza czarodziejski flet.

 

JoAnna Idzikowska - Kęsik, 22 XI 15

 

Ten boski kubek w postaci kwiatu maku dostałam od moich przyjaciół pod koniec sierpnia, na urodziny, uwielbiam z niego pić, bo jest rewelacyjny i piękny jak Bergmanowskie wnętrze duszy.

 

 Jak już pisałam, nie było mnie w Bolesławcu praktycznie całe wakacje, a jak wróciłam, okazało się, że moje miasto wypiękniało. Przy ulicy Prusa powstała Ceramiczna Brama Przyjaźni, której jeszcze nie widziałam, ale jak tylko zobaczę, to Wam ją pokażę tu na blogu. Pojawiła się również stara - ale cudnie odnowiona Kobaltowa Kamienica, w której, na parterze znajdują się trzy sklepy z moją ukochaną bolesławiecką ceramiką. Kamienica znajduje się przy ulicy Zgorzeleckiej, przy rzece Bóbr niedaleko drogi wylotowej w stronę Zgorzelca i Niemiec. Obejrzałam ją niedawno, wygląda pięknie, zresztą sami oceńcie.

 

 Nie pamiętam już, czy pokazywałam Wam w którymś nowszym poście swoje w miarę nowo zakupione ceramiczne cacka, więc mam dla Was parę fotek kubków, które lubię, z których lubię pić i dlatego są w kuchni, żeby były pod ręką (superunikaty trzymam w pokojach, w różnych kredensikach za szkłem).

 

I na koniec ferajna czyli zwierzyniec. Niczko moje najdroższe, ukochane stworzenie, czuje się odrobinę lepiej, ale schudł bardzo, jest słaby, dużo przeżyliśmy ostatnio, musiałam podjąć decyzję o jego kastracji farmakologicznej, bo psiak ma już 14 i pół roku i ma problemy z prostatą, ale serduszko ma silne i to jest najważniejsze.

Balbina, chociaż trzy miesiące starsza od Nikoska ma się dobrze, choć zazdrośnie, często włazi mu do kojca, ignorując swoje legowiska. Uwielbia, gdy wszystkie kocyki w kojcu są świeżo wyprane, wtedy Niko nie ma szans...

 A Bazyl, kocur york chocolate mojej córci (na pierwszy rzut oka wydaje się czarny, ale w słońcu jego sierść lśni czekoladowym blaskiem), wciąż za mną biega (gdy ona gdzieś lata po świecie, a kot jest u mnie na gościnnych występach) i domaga się jedzenia (wie dokładnie, w której szafce trzymam przysmaki) i mizianka - jest wielki, waży ponad 8 kg, więcej niż Niko i Balbina z tym, że to diablątko w przeciwieństwie do moich aniołków, lubi się czesać, moje czochraki uciekają, jak tylko zobaczą grzebień lub szczotkę.

Wczoraj wyszłam pierwszy raz po chorobie covidowej na spacer z psinką moją najdroższą i spotkałam wiewiórkę, której nie uchwyciłam i zimowity - jesienne krokusy. Powoli, nieuchronnie zbliża się listopad...

Uściski i moc serdeczności dla Was, życzę Wam ciepłego, zdrowego i udanego nadchodzącego tygodnia.

*

Cytat w tytule postu Ingmar Bergman. 

Wszystkie zdjęcia w poście są mojego autorstwa.