UWAGA POEZJA czyli współczesne kobiece wiersze z drzewami w tle

 Witajcie moi Drodzy!

Dzisiaj o drzewach, według mnie, pięknych, żywych, czujących istotach, które uwielbiam, wśród których czuję się jak u siebie, do których, o czym mówiłam już nie raz i nie dwa, kocham się przytulać.

Dwa dni temu, 10 października, obchodzony był coroczny, Światowy Dzień Drzewa, a ja byłam zbyt chora, żeby napisać i opublikować post. Teraz jest o tyle lepiej, że mogę już dłużej posiedzieć, chociaż wciąż kręci mi się w głowie, boli gardło i oczy pieką od kataru. Nieważne, bo ważne są wiersze. Wiersze, które we mnie weszły, spodobały mi się i którymi chcę się z Wami podzielić. Tym bardziej, że Autorki to współczesne, piękne i zdolne poetki, których być może jeszcze nie znacie. Dla mnie dzień bez wiersza jest dniem straconym, dlatego staram się tych dni nie tracić... 

A Dzień Drzewa?  To święto wymyślone przez Juliusa Sterlinga Mortona, sekretarza rolnictwa Stanów Zjednoczonych, prywatnie miłośnika przyrody. Zaapelował on do rodaków, by 10 kwietnia 1872 r. posadzili drzewa. Dziś Arbor Day to akcja znana na całym świecie, w Polsce oficjalnie obecna od 2002 roku i corocznie obchodzona 10 października. 

 Zapraszam zatem - w imieniu poetek i swoim - do lektury wierszy, która, mam nadzieję, sprawi Wam przyjemność i skłoni do refleksji. Sześć zdolnych kobiet i sześć zupełnie innych światów, odmiennych spojrzeń z drzewem w tle. 

Ewelina Kuśka

Dzikie drzewa

jeż upadł. pękła mu skóra ale ty widzisz tylko kolce.
uderza w nas wieczór. rozstać się w ciemności.

wycie duchów pomiędzy. kiedyś nastaną tu ciała.
kroplami krwi zasklepią ściany.

trawa oddycha. cienie liści zataczają kręgi.
możemy nie dotrzeć nim na niebo wypełzną gwiazdy.

nad nami ciemne chmury rozrzucone widłami Boga.
staniemy się głosami dzikich drzew.

będziemy tu choć w gościnnym pokoju
śniąc o jeżu ze zranioną skórą.

kiedyś wyrosną nam liście w miejsce zeschniętej krwi.
osierocimy nasze domy i pokryją nas kolce.

*

Ewelina Kuśka (1966) – polska poetka, laureatka wielu konkursów literackich i gawędziarskich. 

Mieszka i pracuje w Jastrzębiu – Zdroju. Wydała trzy książki pisane w języku śląskim: "Tak tu bywało” (2003) , "Skąd sie bierom diobły” (2004), "Idom Gody” (2012), oraz trzy tomy poetyckie, które są pokłosiem poetyckich konkursów. Uhonorowana odznakami: "Zasłużony dla Kultury Polskiej”, "Przociel Ślaskij Godki” w stopniu brązowym i srebrnym, "Nagrodą Miasta Jastrzębie – Zdrój dla osób zajmujących się kulturą”. W roku 2012 została Wice Ślązaczką Roku w konkursie organizowanym przez Radio Katowice.

Prezentowany dzisiaj wiersz Autorki pochodzi z jej najnowszego tomu poetyckiego "O(d)puszczone domy", wydanego przez Fundację Duży Format jako 1. Nagroda w 13. Konkursie Poetyckim w kategorii "po debiucie", który właśnie do mnie dotarł, za co bardzo dziękuję!

Katarzyna Zając

Być drzewem

 

Mieć w pamięci pierwszą burzę,

złamane ramię,

nacięcie na korze w kształcie serca,

które w promieniach słońca

już nie boli.

 

Czasem tęsknić za tamtą dwójką,

która wyryła je nożem

i przytuliła się do pnia.

