"Kiedy ty kwitniesz, różo? Ja nigdy nie zakwitam..." ***

przemiana

na kamieniach moich uczuć
wyrosła róża bez kolców

niebiańskim zapachem zwabiła
czarnego łabędzia złych myśli

rozczuliła urodą anioła stróża
wzruszyła go uwiodła

naiwny
swoje białe pióra oddał
czarnemu łabędziowi

zaczęłam myśleć pozytywnie
lecz anioł zamienił się w śmierć

odeszłam w zaświaty
snu na jawie

a róża

kwitnie na grobie
mojego dawnego

życia

/B-c, 20 I 2012, p.n.k., JoAnna Idzikowska-Kęsik/

♡❤


saldo


przemokłam serdecznością nieobjętą
zataczającą kręgi kropelkami deszczu

wyrosłam dzikiej róży pięknością niepojętą
nieopisaną nawet piórem wielkich wieszczów

wtargnęłam słowem słodkiej czułej kobiecości
w nieodgadnione labirynty życia

pragnęłam tylko drobinek miłości

dostałam

kilka czeków

bez pokrycia


/B-c, 20 V 2013, p.n.k., JoAnna Idzikowska-Kęsik/


♡❤

இڿڰۣ

    List do Małego Księcia

    -motto: "W świecie gdzie nikt nie kocha róż-na zawsze ktoś pozostał sam..."

    /Krzysztof Dzikowski/


    Żyją wciąż we mnie myśli zakochane
    o oswajaniu róż rozkapryszonych,
    Z nostalgią wracam do zaczarowanych
    słońca zachodów - w Kosmosie zgubionych...

    Czasami czuję się jak Kleopatra,
    kiedy wspominam pewną zwinną żmiję
    I jak baobab we wzruszenia wrastam,
    gdy w kapeluszu moim... słoń ożyje...

    Tęsknotę serca często potęguje
    zanik kultury i ten chaos wokół,
    Dlatego Ciebie w gwiazdach wypatruję
    łezką piekącą, kręcącą się w oku.

    W światy dzieciństwa chciałabym odpłynąć,
    gdy z Lisem trwałeś w przyjaźni krainie...
    Bez Ciebie, Książę, przyjdzie mi przeminąć...
    Czołgać się z Różą przez życia pustynię...



/lipiec 2011, p.n.k., Copyright © JoAηηค Idziιқoฬىк∂-Kęىiιℓ)

Szkoda róż...

Motto: Już chłód jesienne zwarzył kwiaty i róż czerwony płomień nagle zgasł, a ja nie potrafię westchnąć:

 cóż...gdy mówisz mi z uśmiechem: Szkoda róż...

/Jonasz Kofta/ 
 
Już nie zachwycę się różą,
kwitnącą bezwstydnie w ogrodzie.
I nie powdycham zapachu
przy słońca płomiennym wschodzie.

Strojna milczeniem jesieni,
co chytrze na mnie spoziera,
wniknę w chłody i cienie,
w których róż... nigdzie już nie ma.

A przecież bardzo bym chciała,
aby Lodowa Królowa
nie zamroziła mi serca,
zanim te róże pochowa
w jakieś skrywane przestrzenie,
na ścieżkach snów zaśnieżonych
obojętnością i lękiem,
życiem
i śmiercią splecionych...

/B-c, wrzesień 2011, p.n.k., JoAnna Idzikowska-Kęsik/

MOKRE RÓŻE


Od dwóch lat byliśmy martwi.

A jednak świat cierpliwie czekał:

na uniesienie powieki, na znak,

drobny ruch ręką.

Czaple krzyczały na groblach

byliśmy głusi.

Mgły unosiły się nad fioletowymi łąkami

byliśmy ślepi.

Psy dopraszały się pieszczot

pozostawaliśmy nieczuli na ich dotyk:

płową miękkość sierści i mokre ciekawskie mordki.

Sny spały tak samo jak zmysły.

W tym czasie w ogóle przestaliśmy śnić.

Nie było w nas życia bo nie było miłości,

choćby drobnego wzruszenia, cierpliwej uwagi.

Węgiel, hałdy żużlu i gliny,

oszronione poranki bez zapachu,

rdza i smak metalu w ustach,

to było wszystko, co przynosił tamten czas.

A jednak świat czekał i w końcu stał się cud.

Cóż z tego,

że nie powrócił od razu ciepłą wysoką falą

i rozgrzanym piaskiem.

Nie oczekujmy zbyt wiele gdy śpimy

zwinięci ze strachu przed Niczym

w kolczaste kulki i wypłukane kamienie.

Trzeba aby ziemia zadrżała

byśmy znowu stali się gwiazdą czy choćby gwiezdnym pyłem,

muzyką i przezroczystym, wielobarwnym światłem świata.

Teraz spróbujmy zaledwie pierwszych kroków:

wystawmy twarze na deszcz,

kupmy bilet do miasta gdzie jest wielki port,

patrzmy na ruch, handel, rozsypane pomarańcze,

odbicie słońca w wodach kanału,

i na brzęczące kolorami rowery.

Uśmiechnijmy się do chłopca, który sprzedaje mokre róże.


Anna Piwkowska , Warszawa, grudzień, 2006

*** Bolesław Leśmian: Róża

**** gify z netu