UWAGA POEZJA czyli "Hulał po mieście listopad, dmuchał w ulice jak flet".***

 

Witajcie Drodzy Czytelnicy!

 

Zapraszam Was dzisiaj do przeczytania kolejnego wiersza o listopadzie i obejrzenia jesiennych obrazów wspaniałego artysty.

Scherzo 

 

I znów jak wczoraj będzie lało,

a sercu zda się: już tak zawsze…

Listopad, tragik oszalały,

umiera w chmur amfiteatrze.

 

Skandując własny zgon na wietrze,

Na miasto runął niewidomy

i tarza się w swym heksametrze

poprzez świadomość, poprzez domy.

 

Przez takie dni to szuka przebrnąć:

gdzie tylko spojrzeć – czarna rozpacz,

a przy tym – byłoż mi potrzebne

tej nocy męczyć się, nie dospać?

 

Potrzebne było w noc się włóczyć,

wśród pocałunków w deszczu moknąć?

A z tego – zapalenie uczuć

I melancholii pełne okno.

 

Zdawało się i jeszcze zda się,

a w gruncie rzeczy – zda się na nic…

Zmądrzało serce poniewczasie,

A wtedy – buch! w irracjonalizm.

 

Listopad, tragik oszalały,

już skonał w chmur amfiteatrze.

Nie pytam serca, czy bolało,

bo ono swoje: << Już tak zawsze…>>

 

Władysław Broniewski 

 

 

* 

 Władysław Broniewski (1897- 1962), jeden z moich ukochanych poetów polskich, który towarzyszy mi od zawsze. Poeta - socjalista, który odmówił komunistom napisania nowego hymnu państwowego. Autor m.in. doskonałego wiersza "Listopady", który publikowałam już na moim blogu.

 

Prezentowany dzisiaj wiersz pochodzi z tomu "Krzyk ostateczny" z  1939 roku. Uwielbiam również cykl wierszy poety napisany po tragicznej i wciąż tajemniczej śmierci jego jedynej córki Joanny (1929 - 1954) zwanej Anką.

 

Broniewski to poeta, do którego wierszy wciąż wracam, które znam na pamięć i bardzo lubię. A co Wy sądzicie o prezentowanym dzisiaj tekście? Podoba Wam się? Mnie bardzo i na pewno nie jest to ostatni tekst poety, który gości na moim blogu. Możecie się spodziewać, że jeszcze nie raz i nie dwa opublikuję jakiś tekst Broniewskiego.

 

         Cytat w tytule postu pochodzi z wiersza Władysława Broniewskiego pt. Bar Pod Zdechłym Psem, który już prezentowałam na moim blogu TUTAJ.

 

        Obrazy jesienne w dzisiejszym poście - moim zdaniem niesamowicie piękne - autorstwa Grahama Gerckena.  Gercken urodził się w 1960 roku w Southport (Queensland, Australia), jest wielokrotnie nagradzanym i docenianym australijskim artystą, którego prace prezentowane były na wielu wystawach w prestiżowych galeriach sztuki.

 

"Odpuść grzechy szarlatanom, Panie Boże, wszak Ty jesteś takim samym szarlatanem". ***

xXx

odpuściłam chorą toksyczną relację
z zakochanym w sobie impotentem
intelektualnym który stale negował
moją inteligencję wiedzę i wykształcenie
a czytał jedynie nagłówki w Internecie
i bardzo się szczycił faktem że
ostatni raz odwiedził bibliotekę
w podstawówce

odpuściłam wiele pseudoprzyjaźni
jednostronnych znajomości i pracę
która doprowadzała mnie do szewskiej pasji

darowałam sobie nudne książki
kiepskie wiersze nieudane filmy
i celebrowanie chwil perfidnie
narzucanych przez system

odpuszczam i opuszczam wszystko na co moje
mądre jak każde inne na tej ziemi
ciało reaguje kurczeniem się w sobie
a intuicja krzyczy odejdź i nie wracaj
i wszystko co nie współgra z moim
patrzeniem na życie

odpuszczam też sobie
nie dlatego że przeczytałam
kilka kiepskich poradników
z top serii dla laików pod hasłem 
miej wyjebane a będzie ci dane
ale dlatego

że nie potrzebuję setek zbędnych
rzeczy oraz obcych gatunków
inwazyjnych w postaci
zaburzonych narcystycznie person
z kalkulatorami w miejscu
gdzie powinno być i bić

serce

Joanna A. Idzikowska - Kęsik, 7 XI 25 

Cytaty do przemyślenia, medytacji, zatrzymania się

*
"Niektórzy z nas myślą, że trzymanie się czyni nas silnymi, ale czasami jest to odpuszczanie".

