UWAGA POEZJA czyli sześć wierszy o depresji

#poezjaodepresji

#piszącekobiety

23 lutego obchodzony jest Światowy Dzień Walki z Depresją. 

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) depresja, na którą obecnie cierpi ponad 350 milionów osób, po 2020 roku stała się drugim po chorobach układu krążenia największym problemem zdrowotnym na świecie.  

Mimo, że istnieją skuteczne metody leczenia depresji, to korzysta z nich mniej niż 50%, a w niektórych państwach mniej niż 10% chorych. 

Najgroźniejszym objawem depresji są myśli samobójcze. Według Światowej Organizacji Zdrowia depresja może być przyczyną aż 800 000 samobójstw rocznie. To jest wielki problem zwłaszcza, że bywa źle diagnozowana, a bardzo często również lekceważona.

 

Wielu poetów pisze wiersze o depresji, ja prezentuję dzisiaj sześć KOBIECYCH spojrzeń na tę chorobę. Podkreślam: CHOROBĘ i to bardzo ciężką, przewlekłą.

Pięć z nich to spojrzenia poetek, które bardzo cenię, a wiersze czterech z nich prezentowałam na tym blogu. Niebawem zaprezentuję trzy wiersze Joanny Ellwart i Renaty Iwaniec, a dzisiaj zapraszam serdecznie do wierszy o depresji.

 

 

Joanna Fligiel

Ja

Wypełnia mnie ciemność.

Pojawiła się jakiś czas temu i ciągle

pogłębia. Sama nie wiem, może

stworzyłam ją w myślach, ale to żadna

różnica. Iluzje trwają dłużej, niż to, co

zwykło nazywać się prawdziwym życiem.

Ciemność jest coraz cięższa. Przypomina

węglowy muł. Zalega w dole brzucha. Zmienia

środek ciężkości. Czeka, aż się wywrócę.

(wiersz pochodzi z drugiej książki poetyckiej pt. "Geny", maj 2011)

*

Joanna Fligiel (1968) - autorka wielu książek poetyckich, ale tylko trzech wydanych. Redaktorka, pomysłodawczyni i założycielka Babińca Literackiego. 

 

Fot. Andrzej Walkusz

 

Trzy wiersze Joanny Fligiel i więcej o poetce TUTAJ

~

Beata Kieras

***

do twarzy nam ze sobą

jestem z tych umarłych półgębkiem

tło do życia dlatego gadam ze śmiercią

wiem że oszukuje że nie zmartwychwstaną

domy z wierszy ludzie z rysunków słowa wetknięte

do gardła że miłość ośmieszona przez rozbawioną

kobietę nie wygoi śmiechu przez całą wieczność

wiem ale lubię słuchać o gwiazdkach w kwadratowych nawiasach

o tym jak byłam człowiekiem jak się o mnie myślały myśli

rozproszone ale ciepłe zawsze bliskie mimo zasieków

 

śmierć babcia i ja stara kobieta dziecko piernik

bo nawet nie dzidzia lustro pilnuje dystansu

opowiadamy sobie historie zza szyb ona mówi

że miałam sens że zrobiono mi krzywdę przemilczając

z krzywą gębą całą resztę wychodzącą spod palców

ja wtulam się w jej sweter bo nosi sweter brązowy

pachnący soir de paris i wyliczam zmarłych

którzy czekają aż zmądrzeję i zamiast rzucać się w oczy

porzucę upokarzające zajęcie bo jednak hańbi

ta obecność przy tylu milczących głosach przeciw

 

gdyby nie ona zwariowałabym bardziej widowiskowo

podarłabym wszystkie kartki których dotknęłam

i chustki ściskające gardło trzeba by mnie leczyć

pomimo słabo rokującego wieku produkcyjnego

tak jest lepiej

dla wszystkich oraz znajomych

wywiązuję się z obowiązków płacę rachunki

więc światło się pali czasami popełniam wiersz

o niskiej szkodliwości i tylko grzywną milczenia

traktują nas żywi dobrotliwi jak postacie z bajek

otulone morałem

 

uciekam do niej jest bardziej śmiesznie niż strasznie

nie całkiem serio jak wtedy gdy wywlekają za włosy

młodzi mężczyźni i rozdzielają każdy na czworo

poronionych dzieci wesoło im nam z tej i owej strony

 

*

 

Beata Kieras (1967) – poetka, nauczycielka języka polskiego, autorka książki poetyckiej "Lady Hiob otwiera drzwi" (2013) oraz tomiku "Epizody mieszane” (2019) - pokłosia 7 Konkursu Poetyckiego Fundacji Duży Format. Trzeci tom poetycki pt. "Monetki" napisała w duecie z poetą Jarosławem Jabrzemskim. Beata maluje i grywa na pianinie.

 

Trzy wiersze Beaty Kieras i więcej o poetce TUTAJ

 

 ~

 

Joanna Ellwart 

 

***

 

Od tygodnia zabieram do łóżka

japońską lalkę Yumeko.

Twoje łóżko omijam, chociaż wiem,

że czekasz. 

