UWAGA CYTATY, UWAGA KSIĄŻKA czyli ciekawa, mało znana autorka

 Witajcie! 

Dzisiaj kilka słów o niezwykle utalentowanej, interesującej i intrygującej pisarce, która jest bardzo znana i ceniona na świecie, a mało znana u nas! Zapraszam serdecznie do lektury!

Już ukrywałam miłość w obawie, że ją stracę

Już ukrywałam miłość w obawie, że ją stracę, i straciłam miłość, bo ją ukrywałam.

Już trzymałam kogoś za rękę pełna strachu i byłam tak przerażona, że nie czułam ręki.

Już wyrzuciłam ze swojego życia ludzi, których kochałam, i potem było mi przykro.

Już płakałam całe noce i wyczerpana zasnęłam, już poszłam spać tak szczęśliwa, że nie mogłam zmrużyć oka.

Już wierzyłam w doskonałe miłości a następnie stwierdziłam, że ich nie ma.

Już kochałam ludzi, którzy mnie rozczarowali, i zawiodłam ludzi, którzy mnie kochali.

Już spędziłam godziny przed lustrem, próbując odkryć, kim jestem, i byłam tak pewna siebie, że zapragnęłam zniknąć.

Już kłamałam, a potem było mi przykro, już mówiłam prawdę i też było mi przykro.

Już udawałam, że nie zależy mi na ludziach, których kocham, a potem cicho w kącie płakałam.

Już wierzyłam ludziom, którzy nie byli tego warci, i przestałam wierzyć tym, którzy naprawdę byli wartościowi.

Już uśmiechałam się, kiedy miałam w oczach smutne łzy, już płakałam z szalonego śmiechu.

I śmiałam się, aż nie mogłam złapać tchu.

Już z wściekłością rozbijałam talerze, szklanki i wazony.

Już czułam, że kogoś bardzo mi brakuje, ale nigdy mu tego nie powiedziałam.

Już krzyczałam, kiedy należało być cicho i milczałam, kiedy powinna była krzyczeć.

Już wiele razy nie mówiłam, co myślę, żeby zadowolić niektórych ludzi, a wiele razy mówiłam, czego nie myślałam, by ranić innych.

Już udawałam, że nie jestem tym, kim jestem, aby zadowolić innych, i udawałam, że nie jestem tym, kim jestem, aby zdenerwować innych.

Już powiedziałam wiele głupich żartów tylko dlatego, żeby moi przyjaciele byli zadowoleni.

Już wymyśliłam wiele opowieści ze szczęśliwym zakończeniem, aby dać nadzieję tym, którzy jej potrzebowali.

Już tyle marzyłam i śniłam, że pomyliłam marzenia z rzeczywistością.

Już bałam się ciemności, a teraz w ciemności odnajduję siebie, zwijam się w kłębek i po prostu jestem.

Już wiele razy upadłam na ziemię, myśląc, że się nie podniosę, a następnie wiele razy podnosiłam się myśląc, że już nigdy nie upadnę.

Już dzwoniłam do kogoś, do kogo nie chciałam dzwonić, żeby nie zadzwonić do osoby, do której naprawdę chciałam zadzwonić.

Już pobiegłam za samochodem, który zabierał kogoś bliskiego.

Już wzywałam matkę w środku nocy, przerażona jakimś koszmarem, ale ona nie przyszła i to był jeszcze gorszy koszmar.

Już myślałam że niektórzy znajomi są moimi "przyjaciółmi", a potem zdałam sobie sprawę z tego, że nimi nie są, zaś niektórzy ludzie, których nigdy nie nazywałam przyjaciółmi, zawsze byli dla mnie czymś wyjątkowym.

Nie próbujcie skrępować mnie konkretnymi zasadami, bo nie zawsze mogę ich przestrzegać.

Nie pokazuj mi, czego oczekujesz ode mnie, bo ja podążam tylko za swoim sercem.

Nie każcie mi być tym, kim nie jestem, nie zachęcajcie mnie do bycia taką, jak wszyscy, bo, szczerze mówiąc, jestem inna.

Nie mogę kochać tylko połowicznie, nie mogę żyć w kłamstwie i nie mogę latać, kiedy moje stopy są na ziemi.

Nadal jestem taka sama, ale z pewnością nie będę taka na zawsze.

Lubię truciznę o powolnym działaniu i bardziej gorzkie napoje, największe wzloty i szalone pomysły, złożone idee i najgłębsze uczucia.

Mam ogromny apetyt i najdzikszą wyobraźnię.

Możecie mnie zrzucić w dół klifu, powiem po prostu:

 - Uwielbiam latanie!

