odlot
jak ptaki odlecimy w ciepło zachodów słońca
rany swe zabliźnimy namiętnie i do końca
uniosą nas marzenia które w myślach szybują
urokiem światłocienia w sercach słodko wirują
ciszą między rzęsami a blaskiem pocałunków
w duszach swych dokonamy przeróżnych rozrachunków
i popłyniemy sennie w śmierci objęcia słodkie
i nikt już nigdy o nią swym cieniem się nie potknie
/Ustronie Morskie, 11 VIII 2013, p.p.r., JoAnna Idzikowska-Kęsik/
jak ptaki odlecimy w ciepło zachodów słońca
rany swe zabliźnimy namiętnie i do końca
uniosą nas marzenia które w myślach szybują
urokiem światłocienia w sercach słodko wirują
ciszą między rzęsami a blaskiem pocałunków
w duszach swych dokonamy przeróżnych rozrachunków
i popłyniemy sennie w śmierci objęcia słodkie
i nikt już nigdy o nią swym cieniem się nie potknie
/Ustronie Morskie, 11 VIII 2013, p.p.r., JoAnna Idzikowska-Kęsik/
Zielony blask kamieni
W bezbarwnej mglistości oddechu stała. Sama i smutna
czekała na świt. Przebudzić radość wyśpiewać życie
chciała. Lecz w duszy tkwił kamień a serce wyschło
wyparowało jak obłok lekki. Jak nic nieznaczące nic.
Wzrok utkwił w niepunkcie. Wbił się w lewomyślność
i lewitował w czasie jak pył. Uśmiechu wykrzesać
z siebie nie umiała. Prawy umysł zawył tęsknotą bólu
jak w noc księżycową wilk. Przetarła oczy.
W dali ujrzała posąg kamienny który w skałę wbity
tkwił. Twarz nieruchoma na nią spojrzała przeszywała
wzrokiem co nie był a żył. Na martwym kamieniu rosła
brzózka mała. Niby skrzydła tkwiła wbita w jego cień.
Zieleń miękkich liści duszę przeszyła.
Szmaragdowa dorodna ożywcza jak tlen.
Brzoza malachitem anioła okryła.
Na kamieniach uczuć
narodził się dzień.
/Gdzieś na Wybrzeżu, sierpnień 2013, p.p.r., JoAnna Idzikowska-Kęsik/
W bezbarwnej mglistości oddechu stała. Sama i smutna
czekała na świt. Przebudzić radość wyśpiewać życie
chciała. Lecz w duszy tkwił kamień a serce wyschło
wyparowało jak obłok lekki. Jak nic nieznaczące nic.
Wzrok utkwił w niepunkcie. Wbił się w lewomyślność
i lewitował w czasie jak pył. Uśmiechu wykrzesać
z siebie nie umiała. Prawy umysł zawył tęsknotą bólu
jak w noc księżycową wilk. Przetarła oczy.
W dali ujrzała posąg kamienny który w skałę wbity
tkwił. Twarz nieruchoma na nią spojrzała przeszywała
wzrokiem co nie był a żył. Na martwym kamieniu rosła
brzózka mała. Niby skrzydła tkwiła wbita w jego cień.
Zieleń miękkich liści duszę przeszyła.
Szmaragdowa dorodna ożywcza jak tlen.
Brzoza malachitem anioła okryła.
Na kamieniach uczuć
narodził się dzień.
/Gdzieś na Wybrzeżu, sierpnień 2013, p.p.r., JoAnna Idzikowska-Kęsik/
*** Jim Morrison
****zdjęcie 1i4,5 z netu, 2 moje, 3 Radek Kęsik
...tylko płakać będą na ziemi zostawione przez nas nasze cienie...
/Krzysztof Kamil Baczyński/
❤
Posty
Wróciłaś :) I to jeszcze w taki stylu. Cudny wiersz. Zawsze humor mi się poprawia, kiedy czytam twoje wiersze. A do tego te wakacyjne widoki na sam koniec dwumiesięcznego wolnego. Pięknie.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Witaj, Niko, dzięki, że jesteś.
UsuńWróciłam ciut wcześniej, niż planowałam, bo miałam telefon z pracy.
Ale cieszę się, że jestem i zaczynam powoli wizytować ulubione blogi.
Serdeczności, j.