 

Dryfuję między pokojem a lodówką.

Rozrastam się. Chcę czuć.

Czuć ciężar właściwy. Piję wino.

Piję sake. Przytulam Yumeko. 

 

Czytam. Śpię. Milczę. Znikam.

Piżama rano, we dnie, w nocy.

Klatka. Głowa w imadle.

W oknie wiatr. Słońce i błękit.

 

W klatce cicho. Tak cicho.

Ametyst i sodalit.

Malachit i awenturyn.

Tęcza spętana cieniem.

 

Kamienie ułożę w krąg.

Wyjdę z kręgu. Ciężar

właściwy oddam twoim dłoniom.

Wzbiję się. Powiem "tak". 

 

2021 - 2023 

 

Joanna Ellwart (1972) – literaturoznawczyni, redaktorka i korektorka (obecnie w zawieszeniu). Jej dusza mieszka w Tatrach, zaś ciało nad morzem. Dzierga czapki, śpiewa "Halkę" i "Wilczą zamieć" i popija whisky.

 

Inny wiersz Joanny przeczytacie TUTAJ , mam też nadzieję, że niebawem przygotuję post z trzema wierszami Autorki.

 

 ~

 Dorota Nowak 

 

 dawka

opowiadasz o ukłuciach na ciele i związanych dłoniach
zranieniu ukrytym pod dziewczęcą bluzką
o nacięciach między udami śladach pod małą piersią

od miesięcy wózek toczy się między ścianami
na nim dziewczyna w podziurawionych jeansach
rozpina zapina bluzkę milczy o przedawkowaniu

zaczęła brać odkąd wypełniłeś puste miejsce
kołysałeś jak ojciec którego nie było przesuwałeś granice
słońce zgasło po pierwszym celnym ukłuciu

*
Dorota Nowak – autorka tomów poetyckich: „na dwa” , „opium”, „antidotum” , „Zarzewie”, „rano otwieram oczy”. Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów poetyckich. Nagrodzona za tom „na dwa” w konkursie na książkowy debiut poetycki w ramach Nocy Poezji w Krakowie (2014) oraz Pierwszą Nagrodą Grand Prix w II Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim O Złotą Pszczołę (2019) za projekt poetycki pt. Zarzewie. Finalistka tegoż konkursu w 2021 r. – koncepcja książki stała się

pierwowzorem tomu „rano otwieram oczy”. Jej wiersze publikowane były w kilkudziesięciu antologiach oraz pismach literackich, m.in. w Twórczości, Toposie, Ypsilonie, Helikopterze, Migotaniach, pisarzach.pl, Gazecie Kulturalnej, Okolicy Poetów, Akancie, Krajobrazach Kultury, Protokole Kulturalnym, Radostowej, ARTISie, Echu Piątkowa.

Fot. Beata Patrycja Klary - Stachowiak

 

Trzy wiersze Doroty i więcej o poetce przeczytacie TUTAJ , jeden wiersz Autorki TUTAJ

~

 

 na zakręcie

 

kiedy wypełnią się twoje marzenia jak pety

w kryształowej popielniczce leżysz i śmierdzisz

– nie działasz

 

już wiesz że coś się poukładało ale się nie układa

że cyfry się zgadzają ale nic się nie zgadza

wszystko jest na dużym plusie ale puls zwalnia

 

nadal nic nie robisz czekasz aż przejdzie

miało przyjść a wciąż przechodzi

pomiędzy palcami na drugą stronę mija cię

życie

 

*

Renata Iwaniec (1973) – poetka, ekonomistka, nauczycielka, autorka książek poetyckich „czasem wieszam się z praniem” (2018,FDF) i "przekrój dwóch planet" (FONT, 2022). Wiersze publikowała w Śląskiej Strefie Gender, Gazecie Kulturalnej, Babińcu Literackim, Helikopterze, Internetowym wydaniu Odry, Wytrychu, Bezkresie oraz w antologiach. Wiersze autorki były czytane w Radiu Poznań i Radiu Koszalin.

Laureatka głównego konkursu XVIII i XIX Głogowskich Konfrontacji Literackich.

Właścicielka autorskiej strony http://natare.eu/

 

Trzy wiersze Renaty Iwaniec na moim blogu: WKRÓTCE!

 

 

 ~

 

JoAnna Idzikowska - Kęsik

 

 

 21 dni bez wyroku

jest wreszcie jest naprawdę istnieje
szeptała śmiała się i chciała latać
zadbać o siebie ciepło ubierać
chronić przed wiatrem którego tchnienie
bywa jak szpilki wbijane w ciało
słabe bezbronne czasem bezwolne

upiorna Lilith zrobiła swoje
sącząc zazdrośnie zbyt głęboką czerwień
tylko nie to za co dlaczego
za trzy tygodnie słodkiej euforii
nie ma spokoju i znowu makowo
tym razem z woli pobladłych nadgarstków
pozdrawiających Panią Depresję

podnieść się nie da nie da się zapomnieć
zwlekać się z siebie z łóżka z własnych myśli
uciec przed bogiem pojednać z losem
skończyć z żałobą po niebyłości

opluj ją karle co nie rozumiesz
jak to jest pełzać

po własnym cieniu

*

JoAnna Idzikowska - Kęsik (1969) – wciąż boi się i waha czy wydać swoje wiersze, chociaż coraz więcej osób dopytuje o jej tomik. Ma wiele zawodów, wykonuje ulubiony, jest pedagożką do zadań specjalnych. Po nadgodzinach współredaguje Babiniec Literacki, czyta, podziwia piękno przyrody. Uwielbia maki, morze, ceramikę bolesławiecką i starą biżuterię, którą kolekcjonuje.

