UWAGA POEZJA czyli trzy wiersze nagrodzone w IV Ogólnopolskim Konkursie Babińca Literackiego

 Witam moich Czytelników po dłuższej przerwie i z radością przedstawiam - bez zbędnych komentarzy - trzy wiersze nagrodzone w konkursie. 

Życzę Wam inspirującej lektury i serdecznie pozdrawiam, jednocześnie zapraszając do czytania wierszy publikowanych codziennie na naszej stronie na Facebooku: KLIK!

  Autorkom raz jeszcze gratuluję i bardzo dziękuję za wyrażenie zgody na publikację.

I

Aglaja Janczak 

 

Cechy wspólne

 

Moja młodsza siostra mówi, że nie czuje się człowiekiem.

Zabiera mnie na spacer do ZOO i w tajemnicy szepce:

myślę że ty też masz w sobie tę pamięć

byłaś czymś opierzonym, wystają z ciebie pióra

zobacz, ja mam podszerstek, ciągle wyłazi

coś puchatego, nie wiem do końca, co – przecież

też to czujesz. Czuję –

odpowiadam przekrzywiając głowę jak ptaszek,

gdy zbliża się do nas młody lemur katta.

Ofutrzoną, całkiem ludzką rączką precyzyjnie podnosi

owoc żurawiny, który wcześniej spoczywał w mojej

kieszeni. Patrzymy sobie przeciągle w oczy, a moja siostra

staje się czujna jak surykatka i z głębi swojej sierści mówi: ludzkie

jest mi

obce,

tak obce. Odbiega z nastroszonym garbem

i jakby zawstydzona próbuje szybko wykopać norę

bezbronnym pazurkiem. 

 

Teraz nic nie jest tak samo. Kiedy wychodzimy z ZOO,

zaczyna padać. Czuję jak namaka we mnie pierze, sukienka

jest nagle za wąska w ramionach, które otwierają się,

otwierają.

 

*

"Cechy wspólne" są podarkiem na okrągłe urodziny mojej młodszej siostry, Dominiki. Jest to mój najważniejszy utwór,

bo za każdym razem gdy go czytam, czuję, że uchwycił w sobie bardzo charakterystyczne cechy naszej siostrzanej wrażliwości, sposób patrzenia na świat i skondensowane wspólne przeżycie. Mimo, że gęsty, pozostaje otwarty na końcu i "wzlatuje". Jest też pierwszym z cyklu wierszy o mojej Siostrze, bardzo szczęśliwym dzieciństwie i przenikaniu się ze światem Natury. Pokrótce: dlaczego najważniejszy? Mam po prostu ciarki, że się taki napisał i chciałabym w przyszłości pisać podobne.

Aglaja Janczak 

 

*

Aglaja Janczak – (pseud.), poetka, księgarka. Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów poetyckich,

autorka tekstów piosenek i scenariuszy do spektakli teatralnych dla dzieci. Jej teksty były czytane w Radiu Gdańsk (lata 2017-2020)

i wielokrotnie publikowane na łamach czasopism literackich.

Utwory autorki można znaleźć w wielu antologiach i w sieci.

Tworzy, kocha, jest szczęśliwym stworzeniem. 

 

Fot. Maria Janczak

 II

 

Monika Milczarek

 

heroiny

 

w naszej rodzinie nigdy nie było dziewczynek

rodziły się same wojowniczki

mężczyzn prawie nie pamiętam

 

Paulina bujała się na kablach ruskiej radiostacji jak na huśtawce

dziadek mówił że Niemcy by ją za to rozstrzelali

bo to sabotaż i nieważne że w kokardkach

 

Olgę razem z prababcią czerwoni wywieźli na Sybir

mróz zabrał im nie tylko kobiecość

wróciła tylko jedna

 

dużą Zdzisię macocha karmiła biedą

mimo to urodziła trzy następne

ale lodówkę ma zawsze pełną

Zośka ukryła Żydów pod strzechą

gdy naziści bagnetami kłuli jej dom pytała czy szukają wróbli

bo jedynie co ma nielegalnie to niekolczykowaną świnię

 

Ania z Zielonej Góry uparcie porządkowała akta życia archiwiście

układając codzienność według alfabetu

ja jestem pod m

 

czasami przed lustrem przymierzam ich buty

są nadal za duże

 

*

Dlaczego uznałam, że ten wiersz jest najważniejszy? Bo opisuje historię silnych kobiet z mojej rodziny, które mimo wielu dramatów nigdy się nie poddawały. Ja nie dorastam im do pięt. 

