Witajcie!
Dzisiaj chciałabym Wam zaprezentować trzy wiersze bardzo ciekawej, dojrzałej poetki mieszkającej od dawna poza granicami Polski, w Szwecji.
Henryka Wołoszyk pochodzi z mojego ukochanego Gdańska. Z wykształcenia jest ekonomistką i pielęgniarką. Swoje wiersze publikowała w kilkunastu antologiach poetyckich w kraju, jak i za granicą, m.in. w książce "Poeci w sieci" - pierwszej antologii poezji internetowej.
Interesuje się literaturą, malarstwem, a także medycyną, matematyką, filozofią i psychologią. Należy do osób - jak mówi - naiwnych, które wierzą, że wszyscy ludzie są dobrzy. W internecie publikuje jako hewka.
Jeszcze zanim poznałam Henrykę na FB, pewna poetka z Gdyni opowiadała mi, że Henia pisze rzadko, ale jak już napisze wiersz, to naprawdę jest co czytać i teraz, gdy poznałam więcej wierszy autorki, zgadzam się w pełni z rekomendacją tej osoby, która też świetnie pisze.
"drzewo przypomina dżunglę
jedynie korzenie mają imiona
gałęzie ironicznie gubią zieleń
zmień mnie w zielone nie zagrywaj
oddaj" - Henryka Wołoszyk
Niewiele wiem o Heni, ale wiem jedno: jest ciepłą, mądrą osobą i cudownie motywuje i wspiera inne kobiety, a ja to we wszystkich kobietach cenię najbardziej i po prostu szanuję. To jest chyba najpiękniejsze: cudowna kobieta, znająca swoją wartość i doceniająca wartość innych kobiet.
Hewka jest też bardzo skromną osobą. Niezwykle przyjazną. Musiałam ją troszkę namawiać i chwilę poczekać, zanim przesłała mi swoje wiersze, dlatego bardzo za te teksty w tym miejscu poetce dziękuję!
Poczytajcie, bo naprawdę warto! Jest to dobra, obrazowa poezja, z dużą wrażliwością opisująca świat, w osobliwym stylu.
Serdecznie zapraszam!
*
Nie wątpię ja utykam dzień na styku przedsionka modlitwy w jutrzence ręce zajęte przędzeniem pustej pajęczyny zaściele się śnieg Narodzenie odbiegło w czerwony wir postnego barszczu pizza za rogiem w chińskiej kruche raczki w obręczach sosu na kwaśno słodko kropka makowca jeszcze i drożdże rosną wiara nadzieja miłość to takie ludzkie jak połamany opłatek w Zmartwychwstaniach jest pojęcie odrodzenia rok za rokiem biegnie a ja taka mądra aż niemądra i mało mi zielonych przedproży wiosny sentymentu do odległości w bez nasiąknięty euforią zapachów kasztanowiec w bieli zrodzonej bez mojego udziału tak wszystko szybko mija że gubię się w niezliczonych znakach już wczoraj grożono Apokalipsą więc trzymaj mnie mocno za rękę * Perła z substancji lotnej nie częstuj mnie kłamstwem Henry tylko to mogę bo zapas metafor i symboli jest ograniczony nie nadużywam mojej kobiecości wiesz - tragedią dla analityków jest transfer zaczynają od macicy wypukłą soczewką szukając tajemnic w obcym umyśle mam przecież wiele wspaniałych cech ostatniego pozytywnego bohatera namalowałam bez krocza na znak buntu po co odbierasz mi spowiedź masz swój własny worek doznań jak hiszpańska babka zbierasz przepowiednie na koniec nie identyfikuj się z kolekcją koni na biegunach pociąg elektryczny nie przejedzie gwizdka *
Przystanek
stare dęby są rozmowne
zwłaszcza jesienią na krawędziach mgły
rdzawym liściem szeleszczą jakby słyszały o czym myślę
nie bój się starości
to taka część którą się pokonuje
jest kwadratem drogi
potem już nic
nic nie boli
i wrócisz olśniona słońcem
zostawiając za parawanem sen
w którym odkryjesz nowe Jeruzalem
wtoczysz się w datę krzykiem na dzień dobry lub noc
tylko nie zapomnij patrzeć w pamięć
Posty
Pięknie, bardzo obrazowo...
OdpowiedzUsuńZgadza się. :)
UsuńA mnie jakoś te akurat nie porwały, może ich nie rozumiem, może są zbyt osobiste?
OdpowiedzUsuńTak to jest z poezją,
Usuńjednych porywa, innych nie.
Serdeczności!
Lubię dobrą prozę ale poezję kocham. Nie oznacza to jednak, że zachwycam się i zapisuję w pamięci każdy wiersz. Nie. Wiersze, które zapadają mi w pamięć, do których chcę wrócić, to są te, które poruszają moją wyobraźnię- czyli tak napisane, jak namalowany obraz-, wiersze pobudzające do refleksji, zadumy, a także te, gdzie odnajduję cząstkę siebie, swojego życia. Krótko- te, które są o czymś, w które "wchodzę". Ale są też wiersze,gdzie po przeczytaniu takich, nie zapamiętuję nie tylko jakiegoś fragmentu ale nawet tytułu. Myślę, że nie jestem odosobniona w odbieraniu wierszy, chyba każdy tak ma. Bardzo dobrze Joasiu, że udostępniasz wiersze poetek i poetów, można dzięki temu wiele z nich poznać, zatrzymać się przy niektórych albo pobiec dalej. Czekam na następne ciekawe teksty, zawsze zaglądam z niecierpliwością, co nam, czytelnikom nowego udostępnisz :)
OdpowiedzUsuńRozpisałam się, a nie napisałam o najważniejszym. Wiersze Pani Henryki podobają mi się. Są bardzo osobiste i obrazowe. To własnie takie, jakie lubię, mówią o czymś, moje klimaty.
OdpowiedzUsuńBardzo mi miło, że podobają Ci się
Usuńudostępniane tutaj wiersze.
Miałam kiepski tydzień,
boli mnie głowa,
jakieś zupełnie nieudane spotkanie...
Cieszę się, że jesteś.
Naprawdę.
Witaj Joasiu.
OdpowiedzUsuńPodobają mi się gtwoje wpisy, bo zawsze czegoś ciekawego i nowego się dowiem,
Lubię dobre wiersze o czym już wiesz.
Pozdrawiam serdecznie.
Michał
Bardzo mi miło, Michale.
UsuńPozdrawiam!