Venus... bez futra...

(nie)ziemska

wyszłam z piany a ciało

pieściła mi woda

ponaglana do życia

falami uniesień

z mórz odmętów wyrosłam

słodka jak jagoda

senna śliczna i blada

z włosami jak wrzesień

w towarzystwie zefirów

na miłość czekałam

którą echa muszelek

podświadomie śniły

teraz siedzę i myślę

zgorzkniała niemłoda

że na bycie twą Venus

brakuje mi

siły

JoAnna Idzikowska-Kęsik, 29 XII 13

Wenus chwili

Powiedz mi,
Czy Wenus była piękniejsza
Niż ty,
Kiedy stała na
Dryfujących w stronę lądu
Falach
Na swej pomarszczonej muszli?
Była wizją Botticellego,
Piękniejszą niż moja.
Była namalowanymi pąkami róży,
Które podrzucił swojej pani.
Czy w lepszej wierze
Rozsiewam słowa wokół ciebie,
Aby przykryć twój zbyt wielki powab,
Niczym mgłą
Ze zroszonego srebra?
Dla mnie
Stoisz opanowana
W błękitnym falującym powietrzu,
Opasana jasnymi wiatrami
I kroczysz słonecznym światłem,
A fale przed tobą
Marszczą się i mieszają
Z piaskiem u moich stóp.

Amy Lowell, z tomu “What's O'Clock”, 1926
tłum. z angielskiego Ryszard Mierzejewski

Arnold Słucki 

 AFRODYTA

Płetwistą,

w czepku plażowym

na ląd

widziałem,

jak wyszła po raz pierwszy.

Naga,

obręczą piany

na biodrach

dzwoniąc,

jak wokół słońca dzień nowy,

po grecku

imię wzywała Jehowy

i usta w pianie gryzła szalona

Maria cypryjska z egejskiego łona.

I ptak,

który siadł na jej brzuchu

był pewien

ruchów jej ciała i jęku

dwóch drewien

zbitych z dwóch cieni

zwisających ramion.

Jeszcze w niej się dwie miłości łamią,

dwie piękności nieutulone.

Jesienna Afrodyta

 

Na Twoich włosach

jesień zaplata

miedziane warkocze.

Otulona misternym welonem

babiego lata

płyniesz przez park.

Niesie Cię fala

szeleszczącego złota,

rudo czerwona piana

październikowej zadumy.

Nie odchodź

Jesienna Afrodyto

w wieczorną mgłę

T. Gajewski 

Venus

Pierwszy raz śnisz się chłopcom, gdy późnym wieczorem
Odgadną nagle finał tłustej anegdoty
I nocą wizje roją w podnieceniu chorem,
W białej gorączce twojej upiornej pieszczoty.

Rano budzą się słabi, z rozbolałą głową,
Z sino podkrążonymi pierwszy raz oczyma.
Draga, megera serbska, zostaje królową
Na ruinach dziedzictwa Coopera i Grimma.

Odtąd żyją w romansach, w fantastycznym świecie
Haremów i kurtyzan... Opętani żądzą
Z lękliwie słodką myślą o nagiej kobiecie
Po członkach swych rękoma febrycznymi błądzą.

A kiedy przeżarci trądem twej miłości
Duszą się mdlejąc w czadzie lubieżnego żaru,
Jak ślepy sfinks, się do nich z nieznanej ciemności
Zbliża czerwona lampa z nad drzwi lupanaru.

W podejrzanych zaułkach, w zamtuzach z pianolą,
Wśród alfonsów czekają w sekretnym hotelu,
By uklęknąć przed twoją rudą aureolą,
Venus, odkryta oczom pierwszy raz w bordelu!

Tu im w dzikim bezwstydzie odsłoń swoje lico
I goła, wytarzana w rozpuście szkarłatu,
Przyjmij ich w głębię zguby, wieczna tajemnico,
Ukryta w łonie ludzkim na pohybel światu.