Herman Hesse

*
"Życie polega też na umiejętności odpuszczania we właściwym momencie i czasie. Nikt z nas nie jest w stanie zrobić wszystkiego, co sobie planuje".

Ewa Kassala

*
"W procesie odpuszczania stracisz wiele rzeczy z przeszłości, ale odzyskasz siebie".

Deepak Chopra

*

"Trzeba nauczyć się odpuszczać miłość, której nie ma, przyjaźnie, które nie służą, i ludzi, których nie ma obok, gdy najbardziej tego potrzebujemy. I pamiętać o tym, by nie zmuszać nikogo do niczego. Wymuszone rzeczy nie są nic warte".

Tomasz Antosiewicz 

Cytat w tytule postu, Konstanty I. Gałczyński, Ulica Szarlatanów, wiersz, który kocham od dziecka.

Obrazy z Internetu, nie znam Autorów, a na koniec mem, który mnie wczoraj rozczulił i ubawił, jak mało który, zwłaszcza, że chciałam wczoraj zabukować bilety na lot do Włoch, jednak okazało się, że miejsca, które chcę odwiedzić w okresie, kiedy chcę tam być, są w większości zamknięte, więc zabukowałam hotel w zupełnie innym miejscu, no i dlatego, że pewna postać z memu jest moją ulubioną z... sami się domyślcie! Dodam, że 5 listopada był Dzień Postaci z Bajek i fragmenty z moich ulubionych książek z tą postacią poniżej czytałam moim szkolnym dzieciakom.

 The meme with the character from Tove Janson's "Moomins" says: All seats on the plane are booked. In the Polish language version this character is called Booka. :)

"Miłość usprawiedliwia... narcyzm". ***

romantyczne oszustwo - wiersz prozą

 

nie przemawia do mnie pokolorowana sztuczna jak proteza 

wizja związku nie lubię czytać harlequinów romansów 

nie oglądam komedii romantycznych i przesłodzonych bajek Disneya 

wszystkie wykrzywiają i zakłamują rzeczywisty obraz miłości

robią dziewczynom i kobietom sieczkę z mózgów

 

największą miłosną pułapką i fejkiem są relacje z narcyzami

rozpoczyna je intensywne nachalne bombardowanie miłością

niestety udawaną krótką iluzyjną bo narcyz ma w oczach kalkulator

obserwuje sprawdza ile może zyskać a dla profitów zrobi wszystko

 

owszem na początku ma się wrażenie że to bliźniaczy płomień

bratnia dusza połówka jabłka czy pomarańczy przeznaczenie

ale to tylko wykalkulowana manipulacja perfidna roszczeniowa gra 

wyrachowana zabawa w miłość mapowanie wad kompleksów słabości 

 

kiedy narcyz zmęczy się udawaniem a na pewno to zrobi bo ileż można

być własnym avatarem powie że czas zalotów minął i masz być posłuszna

masz mu służyć i chodzić na paluszkach żeby go zadowalać

 

potem jest już tylko gorzej znudzony umniejsza poniża dewaluuje

drwi obgaduje staje się obojętny zimny perfidny agresywny 

 

dlatego uciekaj jak najdalej i przestań wierzyć w romantyczne blagi

nie jesteś Cindirellą Pretty Woman Pokojówką na Mathattanie

nie grasz w filmie ani w spektaklu reżyserowanym przez narcyza

nie jesteś szablonową nierealną postacią z bajki 

 

prawdziwy związek to współbycie bez emocjonalnych zrywów

porywów serca duszy to szacunek wzajemność obecność

to wybór wspólne milczenie uśmiech a nawet nuda

byle prawdziwie byle po ludzku byle z wzajemnością

bez nieba i piekła bez uwiązania zawłaszczeń

 

zejdź na ziemię i zrozum że szczęście jest wtedy

kiedy sama je wykreujesz i kiedy sama dla siebie 

jesteś opoką a człowiek obok jest z tobą bo oboje

tego chcecie bo wasze drogi splotły się po to

 

aby po prostu być razem i cieszyć się 

każdą wspólną chwilą tak długo

jak to będzie możliwe

miłość to wolność nie przywiązanie zależność

 

epoka zaczarowanych dzierlatek wierzących

w księcia na białym koniu i pocałunek

prawdziwej miłości minęła bezpowrotnie

 

na szczęście 

które jak najdroższą koronę

nosisz w sobie i śpiewasz

love romantic is an antique

 