Fajnie, że znowu jesteś :)
OdpowiedzUsuńFotki przecudne!
Serdeczności :)
Dzięki, Czarownico, mam ich mnóstwo (fotek), ale nie mam czasu pomniejszać rozdzielczości.
UsuńI też się cieszę, że jestem, tęskniłam za pracą, blogiem, za domem po prostu.
Pozdrowionka!
Świetne zdjęcia :-)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam!
Witaj, Ado, dziękuję, fajnie Cię widzieć ponownie!
UsuńNajważniejsze że wypoczęta i zadowolona ... piękny wiersz i cudne fotki ... pozdrawiam gorąco i prawie nad morza :-)
OdpowiedzUsuńWitaj, Magdo, dziękuję za komentarz i mocno pozdrawiam! Serdeczności!
UsuńJakie cudne te mewy!!
OdpowiedzUsuńI morze...
Mewy bardzo polubiłam, są niezwykle inteligentne i dosłownie pozują do zdjęć. ;-)
UsuńWiem, mnie jedna taka z bezczelną miną pozowała w tym roku z profilu w Monaco :)
UsuńWitaj Joasiu!
OdpowiedzUsuńTak bywa, że co dobre, to szybko się kończy. Ale coś sobie użyła, to Twoje.
Rzeczywistość też może być fajna.
Pozdrawiam serdecznie.
Michał
Witaj, Michale,
Usuńmasz rację, co zobaczyłam, użyłam i tak dalej, to moje. ;-)
I coś nie mogę się ogarnąć, a tu już jutro... sześć lekcji. ;-)
Ale, damy radę.
Najserdeczniej!
Witaj Joasiu!
UsuńO rany, to Ty do szkoły jeszcze chodzisz? A wyglądasz mi bardziej na studentkę. No cóż, w życiu różnie bywa. Ale na poważnie, miałem przerwę internetową, bo staruszek kompcio mi wysiadł i dwa dni temu kupiłem sobie nowego lapcia. Uczę się go obsługiwać, bo ma Windowsa 8, który jest nieco inny od starego.
A póki co, to wdepnij na mój nowy wpis z Błędnych Skał.
Pozdrawiam serdecznie.
Michał
Witaj, Michale,
UsuńNa pewno do Ciebie z dużą przyjemnością zajrzę, tylko pozbieram się w pracy.
Póki co serdecznie pozdrawiam!!!
Piękny wiersz i fotografie. Lato się kończy, ale teraz będziesz miała tyle zajęć, że nie będzie czasu na zastanawianie się, na narzekanie na gorszą pogodę. Nasza drugoklasistka stęskniła się za szkołą, więc w poniedziałek będzie szczęśliwa. Spokojnego i dobrego roku życzę, oraz wielu sukcesów w pracy.
OdpowiedzUsuńWitaj, Lotko,
Usuńja też się stęskniłam za szkołą, za tym rytmem, za porannym wstawaniem również (w wakacje przestawiam się na nocny tryb życia).
Myślę, że będzie dobrze, czego życzę Waszej Drugoklasistce i sobie również.
Cieplutko pozdrawiam!
JoAnno, gdy ja patrze na zachód słońca, myślę: "Jaki piękny", gdy Ty spoglądasz w zachodnie niebo, tworzysz wiersz:)
OdpowiedzUsuńChyba wszyscy nauczyciele muszą być w swoich szkołach wcześniej niż uczniowie, bo dyrektorzy zawsze znajdą dla nich jakąś robótkę.
Serdecznie pozdrawiam.
Witaj, Aniu,
Usuńu nas tak jest, że jesteśmy ok. tydzień wcześniej w pracy.
Ja musiałam zmienić klasę, bo będę mieć chłopca z czterokończynowym porażeniem i musiałam "zejść niżej", bo windę mamy w szkole tylko do pierwszego piętra.
Dzieciaki świetne, jestem bardzo zadowolona i pełna nadziei, że będzie to tak samo fajna klasa, jak poprzednia.
Moc serdeczności dla Ciebie!
oj dawno Cię nie było:) Witaj z powrotem:) Przepiękne zdjęcia:) Brakowało mi Twoich wierszy:) Mnie dopiero czeka urlop.. w przyszłym tygodniu do Turcji się z mężem wybieramy:) Pozdrawiam serdecznie:)
OdpowiedzUsuńMiłego wypoczynku Wam życzę! W Turcji masz zapewnioną dobra pogodę. Ja w tym roku postawiłam na Polskę, bo drugi raz odradzono mi Egipt (coś mam pecha do tego kraju).
