"Uważaj na wróżby. Kiedy coś jest zapisane, trudno tego uniknąć". ***

ezo wiersz

 

I

 

 smutno się nam zadziało, wymarzony synku...

 

tak bardzo chciałam żebyś ze mną był,

 zapomniałam o okrutnej karmie, o złym oku.

nie oplotłam lewego nadgarstka czerwoną nitką Racheli,

 nie nosiłam w kieszeni ochronnej runy Algiz,

nie zapalałam świeczek na dobrą wróżbę,

 nie posypałam progu domu solą.

cieszyłam się tobą jak natchniona poetka

 dobrym, oryginalnym, niebanalnym wersem.

 

wiedźmy wieszczyły, że rok z jedynką 

i trzema dziewiątkami nie będzie udany,

że oprócz końca świata i trzeciej światowej,

najbardziej dojmujące mogą się okazać

 dramaty w prywatnych mikrokosmosach.

byłam poza takimi trendami, 

wierzyłam w siebie, racjonalizm, 

postęp cywilizacyjny i naukę.

kiedy jest się młodą, czupurną kobietą, 

 nie chce się kreować w czarnych scenariuszy.

 

II

 

stało się depresyjnie w pierwszy dzień miesiąca. 

czwartego, pachnącego mnóstwem cudnych kwiatów.

zrobiło mi się słabo, odfrunęłam w ciemność.

 niewiele pamiętam i nie chcę pamiętać.

to prosty mechanizm nazwany wyparciem. 

do dziś nie lubię kwietnia, a każdy listopad

przynosi żałobę po twoim nieistnieniu. 

miałeś przybyć do mnie w połowie miesiąca,

w którym opadają z drzew liściaste zombie,

 a odszedłeś wtedy, kiedy kwitnie życie.

 może zwariowałam - to jest nazbyt względne, 

lecz od tamtej pory, nieustannie tęsknię.

 

III

 

siedzę, pilnie czytam o układzie planet, 

 gwiazdach, ascendentach i znakach na niebie,

 wchodzi twoja siostra. piękna,

 pewna siebie, czule niepokorna, 

tak podobna do mnie sprzed dwudziestu lat.

opowiadam z pasją, że nastaje nowe, 

że będą upadać, znikać wszystkie rządy, 

że zbliża się reset obecnego świata. 

 

słyszę: mamo, błagam, litości,

 przestań wreszcie robić za ezo Grażynę!

jesteś wykształcona, a pławisz się w bzdurach,

 w chorej numerologii i durnym tarocie,

w ściemach na poziomie ciemnej chłopki z ludu.

lepiej sobie daruj, napisz jakiś wierszyk, 

poczytaj Eliota, będzie ci weselej.

 

IV

 

moja mądra córka nic o tobie nie wie, 

nie chciałam jej mówić o stracie niebytu.

 zostałam z tym sama. tylko ukochany,

 przygarnięty piesek patrzy na mnie mądrze,

 jakby wszystko wiedział i rozumiał

 więcej niż niejeden człowiek,

czekałam na niego i przywoływałam,

jakby nasze dusze musiały się spotkać,

bo on urodził się w Prima Aprilis,

 

 a ty w tym śmiesznym dniu 

 przedwcześnie opuściłeś moje ciało,

synku...

 

JoAnna Idzikowska - Kęsik, 20 XI 2020

***cytat w tytule postu, Paulo Coelho, Alchemik

*obrazy z internetu (1 - niestety., nie znam autora, 2 - Gaspar Traversi , Wróżbiarka)