Joanna Idzikowska - Kęsik, 2 XI 25 

 

 

Cytaty do zatrzymania, przemyślenia, do medytacji:

  

*

 "To, co nazywają miłością, to wygnanie, z pocztówką z bliskich sobie okolic, od czasu do czasu". 

 

Samuel Beckett, Pierwsza miłość

 

* 

"Słynna wrażliwość naszych czasów jest tylko starą rzeczywistością narcyzmu".

 

Carlos Fuentes, Święta strefa 

 

*

"Ludzie głośni i lubiący na siebie zwracać uwagę w środku są nudni. Nie ma w nich nic ponad podręcznikowy zlepek kompleksów i narcyzmu". 

 

Mary H. K. Choi, Kontakt alarmowy 

 

*

"Ludzie nie są dla narcyza ludźmi, ale narzędziami spełniania potrzeb i kolekcją korzyści, emocjonalnych lub materialnych". 

 

Katarzyna Lorecka, Kolekcjoner krzywd 

 

```````````````````````````````````````` 

"Postrzeganie partnera w roli wyrozumiałej i oddanej symbolicznej matki nie kończy narcystycznego używania i nadużywania partnera ani dewaluacji. Anomalie rozwojowe z dzieciństwa wiążą się m.in. z tym, że ukryty narcyz pozostaje infantylny, nie chcąc dorosnąć, a towarzyszy temu silna, nieświadoma pokusa 'powrotu do łona matki'. Taka postawa skłania do wyzysku i nadużyć".

 

Katarzyna Lorecka, Ku sobie 

 

*

 "Narcyz już w początkowej fazie znajomości może wywierać presję, abyś podjął ważne decyzje dotyczące o wspólnej przyszłości. Bez skrupułów mówi o zaręczynach, planuje ślub i założenie rodziny, maluje wizje wspólnego życia, a nawet „przygotowuje” cię na posiadania wspólnego potomstwa,
a wszystko po to, aby cię uwiązać i omamić". 

 

~~~~~~~~~~~

 

 "Od samego początku, każda relacja z narcyzem jest związkiem opartym na ukrytej przemocy psychicznej i szantażach emocjonalnych, którymi usidla drugą osobę, przywiązując ją do siebie, uzależniając emocjonalnie i finansowo oraz obniżając jej poczucie własnej wartości". 