UsuńMuszę Ci powiedzieć, że jak wróciliśmy, nasze koty, którymi opiekowała się moja koleżanka i sąsiadka zarazem, były na nas bardzo obrażone. Ale po godzince już się tuliły.
Pozdrawiam i życzę cudnych chwil i odstresowania!
A cóz to za cudna para???
OdpowiedzUsuńSerdeczności ślę..Zazdroszczę pobytu w Ustroniu,,bardzo lubie tę miejscowośc,,,,spędziłam tam kiedy,ś, sto lat temu!!!:):) cudowne parę miesięcy
Ale kiedy to było..miałam ze 20 lat może
A teraz mam troszke więcej i stałam się szczęśliwą mężatką!!!
Na nic ale to na nic nigdy nie jest za późno!!!
Pozdrawiam Cie serdecznie
fajnie,że wypoczęłaś
Witaj,
Usuńlubię Ustronie, w tym roku byłam tam kilka dni, kilka w Kołobrzegu i dwa tygodnie w Gdańsku, pogoda dopisała, a to najważniejsze.
To zdjęcie z mężem zrobiliśmy 22 sierpnia, w naszą 21 rocznicę ślubu.
Najcieplej pozdrawiam!
WITAM SERDECZNIE PONOWNIE WŚRÓD BLOGOWICZÓW ;)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam ;)
Witaj, Evanie, cieszę się, że do mnie zaglądasz, ja również obiecuję rewizytę, tylko się troszkę uporam z papierkami.
UsuńSerdeczności!
Witaj!
OdpowiedzUsuńNareszcie. Po miesięcznym urlopie!
Dobrze, że już jesteś!
Nauczyciele tak mają, że muszą wracać wcześniej i przygotować wszystko do rozpoczęcia roku szkolnego...
Fantastyczny wiersz i bardzo piękne zdjęcia.
Serdecznie pozdrawiam:)
Witaj, Lusiu,
Usuńmam zaległości w odwiedzaniu Waszych blogów, które bardzo lubię i jak tylko uporam się z rzeczami do pracy, na pewno zajrzę!
Ciepłe pozdrowienia ślę dla Ciebie!
Jak dobrze, że wróciłaś - miło będzie znów zaglądać na twoje romantyczne, sentymentalne i pełne poezji strony! Pozdrawiam ciepło i zapraszam do siebie :) Aga
OdpowiedzUsuńWitaj, Ago, dziękuję i wzajemnie!
UsuńWrzesień to taki miesiąc w którym powracamy do letnich wspomnień.To jeden z jego uroków.Miłego!
OdpowiedzUsuńWitaj, Eljocie, lubię wrzesień, taki złotawy i okraszony babim latem.
UsuńMiłego!
witaj JoAnno :-)
OdpowiedzUsuńfajnie ,że już jesteś ...
urocze zdjęcia i wspaniała rocznica ślubu -życze Wam z tej okazji szczęśliwej podróży do kolejnych jubileuszy ...a na zdjęciu wyglądacie kwitnąco :-)
pozdrowienia i ogromny uśmiech zostawiam :-)))))
Witaj, Basiu, cieszę się, że jesteś.
UsuńJa się jakoś nie mogę ogarnąć i rozkręcić po powrocie.
A dziś się nagadałam, pierwszy raz od dwóch miesięcy i... zachrypłam chyba z wrażenia. ;-)
Ale to nic, damy radę.
Rocznica ślubu... jesteśmy razem od wielu lat, ślub był tylko formalnością, ale fakt, młodo wyszłam za mąż i... nie chcę wracać.
Pozdrawiam najcieplej, j.
JoAsiu gdzie się podziewasz?
UsuńtEsknie za Twoim pisaniem i za opowieścią np o rozpoczętym nowym roku szkolnym ....
ja też młodo wyszłam za mąż bo miałam tylko albo aż 20 lat i podobnie jak Ty nie chcę wracać -my w tym roku obchodziliśmy dopiero 15 rocznicę ślubu a zamy się w sumie 18 lat ...jak ten czas ucieka ...
moc uścisków zostawiam i proszę odezwij się bo mam nadzieję ,że jesteś cała i zdrowa:-)
Witaj, Basiu,
Usuńjestem...
