UWAGA POEZJA czyli sześć wierszy o depresji

#poezjaodepresji

#piszącekobiety

23 lutego obchodzony jest Światowy Dzień Walki z Depresją. 

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) depresja, na którą obecnie cierpi ponad 350 milionów osób, po 2020 roku stała się drugim po chorobach układu krążenia największym problemem zdrowotnym na świecie.  

Mimo, że istnieją skuteczne metody leczenia depresji, to korzysta z nich mniej niż 50%, a w niektórych państwach mniej niż 10% chorych. 

Najgroźniejszym objawem depresji są myśli samobójcze. Według Światowej Organizacji Zdrowia depresja może być przyczyną aż 800 000 samobójstw rocznie. To jest wielki problem zwłaszcza, że bywa źle diagnozowana, a bardzo często również lekceważona.

 

Wielu poetów pisze wiersze o depresji, ja prezentuję dzisiaj sześć KOBIECYCH spojrzeń na tę chorobę. Podkreślam: CHOROBĘ i to bardzo ciężką, przewlekłą.

Pięć z nich to spojrzenia poetek, które bardzo cenię, a wiersze czterech z nich prezentowałam na tym blogu. Niebawem zaprezentuję trzy wiersze Joanny Ellwart i Renaty Iwaniec, a dzisiaj zapraszam serdecznie do wierszy o depresji.

 

 

Joanna Fligiel

Ja

Wypełnia mnie ciemność.

Pojawiła się jakiś czas temu i ciągle

pogłębia. Sama nie wiem, może

stworzyłam ją w myślach, ale to żadna

różnica. Iluzje trwają dłużej, niż to, co

zwykło nazywać się prawdziwym życiem.

Ciemność jest coraz cięższa. Przypomina

węglowy muł. Zalega w dole brzucha. Zmienia

środek ciężkości. Czeka, aż się wywrócę.

(wiersz pochodzi z drugiej książki poetyckiej pt. "Geny", maj 2011)

*

Joanna Fligiel (1968) - autorka wielu książek poetyckich, ale tylko trzech wydanych. Redaktorka, pomysłodawczyni i założycielka Babińca Literackiego. 

 

Fot. Andrzej Walkusz

 

Trzy wiersze Joanny Fligiel i więcej o poetce TUTAJ

~

Beata Kieras

***

do twarzy nam ze sobą

jestem z tych umarłych półgębkiem

tło do życia dlatego gadam ze śmiercią

wiem że oszukuje że nie zmartwychwstaną

domy z wierszy ludzie z rysunków słowa wetknięte

do gardła że miłość ośmieszona przez rozbawioną

kobietę nie wygoi śmiechu przez całą wieczność

wiem ale lubię słuchać o gwiazdkach w kwadratowych nawiasach

o tym jak byłam człowiekiem jak się o mnie myślały myśli

rozproszone ale ciepłe zawsze bliskie mimo zasieków

 

śmierć babcia i ja stara kobieta dziecko piernik

bo nawet nie dzidzia lustro pilnuje dystansu

opowiadamy sobie historie zza szyb ona mówi

że miałam sens że zrobiono mi krzywdę przemilczając

z krzywą gębą całą resztę wychodzącą spod palców

ja wtulam się w jej sweter bo nosi sweter brązowy

pachnący soir de paris i wyliczam zmarłych

którzy czekają aż zmądrzeję i zamiast rzucać się w oczy

porzucę upokarzające zajęcie bo jednak hańbi

ta obecność przy tylu milczących głosach przeciw

 

gdyby nie ona zwariowałabym bardziej widowiskowo

podarłabym wszystkie kartki których dotknęłam

i chustki ściskające gardło trzeba by mnie leczyć

pomimo słabo rokującego wieku produkcyjnego

tak jest lepiej

dla wszystkich oraz znajomych

wywiązuję się z obowiązków płacę rachunki

więc światło się pali czasami popełniam wiersz

o niskiej szkodliwości i tylko grzywną milczenia

traktują nas żywi dobrotliwi jak postacie z bajek

otulone morałem

 

uciekam do niej jest bardziej śmiesznie niż strasznie

nie całkiem serio jak wtedy gdy wywlekają za włosy

młodzi mężczyźni i rozdzielają każdy na czworo

poronionych dzieci wesoło im nam z tej i owej strony

 

*

 

Beata Kieras (1967) – poetka, nauczycielka języka polskiego, autorka książki poetyckiej "Lady Hiob otwiera drzwi" (2013) oraz tomiku "Epizody mieszane” (2019) - pokłosia 7 Konkursu Poetyckiego Fundacji Duży Format. Trzeci tom poetycki pt. "Monetki" napisała w duecie z poetą Jarosławem Jabrzemskim. Beata maluje i grywa na pianinie.

 

Trzy wiersze Beaty Kieras i więcej o poetce TUTAJ

 

 ~

 

Joanna Ellwart 

 

***

 

Od tygodnia zabieram do łóżka

japońską lalkę Yumeko.

Twoje łóżko omijam, chociaż wiem,

że czekasz. 

 

Dryfuję między pokojem a lodówką.

Rozrastam się. Chcę czuć.

Czuć ciężar właściwy. Piję wino.

Piję sake. Przytulam Yumeko. 

 

Czytam. Śpię. Milczę. Znikam.

Piżama rano, we dnie, w nocy.

Klatka. Głowa w imadle.

W oknie wiatr. Słońce i błękit.