 

Trzy wiersze TUTAJ 

 

 #depresjatoniejestsmutek

#dzieńwalkizdepresją

#depression

"Popiołem i cieniem i wspomnieniem się staniesz". ***

  

czasem brakuje mi empatii

w dzień w którym hucznie poinformowano

 maluczkich o śmierci byłej seksbomby pomyślałam

 że jak umrę nic się na tym świecie nie zmieni

 

i właśnie to jest w śmierci najpiękniejsze że

reszta kręci się bez uszczerbku na zdrowiu

 

kogo by obeszła taka wiadomość gdyby

chodziło o bezpańską poetkę ousiderkę

ubogą matkę niepełnosprawnego chłopaka

bezdomnego pijaka czy samotną staruszkę 

albo cyklofrenicznego pacjenta wariatkowa

 

odeszła naprawdę stara kobieta

niezła modelka i słaba aktorka której

 sława przebrzmiała czterdzieści lat temu 

i wywołała światową histerię 

 kiedy umiera chore na raka dziecko

media nie robią z tego tematu dnia

nikt oprócz bliskich nie rozpacza

 

czy kiedyś ktoś uśmiechnie się wreszcie

do tego typu newsów i zamiast biadolić

napisze że celebrytka denatka

 miała świetne bogate życie o którym

osamotnione poetki ułomne dzieci i żule

 

nawet nie marzą ponieważ cieszą się

 chwilą łapią nikłe promyki szczęścia

 podziwiając fotki poprawianych 

i upiększanych na wszelkie sposoby

cycatych amantek

 

dokąd zmierzasz świecie

czy naprawdę trudno ci zrozumieć 

że śmierć jest nieodłączną częścią życia

że ziemia ma wywalone na to

kogo w niej zakopują 

lub kogo na niej rozsypią

że dla śmierci wszyscy jesteśmy tacy sami 

 

umarła jedna z wielu gwiazdek kina

tabloidy jak zawsze przeginają

nakręcają negatywne emocje

ludzie bez zainteresowań i swojego życia

 rozpaczają jakby stracili skarb

programowanie umysłów osiąga szczyt 

głupota wzlatuje powyżej

wszystkich  zasięgów mainstreamu

jik

 

 

***cytat w tytule postu: Persjusz

*obrazy z internetu, nie znam Autorów

UWAGA POEZJA czyli wiersz bardzo osobisty

 

#MeToo - 1

 

nawet nie wiesz jak to jest

całymi latami pamiętać złego człowieka

który podobno miał uczyć tego co dobre i wzniosłe

 

mieć przed oczami jego poker face

puste ciemne oczy i zaciśnięte usta

słyszeć baryton przypominający grzmoty

i słowa wywołujące poczucie winy

czuć paskudny nieświeży oddech

i szorstki dotyk silnych zdecydowanych rąk

 

nawet nie wiesz jak trudno jak niemożliwie ciężko

jest utulić tę dziewczynkę która jeszcze nie ma okresu

chociaż koleżanki nie mówią o niczym innym

ale to właśnie ona staje się zwierzyną łowną

 

jak bardzo jej obraz tkwi w podświadomości

 

a może jednak wiesz jak to jest gdy matka

nie przyjmuje do wiadomości twoich zwierzeń

spuszcza ci baty bo w klasach od piątej do ósmej

masz z zachowania dostateczny tylko dlatego

że podrapałaś tę beznamiętną gębę gnoja

który przez cztery lata molestował cię

rozbierał wzrokiem i czuł się bezkarny

 

może znasz te emocje gdy widzisz kogoś

podobnego i kurczysz się w sobie a dusza

wyrywa się z ciała i ucieka poza zasięg bytu

uczucie gdy niemal czterdzieści lat później

nie pomaga ci żadna terapia żadne ustawienia 

hellingerowskie żadne pamiętniki wiersze nic

 

na pewno wiesz że wybaczenie to jedno

pamięć to drugie a krzywda której zaznałaś

w okresie kiedy potrzebowałaś czułej akceptacji

wierci ci dziury w głowie i zmusza do myśli

których za nic w świecie nie potrafisz powstrzymać

niech cię pochłonie wewnętrzne piekło

bezduszny obleśny hipokryto w czarnej

śmierdzącej kadzidłem kiecce

JoAnna Idzikowska - Kęsik, 15 II 23