 

~~~~~~~~~~~~~~

 

 "Love Bombing jest skuteczną metodą manipulacji, ponieważ pozwala narcyzowi szybko uśpić naszą czujność i zwabić nas w swoje sidła, uzależniając nas od siebie".

 

Renata Zarzycka, Złam kod toksyka i wyjdź z gry. Rozstanie z narcyzem 

 

* 

"Dla narcyza cały świat jest teatrem, a inni ludzie aktorami drugoplanowymi albo maszynistami sceny". 

 

 Richard Paul Evans, Sprzedawca marzeń

 

* 

 "Osobowość narcystyczna jest zaburzeniem osobowości wzbudzającym chyba najwięcej niechęci. Ogromna arogancja, przekonanie o własnej niezrównanej inteligencji i świetności, pomiatanie zwykłymi śmiertelnikami, którzy zamieszkują naszą planetę, sprawiają, że osoby narcystyczne są nieznośne jako członkowie rodziny, partnerzy, współpracownicy". 

 

 Theodore Millon, Zaburzenia osobowości we współczesnym świecie

 

* 

  "Osobowość i zachowanie ekstremalnego narcyza są wyrazem nieustannego wysiłku, aby uciec od poczucia wybrakowania i niższości. Wbrew pozorom narcyzm jest przeciwieństwem zdrowej samooceny". 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

 "Porzucenie lub wczesna strata rodzica, przemoc fizyczna, zaniedbywanie emocjonalne, wykorzystywanie w służbie rodzicielskiego narcyzmu, narażenie na zazdrość i nienawiść ze strony rodzica – ekstremalny narcyz nie „taki się urodził”, ale jest ukształtowany przez traumę". 

 

Burgo Joseph, Narcyz obok siebie

 

* 

 "Narcyz nie tworzy relacji, narcyz używa ludzi, żeby budować swoją wielkość i robi piekło z życia swoich bliskich w momencie, w którym odkrywa, że nie są oni tak idealni, jak być powinni albo jak mu się wydawało, że są. Bo tworzy relacje z wyidealizowanym obrazem, a nie z drugim człowiekiem, którego w efekcie zaczyna karać za człowieczeństwo - co sprawia, że zaczynamy cierpieć, bo mamy poczucie coś zrobiliśmy źle, a przecież zrobiliśmy tak samo jak zwykle i nic się nie zmieniło, a zmieniło się wszystko".

 

Aleksandra Sarna, Debil. Studium przypadku

 

* 
 "W dzisiejszej godnej pożałowania epoce triumfującego kapitalizmu, gdy staczamy się w konsumpcyjny narcyzm, zanosi się na to, że miejsce szekspirowskich siedmiu aktów ludzkiego żywota zajmie dzieciństwo trwające całe życie". 
 
  Benjamin Barber, Skonsumowani. Jak rynek psuje dzieci, infantylizuje dorosłych i połyka obywateli - nota bene bardzo polecam tę wciąż aktualną książkę autora słynnego "Dżihad kontra McŚwiat", zresztą polecam wszystkie książki tego autora (1939 - 2017).

 

* 

"Wybrańcy Wybrańca (narcyza) ostatecznie czują, że rozpadają się na miliony kawałków, tracąc zdrowie i ledwie funkcjonując.  Są wiecznie zestresowani, długotrwale spięci, pełni poczucia winy z powodu wybuchów agresji u siebie i u partnera. Pogrążeni w skrytym płaczu, wciąż przepraszają".

 

Izabela Kopaniszyn, Antyczłowiek

* 

Drodzy, mam nadzieję, że wiersz i cytaty przypadną Wam do gustu, będę teraz "wałkować" temat Narcystycznego Zaburzenia Osobowości (NPD), bo wgłębiam i zagłębiam się w nim terapeutycznie. Wiedza daje spokój. Życzę Wam dobrego, udanego tygodnia, niech to będzie ciepły i pełen dobra czas!

Cytat w tytule postu: Samuel Beckett, Sen o kobietach pięknych i takich sobie

Obrazy z filmów romantycznych: Cindirella Disneya (1950), Pretty Woman (1990), Pokojówka na Mathattanie (2002), Długo i szczęśliwie (1998), Zaczarowana (2007).

"Myślę, że nawet jeśli któregoś dnia nie będziesz wiedziała, kim jestem, nadal będziesz wiedziała, że cię kocham".

Zapisane w ciele

Twoje odchodzenie trwało tak długo, że zaczęłam je oswajać, przyzwyczaiłam się.
Gasłaś latami, a ja w żaden sposób nie mogłam tego powstrzymać.

A przecież zaczęło się niewinnie:
drobne przejęzyczenia, mylenie nazw lub brak precyzyjnych słów.