Clarice Lispector

 Przełożyła Alena Mrázová

 

*

Inne cytaty z opowiadań autorki: 

 

* 

 Ta kobieta była, zresztą, trochę cicha sama ze sobą i nie za dobrze się rozumiała sama ze sobą. 

 

*

Życie jest dramatyczne. Ale nie ma ucieczki: rodzimy się. 

*

Nieznanie siebie wymaga odwagi.

*

 Tej pani kręciło się w głowie od życia. 

*

 Z życiem tak jest: od czasu do czasu zostaje się na zero. A to wszystko chwilowo. Tymczasem się żyje. 

*

Jakże rozkosznie było zanurzać się w niezrozumieniu samej siebie. 

* 

 Człowiekowi, który trochę czyta i myśli w bezsenne noce, względnie łatwo jest powiedzieć cokolwiek, co będzie się wydawało głębokie. 

*

 Nigdy nie przyzwyczaję się do siebie. 

*

Tworzenie nie jest zrozumieniem, jest nową tajemnicą. 

*

 Nie chcę, żebyście mnie zrozumieli, w przeciwnym razie utracę swoją świętą intymność. 

*

 A ludzie tak bardzo potrzebują móc opowiedzieć historię o sobie samych. 

*

 Leżała tak w łóżku ze swoją samotnością. 

*

      Clarice Lispector (1920 - 1977, urodziła się jako Хая Пінкасівна Ліспектор, Chaja Lispektor, zmarła na raka jajnika w przeddzień swoich 57 urodzin) - była brazylijską pisarką, dziennikarką i tłumaczką żydowsko - ukraińskiego pochodzenia, urodzoną na terenie dzisiejszej Ukrainy. Pisała opowiadania, powieści i utwory dla dzieci i mimo sławy, miewała problemy z wydawcami, którzy nie rozumieli jej dzieł lub uznawali je za nieopłacalne. 
        Jako pięcioletnie dziecko przeprowadziła się z rodzicami z Podola, do brazylijskiego miasta Maceió w stanie Alagoas i bardzo szybko straciła rodziców, wychowywała ją despotyczna ciotka. Absolwentka prawa na Faculdade de Direito da Universidade Federal do Rio de Janeiro.
        Już za swoją pierwszą powieść "Perto do coração selvagem", jako dwudziestotrzylatka, dostała prestiżową nagrodę Graça Aranha. Międzynarodową sławę zyskała dzięki dziełom, które przedstawiają bardzo osobistą, niemal egzystencjalistyczną wizję ludzkiego życia i są napisane w stylu prozy charakteryzującej się prostym słownictwem i eliptyczną strukturą zdań. Jej artystyczna wizja wykracza poza czas i miejsce i jest to fenomenalne.
        Czasami pisała pod pseudonimami: Helen Palmer lub Tereza Quadros. 

    Z wielkim zainteresowaniem przeczytałam niedawno i szczerze polecam, wydaną w 1943 roku pierwszą, debiutancką powieść autorki pod polskim tytułem: W pobliżu dzikiego serca, która w Polsce ukazała się zaledwie 2 lata temu - 80 lat po premierze światowej (lepiej późno, niż wcale), dzięki ogromnym staraniom tłumacza, p. Gabriela Borowskiego. Ta powieść, podobnie jak wszystkie jej późniejsze dzieła, charakteryzowała się intensywnym skupieniem na wewnętrznych stanach emocjonalnych bohaterki, Joany. Kiedy powieść owa została opublikowana, wielu krytyków literackich i czytelników twierdziło, że jej styl pisania strumieniem świadomości jest silnie inspirowany Virginią Woolf lub Jamesem Joyce'em , ale Lispector przeczytała tych autorów dopiero po ukończeniu swojej książki. Uwielbiała wtedy Hermana Hesse'a i była pod wpływem jego dzieł, jednak stworzyła własny styl i język.

     Jeden krytyk nazwał ją piękną istotą podobną do Marleny Dietrich, piszącą jak Virginia Woolf. Polecam tę cudowną prozę, ponadczasowy tekst o dojrzewaniu, akceptacji siebie, swojego ciała, swoich myśli.

        Polecam również opowiadania autorki, była mistrzynią narracji o emocjach, o tym, co dzieje się w nas...  Jej charakterystyczne i nowatorskie prace zagłębiają się w różnorodne formy narracyjne, splatając tematy intymności i introspekcji, co przyniosło jej późniejsze międzynarodowe uznanie, a ja mam nadzieję, że znajdzie też swoje miejsce w sercach polskich wielbicieli dobrej prozy.

Wykorzystane w poście obrazy pochodzą z Internetu