UWAGA POEZJA czyli sześć wierszy o depresji

#poezjaodepresji

#piszącekobiety

23 lutego obchodzony jest Światowy Dzień Walki z Depresją. 

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) depresja, na którą obecnie cierpi ponad 350 milionów osób, po 2020 roku stała się drugim po chorobach układu krążenia największym problemem zdrowotnym na świecie.  

Mimo, że istnieją skuteczne metody leczenia depresji, to korzysta z nich mniej niż 50%, a w niektórych państwach mniej niż 10% chorych. 

Najgroźniejszym objawem depresji są myśli samobójcze. Według Światowej Organizacji Zdrowia depresja może być przyczyną aż 800 000 samobójstw rocznie. To jest wielki problem zwłaszcza, że bywa źle diagnozowana, a bardzo często również lekceważona.

 

Wielu poetów pisze wiersze o depresji, ja prezentuję dzisiaj sześć KOBIECYCH spojrzeń na tę chorobę. Podkreślam: CHOROBĘ i to bardzo ciężką, przewlekłą.

Pięć z nich to spojrzenia poetek, które bardzo cenię, a wiersze czterech z nich prezentowałam na tym blogu. Niebawem zaprezentuję trzy wiersze Joanny Ellwart i Renaty Iwaniec, a dzisiaj zapraszam serdecznie do wierszy o depresji.

 

 

Joanna Fligiel

Ja

Wypełnia mnie ciemność.

Pojawiła się jakiś czas temu i ciągle

pogłębia. Sama nie wiem, może

stworzyłam ją w myślach, ale to żadna

różnica. Iluzje trwają dłużej, niż to, co

zwykło nazywać się prawdziwym życiem.

Ciemność jest coraz cięższa. Przypomina

węglowy muł. Zalega w dole brzucha. Zmienia

środek ciężkości. Czeka, aż się wywrócę.

(wiersz pochodzi z drugiej książki poetyckiej pt. "Geny", maj 2011)

*

Joanna Fligiel (1968) - autorka wielu książek poetyckich, ale tylko trzech wydanych. Redaktorka, pomysłodawczyni i założycielka Babińca Literackiego. 

 

Fot. Andrzej Walkusz

 

Trzy wiersze Joanny Fligiel i więcej o poetce TUTAJ

~

Beata Kieras

***

do twarzy nam ze sobą

jestem z tych umarłych półgębkiem

tło do życia dlatego gadam ze śmiercią

wiem że oszukuje że nie zmartwychwstaną

domy z wierszy ludzie z rysunków słowa wetknięte

do gardła że miłość ośmieszona przez rozbawioną

kobietę nie wygoi śmiechu przez całą wieczność

wiem ale lubię słuchać o gwiazdkach w kwadratowych nawiasach

o tym jak byłam człowiekiem jak się o mnie myślały myśli

rozproszone ale ciepłe zawsze bliskie mimo zasieków

 

śmierć babcia i ja stara kobieta dziecko piernik

bo nawet nie dzidzia lustro pilnuje dystansu

opowiadamy sobie historie zza szyb ona mówi

że miałam sens że zrobiono mi krzywdę przemilczając

z krzywą gębą całą resztę wychodzącą spod palców

ja wtulam się w jej sweter bo nosi sweter brązowy

pachnący soir de paris i wyliczam zmarłych

którzy czekają aż zmądrzeję i zamiast rzucać się w oczy

porzucę upokarzające zajęcie bo jednak hańbi

ta obecność przy tylu milczących głosach przeciw

 

gdyby nie ona zwariowałabym bardziej widowiskowo

podarłabym wszystkie kartki których dotknęłam

i chustki ściskające gardło trzeba by mnie leczyć

pomimo słabo rokującego wieku produkcyjnego

tak jest lepiej

dla wszystkich oraz znajomych

wywiązuję się z obowiązków płacę rachunki

więc światło się pali czasami popełniam wiersz

o niskiej szkodliwości i tylko grzywną milczenia

traktują nas żywi dobrotliwi jak postacie z bajek

otulone morałem

 

uciekam do niej jest bardziej śmiesznie niż strasznie

nie całkiem serio jak wtedy gdy wywlekają za włosy

młodzi mężczyźni i rozdzielają każdy na czworo

poronionych dzieci wesoło im nam z tej i owej strony

 

*

 

Beata Kieras (1967) – poetka, nauczycielka języka polskiego, autorka książki poetyckiej "Lady Hiob otwiera drzwi" (2013) oraz tomiku "Epizody mieszane” (2019) - pokłosia 7 Konkursu Poetyckiego Fundacji Duży Format. Trzeci tom poetycki pt. "Monetki" napisała w duecie z poetą Jarosławem Jabrzemskim. Beata maluje i grywa na pianinie.