 

*

Monika Milczarek − nauczycielka języka angielskiego i poetka. Urodziła się i mieszka w Sieradzu. Wydała cztery tomiki: „Krzyk Źrenic” w 2001 roku, „Tatuaż duszy”(2013), ”Piórnik Przemian” (2017) i „Uwaga, nie dotykać” (Fundacja Duży Format 2019). Należy do sieradzkiej grupy poetyckiej „Desant”.

 

Fot. Mariusz Mikolajczyk

 

 III

 

Ka Klakla

 

kolor rożawy

 

żółty czerwony zielony lubiłam takie galaretki

posypane cukrem słońce krew kobieca ziarno

kiełkujące w piachu pustynne lwice warkocze

pod chustami w kwiaty obecne

w biernej formie czasowników

zdradzone 

 

czas przeszły dokonany rękami tymi rękami

na wyciągnięcie na odległość kija krzyku strzału

RPG dla ubersamców 16+ tytuł źródło pokoju

na wyposażeniu czołgi armaty spluwy i fiuty

w opcjach wytrysku seria z karabinu gazy bojowe

i sperma

efekty specjalne trofea gwałty skiny i

głowy te możesz trzymać za kare warkocze

będą huśtać się toczyć bez uśmiechu

uniwersum i akcesoria projektowane

pod męskie dłonie i marzenia

 

buntu kobiet scenariusz nie przewiduje

nie ma w ustawieniach żeńskiego awatara

ten potrafi zrujnować każdą grę

zainstaluj dodatek lwice na odstrzał

w pakiecie pociski patriot możliwość

ćwiartowania i użycia trutki na szczenięta

podświetlane cele by nie zabłądzić

w trailerze jednej z lwic dają nick maciora

i rytualnie rozdeptują jej piersi

destroy delete erase hewrin chalaf

 

RGB żółć czerwień zieleń to nie gra

nie ma klawisza escape wszystkich ich

nie zabijecie lepiej śpijcie z bronią pod

głową przyjdzie świt a wtedy córki

zatańczą halparke na waszych kurhanach

 

*

Płeć jest przypadkiem, dostałam ją odgórnie, nikt minie nie pytał, czy taką chciałam.

To wiersz o zderzeniu męskiego świata z kobiecym (i nie mam tu na myśli tej niewielkiej liczby, której się udało, tylko pozostałe 3 miliardy kobiet, których życie jest warte niewiele). O użyciu najnowszej techniki wojskowej i prymitywnej seksualności jako broni. O społecznym formatowaniu mężczyzny. Podział na mężczyzn-podmioty i kobiety-przedmioty jest fundamentalnym podziałem patriarchatu.

Wydarzenia w Rożawie są jak mit – odbijają rzeczywistość w uproszczony, symboliczny sposób. Nie potrzebują zbyt wielu słów, wystarczą równoważniki zdań i komendy. Głosy kobiet nie mają nawet ułamka tej słyszalności, co głos pana Janusza czy Mohameda.

Jestem siostrą Hewrin Chalaf i wielu innych, choć bóg mi świadkiem, łatwiej byłoby mi być bratem jej morderców.

Wiersz pochodzi z tomiku "Żałoba po kocie”, wydawanego przez Fundację Duży Format, który ukaże się tej jesieni.

 

*

Ka Klakla - urodzona w Krakowie. Pisze, maluje, projektuje, redaguje, fotografuje. Nie gra i nie śpiewa, ale słucha i tańczy.

Wyróżniana w konkursach na książkę autorską w Świdnicy za tomik Córka Ewy, siostra Kaina oraz zbiór opowiadań Pobudka, autorka nagrodzonej powieści Łotrzyca. Tej jesieni ukaże się jej tomik Żałoba po kocie (FDF).

 

***  LOGO BABIŃCA LITERACKIEGO - Projekt - Malgorzata Poludniak
Wykonanie - Marta Warzecha

* na zdjęciach: Autorki nagrodzonych wierszy. <3