"Świat naprawdę traci kolory, gaśnie światło." ***

DE(pres)JA VU

"Świat naprawdę traci kolory, gaśnie światło" - Maciej Rajk

końca świata i światła jeszcze nie będzie ale on
kreator wewnętrznej rozpierduchy
wtargnie od zewnątrz i przyklei mnie
do ohydnie kiczowatego plakatu
jako jeden z wielu niepasujących
do siebie elementów

drzewa powyginają szpony
 jakby nagle siadła im spastyka
znudzony wiatr zaszaleje adehadowo
deszcz jak autysta będzie walić łbem
w nieczułe na dotyk plastikowe okna
dni zaczną konać szybko i nazbyt skutecznie

skulę się w sobie pożegnam własny uśmiech
nieadekwatnie jasny do zaistniałej sytuacji
dogadam się koleżką w czarnym kapturku
zmęczonym koszeniem plonów kiepskiej jakości
żeby postawił mi orzeźwiającą caffè latte
po to bym nie musiała brać udziału
w najgorszym widowisku świata
nad którym on nigdy nie potrafi zapanować
bo rozpada się i gnije jak truchło u Hitchcocka

mistrz grozy i destrukcji klasy B
zawsze kopie głębokie groby
w mojej miękkiej gliniastej psychice

więc dekadenckie myśli niespokojnie
spadają na zsiniały ziemisty 
zbity pysk

listopada

 

JoAnna Idzikowska - Kęsik, 15 X 17

 

 ***cytat w tytule Maciej Rajk
*grafika z netu, przerobiona przeze mnie

" Dzięki miłości człowiek może rozwiązać ogólny problem swego istnienia – przezwyciężyć uczucie osamotnienia". ***

XxX

Może jeszcze się uda potańczyć w  letnim deszczu.

Zmoknąć do suchej kropli ukrytej w koniuszkach włosów

I poczuć tę dziwną radość, że życie ma nas na oku,

Że wszystko, co nas otacza, istnieje z nami w symbiozie.

Może jeszcze się zdarzy jakieś wzniosłe uczucie.

Coś w rodzaju olśnienia lub ukłucia kaktusem.

I nagle stanie się miłość i zmieni nasze twarze

W dzieła sztuki najwyższej i natchnionej przez muzy.

Tak trudno dzisiaj dopełznąć do brzegu rozkochania,

Nam z pierwszej połowy dwudziestego pierwszego

Stulecia po nietuzinkowym cieśli. Samotni jak Poncjusz Piłat, który 
Musiał oswoić przelewanie goryczy w złoto świętego Graala,

Odbiegamy zbyt szybko od snów, siebie, świata.

I tylko krew w nas krąży nieśpiesznie i leniwie

Jak wyciosana z krzyża lub zeskrobana z lnianego całunu.

Purpurowa jak serce na dziecięcym obrazku.

Ciepła krew pulsująca życiem chcącym płynąć pod prąd.

JoAnna Idzikowska - Kęsik, IX/X 17

***cytat w tytule posta, Erich Fromm

* grafika z internetu; przedostatni obraz - Jovka Mechkarova, ostatni autorstwa Gordona Bruce'a