Kazimierz Wierzyński

Wenus

była piękna jak kamień
alabaster
z zielonymi żyłkami
tętniącymi uśpioną krwią

pół setki bogów
na obłoku
klaskało w ręce
gdy szła
chwiejąc się w biodrach

i nawet nie głowa
nie
i nie usta
nabrzmiały południa owoc
piersi - właśnie
piersi miała takie
że tylko stać
i wyć z zachwytu do chmur

były jak bratnie księżyce
odkradzione niebu Saturna
owalne - uniesione w górę
a Hefajstos który w kuźni koniom kopyta kuł
skarżył się że go zdradza
dureń

Halina Poświatowska

  
Narodziny Venus

Z macierzystej swej głębi, co się mroźnie chmurzy
Wciąż chłostana przez wichry, wynurza się ciało -
Dar, który oto słońcu cierpkie morze dało -
Strząsając z siebie iskry diamentowej burzy.

Ukształtowany uśmiech na rąk bieli ściga
Łez z sinego ramienia kapiących migoty -
Czyste, mokrej Tetydzie zabrane klejnoty,
A włosy pieszczą łono, które aż się wzdryga.

Chłodny żwir, nawadniany pierzchliwością kroków,
Obsuwa się, wydając jakby szept łaknienia:
Piasek spił już całusy dziecinnych podskoków.

Śląc wokoło to błahe, to groźne spojrzenia,
Ruchliwe oko wplata w złych błyskawic dąsy
Śmiech płycizn i zdradzieckie fal dalekie pląsy.

Paul Valery

Wenus

Lśniące oczy
Anielskich włosów
Szatański blask
Rozjaśniający
Uśpiony uśmiech
Dziecięcej barwy ciało
Kształtów i tajemnic
I twe rączki
Zakrywające
Cycki i pizdę

Janusz Dziubak

Venus - najjaśniejsza gwiazda na moim niebie
Pełnym miliardów miliardów gwiazd
Jaśnieje w moim sercu
a miliardy milionów godzin dzieli nas
Venus lśni dla mnie
Jak światło
Odległej gwiazdy
Twoja miłość
Jest w falach
A fale z twojego czasu
Wiecznie płyną do mojego.


Chloë Rayban, z książki pt. Miłość w cyberświecie

Do Afrodyty

Przed tronem twym się chylę, Afrodyto,
nęcąca w zdradne sieci córo Zeusa,
i błagam, smutkiem nie dręcz mego serca,
o nieśmiertelna,
lecz ku mnie zejdź, jak nieraz już czyniłaś,
gdy cię mój głos doleciał z oddalenia,
i dla mych skarg rzucałaś progi domu
wielkiego ojca.
Twój złoty wóz poniosły chyże ptaki
i raz po raz, nad kręgiem czarnej ziemi
zniżając lot, skrzydłami mocno biły
w jasnym eterze.
Ujrzałam cię, a ty, promieniejąca,
z uśmiechem na obliczu nieśmiertelnym,
spytałaś najłaskawiej, co mnie gnębi,
że ciebie wzywam,
kto wzniecił znów mych pragnień najgorętszych
serdeczny żar? Kogo mi przywieść ma
Peitho ku miłości? Kto mnie skrzywdził,
kto ból mi zadał?
Unika cię? — mówiłaś. — Wnet odszuka!
Odtrąca dar? — Wnet tobie dary złoży.
Nie kocha cię? — W miłosne wpadnie sieci
choćby wbrew chęci.
I dzisiaj zejdź ze stopni swego tronu,
nie pozwól mi w daremnej trwać tęsknocie,
i stanąć racz w tej trudnej dla mnie chwili
po mojej stronie!

Safona

Spotkanie z boginią

Przyszła dziś do mnie "Wenus w futrze",
Ucałowałem boskie skronie
I rzekłem: "Ubierz sobie płaszczyk,
A futro zostaw mojej żonie".

