Translate

30 czerwca 2017

UWAGA POEZJA czyli Joasia Drażba, poetka, która nie zdążyła...



Joanna Drażba urodziła się 24 czerwca 1971 roku, umarła w swoje dwudzieste czwarte urodziny w roku 1995. Była studentką polonistyki na UAM w Poznaniu (po pierwszym, świetnie zaliczonym roku studiów, zachorowała), miała artystyczną duszę i przez ostatnie cztery lata życia zmagała się z ciężką chorobą nowotworową (rak kręgosłupa). Opiekował się nią profesor Jacek Łuczak, który również doprowadził do wydania wierszy, myśli i pamiętnika Joanny  „Za parawanem powiek”.

Jej pełne ciepła, emocji i refleksji nad życiem, cierpieniem i śmiercią teksty zdobyły sporą ilość czytelników, zostały również przetłumaczone na język angielski i węgierski, a tomik doczekał się kilku wznowień.

Imieniem Joanny Drażby nazwane zostało hospicjum Palium w Poznaniu oraz ogólnopolski konkurs literacki Polskiego Towarzystwa Opieki Paliatywnej.

Poniżej prezentuję kilka cytatów i wierszy autorstwa tej pięknej, młodej dziewczyny, której nie dane było rozwinąć skrzydeł, która była dzielna i nie bała się śmierci, ponieważ uważała, że jest ona przejściem w kosmiczną wieczność.


 *


CYTATY:

Moje wiersze. Moje kochane ucieczki w samotność, smutek i rozpacz.

 *
Głupie są wszelkie początki, a jeszcze głupsze ich zakończenia. Wisi nade mną motyl, taki dmuchany balon, i kpi sobie ze mnie kolorami. Nie zaprzeczam, ma rację. Znalazłam się w takim punkcie, gdzie wszystko straciło sens i cała układanka życia zaczyna się rozsypywać.

 *
Czekam na śmierć. Jest to dziwne uczucie.

*

Gubię się w samej sobie...

*

I znowu jestem o jeden dzień bliżej śmierci.



*

WIERSZE:

***

ktoś skrobie 
ociera się
tarza w podłodze
pewnie się kocha

7 IV 1990


*
***

księżniczka na ziarnku
swych marzeń
ubrana w refren mijającego
lata
pokochała swe
cielesne pamiątki
po bolesnych nocach


ziarno rosło pęczniało
wzbijało się w monumentalne
wielkości
i... rozlało się
na krawędzie królewskiego łoża
wybrzuszone spokraczniałe
przeciekało
przez setki prześcieradeł
dotknęło ziemi
"ideał sięgnął bruku"


księżniczka na ziarnku
swych marzeń
nie czyta już bajek



  27 V 1990

 *


Łza



Kap... i spadła. Roztrzaskała się o realia.
A toczyła się tak spokojnie po twarzy.
Po twarzy bez wyrazu, przeźroczystej.
Lecz cicho! Bo dusza tej mgły jeszcze marzy.

Kap... i spadła. Rozbiła się o rzeczywistość.
Była zbyt słaba, nieziemsko delikatna.
Przeraziła ją wymarzonych perspektyw mglistość.
Ona jest przecież dziecinnie jedwabna i księżycowa.

Kap... i spadła. Zderzyła się z prawdą.
Łza, która szuka szczęścia i oparcia
A spotyka się z bezlitosną pogardą
I brakiem tolerancji, współczucia. Boi się starcia.

Kap... O nie! Już nic nie spada.
Skończyły się łzy. Brak im sił na rzeczywistość.
Zrozumiały, że nic nie pomogą,
Są cicho. Chcą zachować swoją swoistość.

Nie ma już nic, co by mogło spływać po twarzy.
Nie ma już łez, które załamywały promienie świata.
Nie ma już sił na płacz. Każdy swą wartość waży
i zdejmuje odważniki. A może waga jest zepsuta?


20 II 1987

 *


źródło: Joanna Drażba, Za parawanem powiek, Poznań 1995

8 komentarzy:

  1. Ładne wiersze... Aż szkoda tak utalentowanej osoby.... :(
    Pan Bóg chyba chciał, żeby pisała dla niego.......

    Pozdrawiam JoAsiu!

    OdpowiedzUsuń
  2. Cóż począć.
    Czasem,scenariusz naszego życia,
    pisany błękitnym atramentem,
    nie przylgnie do białej kartki papieru.
    Czasem,wyblakną niektóre napisane słowa.
    Ale te pozostałe,są i będą na pamiątkę,
    śladem istoty,której nie dane było spojrzeć dalej.

    Serdecznie pozdrawiam.
    Miłego czasu.

    OdpowiedzUsuń
  3. Witaj Joasiu.
    To bardzo smutne, gdy umiera młoda i utalentowana poetka.
    Czyżby na Niebieskim Parnasie zabrakło poetów?
    Pozdrawiam i do siebie zapraszam.
    Michał

    OdpowiedzUsuń
  4. Nawet nie wiem, co napisać, bo każde słowo będzie banałem.
    Smutek, szkoda, strata...
    Serdecznie pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  5. Ciekawe co jeszcze mogłaby napisać? Ile jeszcze czasu mogłaby zmagać się ze światem? Taki sam niedosyt mam Poświatowskiej, która zostawiła przecież po sobie dużo, a przecież mogłaby napisać jeszcze więcej... jeszcze więcej przeżyć. A może gdyby nie choroba i to wczesne odchodzenie te wiersze nie byłyby takie wyjątkowe?

    OdpowiedzUsuń
  6. Piękne w poezji jest to, że daje poecie nieśmiertelność. Jak pisał Horacy, pomnik trwalszy niż ze spiżu...
    Post ten przypomniał mi historię lokalnej poetki. Młoda dziewczyna, która pisywała wiersze, zmarła bardzo młodo i przez wiele lat nikt nie wiedział, że była poetką, aż do czasu, kiedy to student polonistyki natknął się na jej nagrobek, na którym wyryty był wiersz dziewczyny. Po tym odkryciu wydano tomik poetki Grażyny Pytki, powstał również lokalny Klub Literatury i Sztuki im. Grażyny Pytki w Kartuzach, który prężnie działa do dzisiaj. Wypromowało to poezję, ale przede wszystkim młodych artystów. Wiem jedno, gdyby nie ta historia, nigdy nie opublikowałabym żadnego z moich wierszy. Co więcej, nigdy bym nie napisała tak wiele, chociaż biorąc pod uwagę dorobek najznamienitszych poetów, to wciąż mało.

    Pozdrawiam cieplutko :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Bardzo Wam dziękuję za komentarze.
    Wróciłam z wakacji,
    może uda mi się wrócić tutaj,
    na pewno wkrótce odwiedzę Wasze blogi,
    tymczasem pozdrawiam
    i raz jeszcze dziękuję!

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuję za każdy komentarz, zawsze odpiszę i zajrzę do Ciebie w miarę czasowych możliwości: czasem szybko, niekiedy później, ale zajrzę na Twój blog. Pozdrawiam. :)