Wierzę w anioły: te ziemskie i te niebiańskie...

Przyjaciele są jak ciche anioły, które podnoszą nas, kiedy nasze skrzydła zapominają, jak latać.

/Antoine de Saint-Exupery/

niebycie z aniołem

 - Radkowi, z miłością

z innej bajki przyszłam niż ty
i z wszechświata zgoła innego
lecz wtuliłam się w twoje sny
rzęs pokłonem gestu czułego

i nie chciałam już zbędnych słów
owijanych w bandaże rozpaczy
chciałam tylko byś był ze mną znów
w życia mego teatrze tułaczym

i płyniemy przez czasu cierń
w kołowrotka drewnianym obłędzie
i mijamy a z nami nasz cień

i wierzymy

 że jakoś to będzie

/B-c, sierpień 2011, p.l.r., JoAnna Idzikowska-Kęsik/ 

pyłek


mijają lata
przewezbrane śladami smutku
łez nicością

mijają dni opowiedziane
słońca promieniem
i jasnością

mijam tak tęsknie
jakbym chciała
chociaż na moment czas zatrzymać

jakbym po prostu nie wiedziała

że z klasą wypada

przemijać

/B-c, sierpień 2011, p.p.r., JoAnna Idzikowska-Kęsik/

przytyk

chyba  muszę ci coś powiedzieć
muszę zadać ból twej niewinności
może nie chcesz nic o mnie wiedzieć
skoro tulisz złych myśli mroczności

może nawet wiesz wszystko sam z siebie
patrzysz na mnie swych dłoni litością
gładzisz rzęsy błękitem na niebie
choć nie szastasz przesadną czułością

jesteś tylko duszy mej wymysłem
co atłasem wije się w ciele
jesteś bańką co z marzeniem pryśnie

duchem ducha mój drogi

aniele

/B-c, sierpień 2011, p.l.r., JoAnna Idzikowska-Kęsik/

utulone  zapatrzenie


utul mnie delikatnie i nie pozwól odejść
w pół oddechu w pół milczenia tęsknego
zapomnianej najczulszej niedotkniętej pieszczoty
przetykanej światłem naszego współistnienia

nie pozwól wyjść w chwilach uniesień ekscentrycznej
szalonej ekstazy spijanej z ciepłych i mokrych pocałunków
na które oboje czekaliśmy dłoni niecierpliwością
i wiatrem buszującym po skrajach naszych oddechów

zostań abym mogła nacieszyć się twoją nieobecnością
przygniatającą ciężarem rozczulonych oczu
wbitych we mnie zatrważającym zapatrzeniem
zawadiackiego kochanka zwanego

 aniołem śmierci

/Kraków, sierpień 2011, p.l.r., JoAnna Idzikowska-Kęsik/

  zatrzymany uśmiech


    może daleko
    zbyt daleko ode mnie
    uśmiech Twój rozjaśnia świty przemęczone

    i może jeszcze dużo dalej sięga
    niźli marzenia szaleją wzburzone

    może nie umiem wypatrzyć go czule
    wśród tylu znaków
    jakie na mnie zsyłasz

    a może nie chcę
    może już nie umiem

    w Twoim uśmiechu
       się zatrzymać

    zaśpiewać się w porannym blasku
    i umrzeć w Słów zimnym potrzasku
    wrzeszczeć w kącikach Twojego oddechu
    zatopić się w nieśmiesznym grzechu
    po to by skrzydła wyszarpać aniołom

    Miłość najczulszą odgarniać z czoła  

/Wrocław, 5 IX 2011, p.l.r., JoAnna Idzikowska-Kęsik/

 Ludzie bowiem to anioły bez skrzydeł, i to jest właśnie takie piękne, urodzić się bez skrzydeł i wyhodować je sobie...

/Jose Saramago/ 

Pierwszy Anioł autorstwa mojej córki, z wystawy prac plastycznych MDK, reszta obrazków z netu