Potem panika, agresja, obłęd, depresja, zagubienie.

I nagle scena, która tkwi we mnie od lat i nie znika:

Wchodzisz do mojego pokoju.
Czytam teksty naukowe, piszę notatki, redaguję pracę dyplomową,
staram się maksymalnie skupić, bo mało mam momentów spokoju.
Mówisz: Pani ja chcę to i moczysz siebie, podłogę, moje myśli.
Przytulamy się mocno chyba pierwszy raz w życiu.
Płaczemy - obie zawstydzone, przerażone, bezradne. Szepczesz: 

Pani jesteś taka ładna. Szlocham. Nigdy wcześniej mi tego nie mówiłaś.
Zaczynam rozumieć, że to początek końca naszej bardzo trudnej historii.

Historii matki, której wmówiono, że syn jest jej lepszą częścią,
że córka to darmowa służba domowa lub przedmiot do jak najszybszego

oddania obcemu facetowi pod przykrywką transakcji zwanej małżeństwem.

Historii córki, dziecka gorszego sortu, która miała być chłopcem

i którą przyjście na świat brata momentalnie odsunęło w głęboki cień,
która uwiązana w toksyczną relację, kochała do końca,
pomimo wszystko i wbrew wszystkiemu, czasem wbrew sobie.

Mam nadzieję, że odchodząc, pozbawiona wielu funkcji życiowych,
złapałaś przynajmniej mały promyk czułości wysłanej
przez tę złą, brzydką, głupią córkę blondynkę, która powinna 

być przystojnym brunetem na każdą porę dnia i roku, 

a cały jej problem tkwił w niepotrzebnej, niczym nieuzasadnionej,

naiwnej miłości do kobiety, która nie potrafiła jej nawet

 

zaakceptować.

Joanna Idzikowska - Kęsik, 31 X 25  

 

*

Cytat na najbliższe dni, którego autorem jest jeden z moich bardzo ulubionych pisarzy polskich Wiesław Myśliwski z książki pt. Ostatnie rozdanie:

 

 

"Bo na cmentarzu świat wydaje się jakby tylko odbiciem cmentarza. A nawet gdy się tak wędruje między grobami niepewność człowieka nachodzi, czy sam gdzieś tutaj nie leży, tylko musiałby się poszukać".

 

* 

Cytat w tytule postu Lisa Genova, Motyl Still Alice

 

*

Życzę Wam spokojnego, dobrego, refleksyjnego czasu, wyciszenia, czułości i dobra. Pozdrawiam serdecznie wszystkich, którzy do mnie zaglądają, posyłam spokojne myśli i pozytywną energię. 

 

 Obrazy wykorzystane  w poście pochodzą z Internetu, nie znam ich Autorów. 

"Poezja to przemiana krwi w atrament".***

 

To nie tak Panie T. S. Eliot

 

Jest poza porami roku,
poza miesiącami, ponad czasem.
Osobny, inny, trudny - jakby nie z tego świata.
Stoi z boku i przygląda się obojętnie
wszystkiemu, co się wydarza.

Sprawia wrażenie autystycznego,
nie znosi hałasu, ucisza zwierzęta,
ptaki, szepty i szelesty natury.
Kocha ciemność, wilgoć, mgły i
gęsty mrok, który nosi w sobie.
Serwuje dni podobne do nocy
narodzin diabła i noce szpilek
wbijanych w moje niespokojne,
dziwne, czasem metafizyczne sny.

Narcystyczny, zaburzony, zimny socjopata
z cechami makiawelistycznego psychofaga,
zmienia krew w lepką, kleistą substancję,
rozkoszuje się umieraniem wszystkiego,
co piękne, delektuje się odorem
gnijących, zapleśniałych liści.

Mam z nim osobliwą więź traumatyczną:
karze mnie milczeniem, gdy potrzebuję
wielu dobrych, czułych słów,
bombarduje toksyczną, udawaną miłością,
kiedy chcę być sama ze sobą,

gasi moje wewnętrzne światło, mój jasny uśmiech
i zawsze odchodzi bez słowa w momencie,
w którym zaczynam go nie tyle lubić,
co akceptować, a potem wraca - wciąż
i wciąż mnie zasysa, hooveringuje*,

chociaż nie chcę go więcej widzieć.

Wyzwala we mnie najgorsze emocje,
zawsze gdy obiecuję sobie, że będę silna 

i nigdy więcej mu na to nie pozwolę.

Wciąga w swoje nieuczciwe gierki,
a ja nie dostrzegam flag czerwonych
jak jesienne liście, które obficie ściele
pod moje stopy, zamiast perskich
albo lepiej: hollywoodzkich dywanów.

Rani mnie, obraża moje ateistyczne
uczucia i projektując na mnie swoje wady,
robi z siebie ofiarę, chociaż doskonale wie,