 

W klatce cicho. Tak cicho.

Ametyst i sodalit.

Malachit i awenturyn.

Tęcza spętana cieniem.

 

Kamienie ułożę w krąg.

Wyjdę z kręgu. Ciężar

właściwy oddam twoim dłoniom.

Wzbiję się. Powiem "tak". 

 

2021 - 2023 

 

Joanna Ellwart (1972) – literaturoznawczyni, redaktorka i korektorka (obecnie w zawieszeniu). Jej dusza mieszka w Tatrach, zaś ciało nad morzem. Dzierga czapki, śpiewa "Halkę" i "Wilczą zamieć" i popija whisky.

 

Inny wiersz Joanny przeczytacie TUTAJ , mam też nadzieję, że niebawem przygotuję post z trzema wierszami Autorki.

 

 ~

 Dorota Nowak 

 

 dawka

opowiadasz o ukłuciach na ciele i związanych dłoniach
zranieniu ukrytym pod dziewczęcą bluzką
o nacięciach między udami śladach pod małą piersią

od miesięcy wózek toczy się między ścianami
na nim dziewczyna w podziurawionych jeansach
rozpina zapina bluzkę milczy o przedawkowaniu

zaczęła brać odkąd wypełniłeś puste miejsce
kołysałeś jak ojciec którego nie było przesuwałeś granice
słońce zgasło po pierwszym celnym ukłuciu

*
Dorota Nowak – autorka tomów poetyckich: „na dwa” , „opium”, „antidotum” , „Zarzewie”, „rano otwieram oczy”. Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów poetyckich. Nagrodzona za tom „na dwa” w konkursie na książkowy debiut poetycki w ramach Nocy Poezji w Krakowie (2014) oraz Pierwszą Nagrodą Grand Prix w II Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim O Złotą Pszczołę (2019) za projekt poetycki pt. Zarzewie. Finalistka tegoż konkursu w 2021 r. – koncepcja książki stała się

pierwowzorem tomu „rano otwieram oczy”. Jej wiersze publikowane były w kilkudziesięciu antologiach oraz pismach literackich, m.in. w Twórczości, Toposie, Ypsilonie, Helikopterze, Migotaniach, pisarzach.pl, Gazecie Kulturalnej, Okolicy Poetów, Akancie, Krajobrazach Kultury, Protokole Kulturalnym, Radostowej, ARTISie, Echu Piątkowa.

Fot. Beata Patrycja Klary - Stachowiak

 

Trzy wiersze Doroty i więcej o poetce przeczytacie TUTAJ , jeden wiersz Autorki TUTAJ

~

 

 na zakręcie

 

kiedy wypełnią się twoje marzenia jak pety

w kryształowej popielniczce leżysz i śmierdzisz

– nie działasz

 

już wiesz że coś się poukładało ale się nie układa

że cyfry się zgadzają ale nic się nie zgadza

wszystko jest na dużym plusie ale puls zwalnia

 

nadal nic nie robisz czekasz aż przejdzie

miało przyjść a wciąż przechodzi

pomiędzy palcami na drugą stronę mija cię

życie

 

*

Renata Iwaniec (1973) – poetka, ekonomistka, nauczycielka, autorka książek poetyckich „czasem wieszam się z praniem” (2018,FDF) i "przekrój dwóch planet" (FONT, 2022). Wiersze publikowała w Śląskiej Strefie Gender, Gazecie Kulturalnej, Babińcu Literackim, Helikopterze, Internetowym wydaniu Odry, Wytrychu, Bezkresie oraz w antologiach. Wiersze autorki były czytane w Radiu Poznań i Radiu Koszalin.

Laureatka głównego konkursu XVIII i XIX Głogowskich Konfrontacji Literackich.

Właścicielka autorskiej strony http://natare.eu/

 

Trzy wiersze Renaty Iwaniec na moim blogu: WKRÓTCE!

 

 

 ~

 

JoAnna Idzikowska - Kęsik

 

 

 21 dni bez wyroku

jest wreszcie jest naprawdę istnieje
szeptała śmiała się i chciała latać
zadbać o siebie ciepło ubierać
chronić przed wiatrem którego tchnienie
bywa jak szpilki wbijane w ciało
słabe bezbronne czasem bezwolne

upiorna Lilith zrobiła swoje
sącząc zazdrośnie zbyt głęboką czerwień
tylko nie to za co dlaczego
za trzy tygodnie słodkiej euforii
nie ma spokoju i znowu makowo
tym razem z woli pobladłych nadgarstków
pozdrawiających Panią Depresję

podnieść się nie da nie da się zapomnieć
zwlekać się z siebie z łóżka z własnych myśli
uciec przed bogiem pojednać z losem
skończyć z żałobą po niebyłości

opluj ją karle co nie rozumiesz
jak to jest pełzać

po własnym cieniu

*

JoAnna Idzikowska - Kęsik (1969) – wciąż boi się i waha czy wydać swoje wiersze, chociaż coraz więcej osób dopytuje o jej tomik. Ma wiele zawodów, wykonuje ulubiony, jest pedagożką do zadań specjalnych. Po nadgodzinach współredaguje Babiniec Literacki, czyta, podziwia piękno przyrody. Uwielbia maki, morze, ceramikę bolesławiecką i starą biżuterię, którą kolekcjonuje.

 

Trzy wiersze TUTAJ 

 

 #depresjatoniejestsmutek

#dzieńwalkizdepresją

#depression