 

Trzy wiersze Beaty Kieras i więcej o poetce TUTAJ

 

 ~

 

Joanna Ellwart 

 

***

 

Od tygodnia zabieram do łóżka

japońską lalkę Yumeko.

Twoje łóżko omijam, chociaż wiem,

że czekasz. 

 

Dryfuję między pokojem a lodówką.

Rozrastam się. Chcę czuć.

Czuć ciężar właściwy. Piję wino.

Piję sake. Przytulam Yumeko. 

 

Czytam. Śpię. Milczę. Znikam.

Piżama rano, we dnie, w nocy.

Klatka. Głowa w imadle.

W oknie wiatr. Słońce i błękit.

 

W klatce cicho. Tak cicho.

Ametyst i sodalit.

Malachit i awenturyn.

Tęcza spętana cieniem.

 

Kamienie ułożę w krąg.

Wyjdę z kręgu. Ciężar

właściwy oddam twoim dłoniom.

Wzbiję się. Powiem "tak". 

 

2021 - 2023 

 

Joanna Ellwart (1972) – literaturoznawczyni, redaktorka i korektorka (obecnie w zawieszeniu). Jej dusza mieszka w Tatrach, zaś ciało nad morzem. Dzierga czapki, śpiewa "Halkę" i "Wilczą zamieć" i popija whisky.

 

Inny wiersz Joanny przeczytacie TUTAJ , mam też nadzieję, że niebawem przygotuję post z trzema wierszami Autorki.

 

 ~

 Dorota Nowak 

 

 dawka

opowiadasz o ukłuciach na ciele i związanych dłoniach
zranieniu ukrytym pod dziewczęcą bluzką
o nacięciach między udami śladach pod małą piersią

od miesięcy wózek toczy się między ścianami
na nim dziewczyna w podziurawionych jeansach
rozpina zapina bluzkę milczy o przedawkowaniu

zaczęła brać odkąd wypełniłeś puste miejsce
kołysałeś jak ojciec którego nie było przesuwałeś granice
słońce zgasło po pierwszym celnym ukłuciu

*
Dorota Nowak – autorka tomów poetyckich: „na dwa” , „opium”, „antidotum” , „Zarzewie”, „rano otwieram oczy”. Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów poetyckich. Nagrodzona za tom „na dwa” w konkursie na książkowy debiut poetycki w ramach Nocy Poezji w Krakowie (2014) oraz Pierwszą Nagrodą Grand Prix w II Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim O Złotą Pszczołę (2019) za projekt poetycki pt. Zarzewie. Finalistka tegoż konkursu w 2021 r. – koncepcja książki stała się

pierwowzorem tomu „rano otwieram oczy”. Jej wiersze publikowane były w kilkudziesięciu antologiach oraz pismach literackich, m.in. w Twórczości, Toposie, Ypsilonie, Helikopterze, Migotaniach, pisarzach.pl, Gazecie Kulturalnej, Okolicy Poetów, Akancie, Krajobrazach Kultury, Protokole Kulturalnym, Radostowej, ARTISie, Echu Piątkowa.