że to ja umrę w jego nieczułych objęciach
z zespołem stresu pourazowego,
jak po związku z demonicznym,
pozbawionym skrupułów
antyczłowiekiem.

Doprawdy niezły z niego popapraniec.

I to nie kwiecień jest okrutny
drogi Panie Eliot, to listopad
rok w rok przelatuje przeze mnie
z siłą huraganu, oczarowuje,

manipuluje i zostawia samą

z jałowym krajobrazem po wierszach,
czekającą na wiosnę
jak na wybawienie, jak na wyjście
z ciemnego kina, w którym grają
posępny, kiepski thriller
z mnóstwem tanich, ogranych,
banalnych efektów specjalnych typu:

 

zabił ją - odżyła

i pobiegła w stronę słońca. 

 

*hoovering - technika manipulacji psychologicznej polegająca na ponownym wciąganiu (odkurzaniu) byłego partnera do gry, stosowana głównie przez osoby narcystyczne; osoba z NPD potrafi po latach milczenia odezwać się, jakby nic złego się nie stało.

Joanna A. Idzikowska - Kęsik, 25 X 25

*

Cytat w tytule postu: T.S. Eliot, właśc. Thomas Stearns Eliot – amerykańsko-brytyjski poeta, przedstawiciel modernizmu, dramaturg i eseista, od 1914 mieszkał w Anglii; laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, autor rewelacyjnego, często cytowanego poematu "Ziemia jałowa" (1922), do którego odnosiło się wielu poetów m.in. Czesław Miłosz, który jako pierwszy ten utwór przetłumaczył i Tadeusz Różewicz. W poemacie tym, napisanym po I wojnie światowej, poeta opisał kwiecień jako okrutny miesiąc, który - chociaż jest miesiącem odradzającej się przyrody - przypomina o niespełnieniu, utraconych marzeniach i depresji. dzieło Eliota jest wielowymiarowe, wielowątkowe i odnosi się do wielu innych dzieł światowej literatury.

*

Obrazy: Niki Bowers - November Starlings, John Atkinson Grimshaw - A November Morning, 1883

Zdjęcia pod wierszem moje, z lasu, do którego często chodzę z moim psiakiem i w którym czuje się już nadejście listopada, bo po ostatnich nocno - porannych przymrozkach, liście opadają hurtowo. 

"Od dzieciństwa wyobrażałem sobie wnętrze duszy, jak wilgotną drgającą membranę w czerwonych odcieniach".

Witajcie moi Drodzy!

 

Dzisiaj trochę miszmaszowo, o wszystkim i o niczym, a witam Was moim starym wierszem odnoszącym się do twórczości jednego z moich ukochanych reżyserów, arcymistrzów światowego kina, Ingmara Bergmana. 

 

po próbie

 

na strunach dni gram, co potrafię. bardzo się staram

nie fałszować. bacznie zwracam uwagę na to, gdzie

węże składają jaja i szukam źródła nadziei

we wszystkim co dobre i szczere.

 

nie wiem dokładnie, gdzie rosną poziomki, potrafię

jednak wygrać jesienną sonatę bez narzekania na

szarość i smutek wszystkich listopadów, jakie udało

mi się rozjaśnić uśmiechem.

 

miłością zataczam kręgi na szorstkiej powierzchni płynącego

bezlitośnie czasu. słowa, szepty i krzyki czerwienieją

na półotwartych ustach. taka już ze mnie dziwna persona,

rozpaczliwie poszukująca siódmej pieczęci.

 

życie marionetek trwa w najlepsze. realizuje się

w scenach z życia małżeńskiego, nawet wówczas,

kiedy zimny deszcz pada na naszą miłość, gdy

twarzą w twarz staję przed namiętnościami.

 

w rozbitym zwierciadle odbija się oko diabła.

uporczywe milczenie boga

ucisza czarodziejski flet.

 

JoAnna Idzikowska - Kęsik, 22 XI 15

 

Ten boski kubek w postaci kwiatu maku dostałam od moich przyjaciół pod koniec sierpnia, na urodziny, uwielbiam z niego pić, bo jest rewelacyjny, bardzo solidny i piękny jak Bergmanowskie wnętrze duszy.

 