Jestem tak pochłonięta nową klasą, poznawaniem ich, pisaniem indywidualnych programów edukacyjno-terapeutycznych, programów zajęć dodatkowych z zakresu arteterapii i w ogóle...pisaniem rzeczy do pracy, że po prostu nie mam czasu na neta.
Nie przeszłam jeszcze z trybu wakacyjnego (siedzenie i czytanie do trzeciej nad ranem, potem spanie do dziewiątej, na tryb szkolny, więc jestem zmęczona i padam ok. jedenastej wieczorem.
Wiem, że mam zaległości w lekturach moich ulubionych Blogowiczów, ale jak tylko się ogarnę, jak napiszę rozkłady, programy i takie tam, wrócę do Was i do swojego bloga również.
A tymczasem pozostaje mi jedynie podziękować Ci za ten wpis i prosić o cierpliwość.
Na pewno wrócę, tylko ogarnę to wszystko.
Moc pozdrowień i serdeczności ode mnie.
Trzymaj się cieplutko, j.
JoAsiu ,nie zaglądam do Ciebie tylko dlatego żebyś zrewanżowała się komentarzem na moim blogu ...
Usuńbardzo poluiłam Twoje pisanie a co za tym idzie Twoją osobę ,więc pomyslałam sobie ,że może coś się stało itd...
cieszę się ,że wszystko jest ok i że to tylko brak czasu a sądząc po Twojej odpiwiedzi to pisania masz aż nadto ...rozumiem to bo sama za jakiś czas zaczynam kolejny i ostani rok na uczelni i też już się trochę przygotowuję bo już w maju trzeba bedzie zdać egzamin w mieście wojewódzkim a ten czas tak szybko zleci więc coś już tam podczytuję ...
co do cierpliwości to nie trzeba o nią prosić bo na pewno tu wpadnę by zapoznać się z Twoim nowym postem ,ale blog to też czas rekaksu a nie pisania go na siłę ...więc spokojnie ,nie martw się bo ja tu zaglądam i troszkę pilnuję Twojego blogowego domku :-)
pozdrawiam najserdezniej i moc pozytywnej energii posyłam byś to wszystko spokojnie sobie rozpisała :-)))
Witaj, Basiu,
Usuńżyczę Ci powodzenia na egzaminie, będę trzymać kciuki!
Zostało mi jeszcze trochę pisania. W ogóle w mojej pracy czerwiec i wrzesień są najgorsze pod względem papierkowej roboty, której nie lubię. Moją pasją jest bezpośrednia praca z młodzieżą i dzieciakami, pisać lubię tylko to, co chcę, a nie to, co muszę.
Ostatnio w ogóle nie mam weny, ani czasu na swoje dodatkowe pasje, ale jeszcze troszkę i wrócę.
Serdeczne serdeczności z zadeszczonego Bolesławca, j.
zgadza się JoAnno ,
Usuńpisanie bloga jest przyjemne wtedy kiedy dyktowane jest emocją chwili a nie na siłę a z weną czasem tak bywa że raz jest jej aż tyle że chce się pisać i pisać a czasem nic się w głowie nie chce sklecić w jakiś pożądny tekst -znam to też ...
dziekuję za taki ogrom serdeczności bo się przyda a teraz ja ,my znikamy na dobry tydzień w góry więc życzę Tobie powodzenia i uporania się z pisaniem :-)
Dobrego wypoczynku, Basiu. I pogody!
UsuńPozdrawiam!
Nie lubię rozmyślać o śmierci, zbyt dużo ich przeżyłam w mojej najbliższej rodzinie.
OdpowiedzUsuńSerdecznie pozdrawiam.
Witaj, Aniu,
Usuńja mam takie podejście, że śmierć jest częścią życia. Mnie ona też wiecznie towarzyszy, wierz mi.
Postaram się niedługo napisać o bardzo ciekawych, naukowych książkach na temat śmierci. Ale muszę jeszcze skończyć programy arteterapii i rewalidacji do pracy. Sama zresztą wiesz, jak to jest we wrześniu.
Pozdrawiam ciepło, bo chyba chłodek idzie, serdeczności, j.