Fot. Beata Patrycja Klary - Stachowiak

 

Trzy wiersze Doroty i więcej o poetce przeczytacie TUTAJ , jeden wiersz Autorki TUTAJ

~

 

 na zakręcie

 

kiedy wypełnią się twoje marzenia jak pety

w kryształowej popielniczce leżysz i śmierdzisz

– nie działasz

 

już wiesz że coś się poukładało ale się nie układa

że cyfry się zgadzają ale nic się nie zgadza

wszystko jest na dużym plusie ale puls zwalnia

 

nadal nic nie robisz czekasz aż przejdzie

miało przyjść a wciąż przechodzi

pomiędzy palcami na drugą stronę mija cię

życie

 

*

Renata Iwaniec (1973) – poetka, ekonomistka, nauczycielka, autorka książek poetyckich „czasem wieszam się z praniem” (2018,FDF) i "przekrój dwóch planet" (FONT, 2022). Wiersze publikowała w Śląskiej Strefie Gender, Gazecie Kulturalnej, Babińcu Literackim, Helikopterze, Internetowym wydaniu Odry, Wytrychu, Bezkresie oraz w antologiach. Wiersze autorki były czytane w Radiu Poznań i Radiu Koszalin.

Laureatka głównego konkursu XVIII i XIX Głogowskich Konfrontacji Literackich.

Właścicielka autorskiej strony http://natare.eu/

 

Trzy wiersze Renaty Iwaniec na moim blogu: WKRÓTCE!

 

 

 ~

 

JoAnna Idzikowska - Kęsik

 

 

 21 dni bez wyroku

jest wreszcie jest naprawdę istnieje
szeptała śmiała się i chciała latać
zadbać o siebie ciepło ubierać
chronić przed wiatrem którego tchnienie
bywa jak szpilki wbijane w ciało
słabe bezbronne czasem bezwolne

upiorna Lilith zrobiła swoje
sącząc zazdrośnie zbyt głęboką czerwień
tylko nie to za co dlaczego
za trzy tygodnie słodkiej euforii
nie ma spokoju i znowu makowo
tym razem z woli pobladłych nadgarstków
pozdrawiających Panią Depresję

podnieść się nie da nie da się zapomnieć
zwlekać się z siebie z łóżka z własnych myśli
uciec przed bogiem pojednać z losem
skończyć z żałobą po niebyłości

opluj ją karle co nie rozumiesz
jak to jest pełzać

po własnym cieniu

*

JoAnna Idzikowska - Kęsik (1969) – wciąż boi się i waha czy wydać swoje wiersze, chociaż coraz więcej osób dopytuje o jej tomik. Ma wiele zawodów, wykonuje ulubiony, jest pedagożką do zadań specjalnych. Po nadgodzinach współredaguje Babiniec Literacki, czyta, podziwia piękno przyrody. Uwielbia maki, morze, ceramikę bolesławiecką i starą biżuterię, którą kolekcjonuje.

 

Trzy wiersze TUTAJ 

 

 #depresjatoniejestsmutek

#dzieńwalkizdepresją

#depression

UWAGA POEZJA czyli poetki o kobietach i dla kobiet

 Zapraszam Was serdecznie do przeczytania kilku wierszy moich znajomych poetek, pięknych, mądrych i niezwykle inteligentnych oraz zdolnych kobiet.

Myślę, że zarówno wiersze, jak i przede wszystkich ich Autorki, są godne uwagi Czytelników.  Bardzo bym chciała, żeby poezja tych kobiet poszła w świat, ponieważ jest tego warta.

Dla mnie prezentowane utwory to po prostu bardzo dobre wiersze. Wiersze, które coś wnoszą, nad którymi warto się zatrzymać, zastanowić.

Dodam, że 21 marca obchodzony jest Światowy Dzień Poezji i z tej sympatycznej okazji na tym blogu w marcu będą li tylko WIERSZE. Cieszycie się? Marzec wierszami stoi.

Jednocześnie chciałam podziękować Autorkom za wyrażenie zgody na opublikowanie ich wspaniałych utworów na moim blogu.

Czytajcie!

JOANNA ELLWART

***

Tu jest Gilead. Tu zamkną ci usta.

"Kinder, Küche, Kirche" postawią na straży.

Byś nie zapomniała, że wolno ci milczeć.

Wolność jest dla mężczyzn.

Nie mieszka w tym domu. 

 

Masz nosić warkocze i sukienki w łączkę.

Rodzić na żądanie, spowiadać się z miłości.

Pielęgnować dzieci i odkurzać książki.

Nie czytać, broń Boże! Miecz nie przystoi dziewce. 