 Jak już pisałam, nie było mnie w Bolesławcu praktycznie całe wakacje, a jak wróciłam, okazało się, że moje miasto wypiękniało. Przy ulicy Prusa powstała Ceramiczna Brama Przyjaźni, której jeszcze nie widziałam, ale jak tylko zobaczę, to Wam ją pokażę tu na blogu. Pojawiła się również stara - ale cudnie odnowiona Kobaltowa Kamienica, w której, na parterze znajdują się trzy sklepy z moją ukochaną bolesławiecką ceramiką. Kamienica znajduje się przy ulicy Zgorzeleckiej, przy rzece Bóbr, niedaleko drogi wylotowej w stronę Zgorzelca i Niemiec. Obejrzałam ją niedawno, robi wrażenie, wygląda pięknie, zresztą sami oceńcie.

 

 Nie pamiętam już, czy pokazywałam Wam w którymś nowszym poście swoje w miarę nowo zakupione ceramiczne cacka, więc mam dla Was parę fotek kubków, które lubię, z których lubię pić i dlatego są w kuchni, żeby były pod ręką (superunikaty trzymam w pokojach, w różnych kredensikach za szkłem, mam sporo wzorów, których już nie ma w produkcji).

 

I jedno jeszcze dla mnie smutne - dlaczego wszystko na tym świecie jest dla "prawych" tudzież praworęcznych? Dlaczego, żeby pijąc kawusię i mieć przed oczyma śliczny wzór ze środka naczynka, muszę trzymać kubek za kubek a nie za uszko? Mam sporo takich kubków i filiżanek i wszystkie są stricte dla praworęcznych, chyba sobie zamówię dla mańkuta...

Ulubiony kubek Jowity też jest praworęczny, ale jej to akurat pasuje.

Kubeczek, który mam w pracy również jest dla praworęcznych i chociaż nie jest z bolesławieckiej ceramiki, jest bardzo ładny, prawda? 

Oprócz kubasków i kilku talerzy (bo mam fazę na kwadratowe talerze), zakupiłam też dużą miskę - mam też ostatnio fazę na bolesławiecki kobalt. Miska zaś świetnie mi się sprawdza w kuchni.

I na koniec ferajna czyli zwierzyniec. Niczko moje najdroższe, ukochane stworzenie, czuje się odrobinę lepiej, ale schudł bardzo, jest słaby, dużo przeżyliśmy ostatnio, musiałam podjąć decyzję o jego kastracji farmakologicznej, bo psiak ma już 14 i pół roku i ma problemy z prostatą, ale serduszko ma silne i to jest najważniejsze.

Balbina, chociaż trzy miesiące starsza od Nikoska ma się dobrze. Kocha pudełka im ciasne miejsca (np. moją matę do jogi), ale najczęściej, zazdrośnie, często włazi do kojca Nikusia, ignorując swoje legowiska. Uwielbia, gdy wszystkie kocyki w kojcu są świeżo wyprane, wtedy Niko nie ma szans... No i moje biurka też kocha!

 A Bazyl, kocur york chocolate mojej córci (na pierwszy rzut oka wydaje się czarny, ale w słońcu jego sierść lśni czekoladowym blaskiem), wciąż za mną biega (gdy ona gdzieś lata po świecie, a kot jest u mnie na gościnnych występach) i domaga się jedzenia (wie dokładnie, w której szafce trzymam przysmaki) i mizianka - jest wielki, waży ponad 8 kg, więcej niż Niko i Balbina z tym, że to diablątko w przeciwieństwie do moich aniołków, lubi się czesać, moje czochraki uciekają, jak tylko zobaczą grzebień lub szczotkę.

Bazyl był moim koteczkiem, ale moje kochane bejbe wzięło go do siebie ze względu na to, że bardzo molestował Balbinkę, gryzł ją w kark i dawał z mańkutowego liścia Niczkowi po oczach... Dwa zdjęcia poniżej są autorstwa osoby, którą kocham totalnie i bezwarunkowo - mojej córci Jowity Sylwii i jest na nich Jowi z Bazylem i solo - moja big love. I tylko nie mówcie, że Jotka (nie nasza blogowa Jotka - Joasia tylko moja prywatna, bo tak często od maleńkości nazywamy Jowitę K. - JotKa) jest podobna do mnie, bo jest bardzo wymieszana i - jak zawsze podkreśla - usta na po tacie, ale generalnie geny ma dobre, fajna i mądra z niej dziewczyna. 

Wczoraj wyszłam pierwszy raz po chorobie covidowej na spacer z psinką moją najdroższą i spotkałam wiewiórkę, której nie uchwyciłam i zimowity - jesienne krokusy.  

Widziałam również ostatnie - bo już są poranne przymrozki - słoneczniki i kosmosy.

Powoli, nieuchronnie zbliża się listopad...

Uściski i moc serdeczności dla Was, życzę Wam ciepłego, zdrowego i udanego nadchodzącego tygodnia.

*

Cytat w tytule postu Ingmar Bergman. 

Wszystkie zdjęcia w poście są mojego autorstwa.