Jan Sztaudynger

Naga poraniona Wenus

Katastrofy mijają
uciszają się wichury uczuć
po sztormie przychodzi czas ciszy

Byle tylko przetrwać
wtedy gdy woda do oczu się wciska
i ciągły jęk szamoce się w uszach

Uczepić się wtedy siebie
z całej siły
jak rozbitek
by w końcu wyjść na brzeg

Naga poraniona Wenus

Agnieszka Petryja 

Wenus

Żonie
1

Tobie grają wszystkie instrumenty,
ciebie wiatr na ziemię z nieba przeniósł
i ku oczom twym po ścieżkach krętych
idę w dzień i w noc, o pani Wenus.

2

Tłumacząca wszystkie sny w sennikach,
sekret wszystkich spotkań i zaręczyn,
wszędzie jesteś: w kwiatach i w świecznikach,
palcem tkniesz: i tańczy świat, i dźwięczy.

3

Po jarmarkach, zadymionych placach
też przechodzisz, śmiejąc się i kwitnąc,
ciągle cień twój odchodzi i wraca,
w ręku chustkę trzymając błękitną.

4

Nawet ślepcy widzą cię nocami,
głusi słyszą, chorzy wznoszą głowy,
kiedy lekko stąpasz ulicami,
gdy sprowadza cię wiatr południowy.

5

Każdą ranę palec twój zabliźni,
każda sprawa będzie rozwikłana.
Z krzykiem biegną ku tobie mężczyźni
wylać gorzkie łzy na twych kolanach.

6

Świece im zapalasz. Przez ogrody
wiedziesz ich, gdy śpią, nad złote rzeki
i codzienne, takie ciężkie schody
jakże im się znów wydają lekkie!

7

Wszystko zmienia się na twoje przyjście,
kiedy pierścień twój zaświeci nocą:
ptaki budzą się. I szumią liście.
I na niebie srebrne gwiazdy wschodzą.

8

Więc dla ciebie, Wenus, tron w szkarłatach,
rzeźba, wiersz, gramofonowa płyta
i ten dźwięk na wszystkich mostach świata
zakochanych, siedmiostrunnych gitar.

9

To dla ciebie, Wenus, na twą chwałę
pory roku idą rząd za rzędem:
wiosen szum, zim plecy białe,
letnie góry i trąbki jesienne.

10

Bo ty jesteś ta, która w nas mieszka
i prowadzi nas jak marsz weselny;
bo ty jesteś śpiewająca ścieżka,
krzyk ostatni i zachwyt śmiertelny.

Konstanty Ildefons Gałczyński, 1948

Do Venus

Kwitniesz, Wenus! Jasno i rzęsiście,

Chmur bluszczowym okolona liściem---

-Erotyku w księdze kosmografii!

Dziś, gdy w pasie przełamana patrzę

W rozstrzał twoich promieni, mój astrze,

Czuję, że przyciągać potrafisz...

Z naszej Ziemi, głośnej i jaskrawej,

Gdzie nad miłość godniejsze są sprawy,

Gdzie szaleństwa nie ma czym ugościć,

Chcę się wydrzeć, by z sercem rozbitem

I płonącym, spaść areolitem

W twoje pola, w twoją mgłę namiętności...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Obrazy: William-Adolphe Bouguereau, Sandro Botticelli,Francois.Boucher, Henri PierrePicou, Alexandre Cabanel, Arkadiusz Dzielawski, Frances Copodesti, Henri Gervex, Jacopo (Giacomo) Amigon, Arnold Bocklin (1827-1901),Jean-Honoré Fragonard ,Eduard Steinbruck, Howard Schatz, Gustave Moreau,David LaChapelle, George Spencer Watson,Sun Dongxu (2011),Witalij Sadowski, Jorg Dubin   : Narodziny Venus; Tycjan- Wenus z lustrem, plakat do filmu Romana Polańskiego, Evelyn De Morgan z 1898 r. pt. Helena Trojańska, na którym autorka ukazała Helenę ze wszystkimi atrybutami przypisywanymi Afrodycie, najpiękniejszej bogini miłości, Jushua Reynolds: Amor i Venus