 

Teraz przeproś, że brata zmusiłaś do gwałtu. Przeproś ojca, że nie

 jesteś synem. I męża, że przez ciebie toczy się do baru. Nie płacz, 

balkon wysoko, a ziemia pojemna. 

 

Cesarz mówi: leż krzyżem. Cegieł broń, w których Bóg jest chłopcem

 do bicia.

Słuchaj męża i księdza. Obaj niszczą z miłości.

Tu masz knebel, tam łóżko.

Nie wychylaj się z cienia. 

 

Albo w szpilkach i z kiecką trawioną przez ogień stań na barykadzie

 przeciw tym rycerzom, pod którymi koń pada.

Zadławią ich twoje włosy i krzyk co wczoraj był szeptem. 

 

Cesarza nie ochroni nawet kocie futro.

 

28.10.2020.

 

*

Joanna Ellwart (1972) − literaturoznawczyni, redaktorka i korektorka (obecnie w zawieszeniu). W młodości pisała bez umiaru, publikowała na łamach lokalnej prasy oraz w licznych almanachach poezji. Wygrywała konkursy literackie, odmówiła wydania tomiku poetyckiego a potem także powieści. Nie po drodze jej z księgarskimi półkami. Woli cudze słowa. Jeśli własne to tylko naukowe. Nie szukajcie jej tekstów w świecie, wszystkie zostały opatrzone nazwiskiem rodowym. Jej dusza mieszka w Tatrach, zaś ciało nad morzem. Czyta już tylko uchem. Pióro zastąpiła szydełkiem. Dzierga czapki, śpiewa "Halkę" i popija whisky.

 

 DOROTA NOWAK

zadzwonię a ty odbierzesz

 

mamo

 

masz białko w moczu podejrzane zgrubienie w pachwinie

bez pomocy kul leżałabyś nieustannie w łóżku rozdzielając

koperty – ta dla niej ta dla niego a ta na wszelki wypadek

na dzień w którym świt nie obudzi już w tobie głodu

 

znów odkładam rozmowę – telefon jak pępowina łączy nasz ból

unikam rozmów o twoim czekaniu na miejsce w którym kule

zastąpisz skrzydłami a twój mąż zrozumie dlaczego trzeba jeść

wychodzić na spacer pamiętać imiona własnych i cudzych dzieci

 

po pierwszym naszym słowie rozpoznaję ile liści spadło w ogrodzie

jak bardzo sąsiedzi skarżą się na dźwięki które bezwiednie wydaje

twój mężczyzna – ten od sadzenia drzew i brawurowej jazdy ten

od wzlotów i upadków od noszenia na rękach i od milczenia

 

* 

Dorota Nowak – absolwentka Politechniki Poznańskiej oraz studiów podyplomowych z zakresu: psychologii, matematyki, rachunkowości i finansów.
Autorka czterech tomów poetyckich : 

- „na dwa” wydany w 2014 r. drukiem przez Fundację Literatury im. Henryka Berezy w ramach serii Biblioteka Poezji/Na Krechę
- „opium” wydany w 2015 r. przez Miejską i Powiatową Bibliotekę Publiczną w Nowym Tomyślu
- „antidotum” wydany w 2017 r. w FONT w ramach serii Biblioteka Poezji/Na Krechę
- „zarzewie” wydany w 2019 przez Fundację czaR(T)Krzywogońca.
Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów poetyckich. Nagrodzona za tom „na dwa” w konkursie na Książkowy Debiut Poetycki w 2014 roku w ramach Nocy Poezji w Krakowie, wersja elektroniczna książki jest dostępna na stronach Magicznego Krakowa. Nagrodzona Pierwszą Nagrodą Grand Prix w II Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „O Złotą Pszczołę 2019” za projekt książki poetyckiej „Zarzewie”, w którym główną nagrodą był druk wspomnianego tomu.
Publikowana w kilkudziesięciu antologiach oraz w pismach literackich, między innymi: ”Twórczość”, „Topos”, „Ypsilon”, „Migotania”, „Okolica Poetów”, „Akant”, „Krajobrazy Kultury”, „Protokół Kulturalny”, „Radostowa”, „ARTIS”, „Echo Piątkowa” i inne. Należy do Grupy Literycznej Na Krechę.

 

 

BIANKA KUNICKA 

 

***

 

- Ogólna liczba lat, które Adam przeżył, była dziewięćset trzydzieści (* Rdz 5:3-8) -

 

jestem Lilith kobieta której nie chciałeś

kość z twojej kości ciało z twojego ciała

pełna śluzu i krwi wrzącej jak pustynne słońce

 

pachnę świeżym chlebem i miłością

nie mam początku ani końca gdy spalam się w twoich snach

 

ubrana w skrzydła nocy zakrywam wstyd

 

przeklęta bo równa tobie nie chciałam leżeć na dole

 

jestem czernią ogniem węglem popiołem śmiercią jestem

każdego dnia gdy spojrzysz w niebo ja

rozgrzanym powietrzem dotknę twojej skóry

a ty wspomnisz moje imię i smak

gdy kolejny raz będziesz na niej zrozumiesz

 

twoje nozdrza wyczują zapach świeżego chleba i miłości

poczujesz głód potężny jak serca galaktyk 

 

już zawsze będziesz pragnął leżeć obok 

 

*

 Bianka Kunicka Chudzikowska – przede wszystkim kobieta, potem wszystko inne co się z tym wiąże. Z wykształcenia plastyk i kulturoznawca. Pisze odkąd pamięta, a pamięta sporo, bo uważnie obserwuje świat, starając się rejestrować obrazy i dźwięki. Przez pryzmat kobiecości podgląda i ilustruje życie z jego wielowymiarowością i paradoksami. Pisze o ludzkiej egzystencji, jej kontrowersjach i ułomnościach, starając się dotykać również tematów trudnych, które pomimo ich warczenia, próbuje oswoić. Od zawsze mówi, że kocha słowo, a niekiedy nawet z wzajemnością.

Jest autorką tomików poezji „Pobrudzone Szminką”i „poparzone wrzątkiem” oraz powieści „Najprawdziwsza Fikcja”, która zdobyła wyróżnienie jury w ogólnopolskim plebiscycie "Brakująca Litera" na powieść roku 2018, a także nagrodę czytelników. Najnowsza, świeżutka powieść Bianki nosi tytuł "Na wieki wieków, pani Amen" i już można ją nabyć w internecie i w Empiku.

Prowadzi profil poetycki na Facebooku www.facebook.com/pobrudzoneszminka oraz stronę z poezją chudzikowska.pl 

 

WIOLETTA CIESIELSKA - PAWLAK 

 

nigdy nie podchodź do nieoswojonych zwierząt

 

po ogoleniu tygrysa

na skórze zostają pręgi

 

gdy myślisz

że poskromiłeś kobietę

 

purpurzyć się będzie dziko

jej sutek

 

i srom

 

*

Wioletta Pawlak (1980) – laureatka „XI Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Janusza Różewicza”, którego pokłosiem jest jej debiutancki tomik pt. "krańcówka Litzmannstadt". Publikowała m.in. w Breg Art, Helikopterze, Obszarach Przepisanych, Odrze, Wytrychu, Cegle, Inter-, Tlenie Literackim, Drobiazgach, Wakacie oraz Śląskiej Strefie Gender. Redaktorka Babińca Literackiego.

O Wioli pisałam już na swoim blogu. Więcej wierszy Autorki znajdziecie TUTAJ. 

 

 

JOANNA IDZIKOWSKA - KĘSIK 

  

światłoczułość

podobno nie ma brzydkich
kobiet tylko źle oświetlone

światło wewnętrzne i zewnętrzne
grasuje po twarzach
bawi się w berka ze zmarszczkami

popatrz lśnię jak poranna
rosa i dopóki mam blask
możesz mnie kochać

przy zgaszonym świetle

 

 *

JoAnna Idzikowska - Kęsik - bezpańska autorka wierszy, szefowa tej strony, promotorka poezji. 

 

* 

Raz jeszcze dziękuję Autorkom za wiersze, a Czytelnikom za zatrzymanie się na chwilę i złapanie poetyckiego oddechu. 

Zdjęcia Autorek są ich własnością i nie wolno ich kopiować.