 

W pełni zielonego lata

jeszcze nie przeczuwać, że liście

opadną feerią barw,

przestaną krążyć soki,

że miękisz stwardnieje przed zimą

i nie ocaleje ani jedna

miękka tkanka.

 

Jeszcze nie wiedzieć,

że czasem koniec jest początkiem,

że można zastygnąć i przestać czuć,

a później zmartwychwstać.

 

I dziwić się pierwszym pąkom,

zielonym liściom,

przysiadającym na gałęziach ptakom.

 

I światłu, które spływa z góry

 

*

Katarzyna Zając (1977) – polska poetka. 

Ukończyła ochronę środowiska na Uniwersytecie Opolskim. Wydała trzy tomy wierszy: "Pęknięcia" (Tuchów, 2011), „Starodrzew” (Tomasz Kowalczyk, Lublin 2024) oraz „Kolebkę” (wydawca FONT, Poznań 2025).
Publikowała w prasie literackiej, m.in. "Latarni Morskiej", "Frazie", "Migotaniach", „Okolicy Poetów”, „Babińcu Literackim”, Magazynie „Suburbia” oraz w antologiach poetyckich.
Laureatka licznych konkursów poetyckich, m.in. OKP im. J. Śpiewaka i Anny Kamieńskiej (2025), OKP "O Laur Czerwonej Róży” (2025), OKP „Rypiński Album Poetycki” (2024).
Pasjonatka przyrody i fotografii przyrodniczej. Mieszka w Ozimku – niewielkim miasteczku na Opolszczyźnie, otoczonym lasami. 

 

 Dorota Nowak

 to był sen o drzewach

wysokie i szczupłe prostowały gałęzie
w spękanej korze poranne życie mrówek
kwilenie piskląt w gniazdach nad jemiołą

podbiegłam do pnia by objąć ten sen
przytulić a wtedy drzewa stawały się ludźmi
z wczorajszego dnia i sprzed narodzin  

*

 Dorota Nowak – poetka, autorka tomów poetyckich: "na dwa" , "opium" , "antidotum" , "Zarzewie" , "rano otwieram oczy". Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów poetyckich. Nagrodzona: za tom „na dwa” w konkursie na książkowy debiut poetycki w ramach Nocy Poezji w Krakowie (2014) oraz Pierwszą Nagrodą Grand Prix w II Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim O Złotą Pszczołę (2019) za projekt poetycki pt. „Zarzewie”. Finalistka konkursu O Złotą Pszczołę w 2021 r. – koncepcja książki stała się pierwowzorem tomu „rano otwieram oczy” oraz finalistka tegoż samego konkursu w roku 2023 – wyróżniona za projekt książki pt. „łęgi” Jej wiersze publikowane były w kilkudziesięciu antologiach oraz pismach literackich.                                                                

Katarzyna Brus Sawczuk 

 

Wąchaliśmy się na odległość. 

Niczym małpa skakałam, 

obejmując za obiecaną szyję 

drzewo z korzeniami. 

 

 

Pięć minut cyrku,

 dziesięć dni milczenia.

 Kilka lat powtarzałam słowa 

jak zakochana sucha,

 jałowa deska.

 

[CIĘCIE]

 

*

 Katarzyna Brus - Sawczuk – endodontka, wykładowczyni, poetka oraz redaktorka. Niepokorna. Autorka czterech książek poetyckich i zbioru opowiadań. Jej wiersze znalazły również w wielu antologiach, Współredaguje międzynarodowy kwartalnik artystyczno-literacki „Post Scriptum”.

 

 Monika Milczarek

 

 drzewo 

 

zamordowali mi drzewo

 za oknem

 ścięli liście kwiaty

 i zapach 

tylko krew i trociny na 

śniegu zostały

 

 ludzie mówili że pod 

skórą było spróchniałe 

spróchniałe drzewa nie 

kwitną

*

Monika Milczarek – nauczycielka języka angielskiego i poetka. Urodziła się i mieszka w Sieradzu.

Wydała pięć tomików: „Krzyk Źrenic” (Biblioteka Siódmej Prowincji 2001), „Tatuaż duszy” (Wydawnictwo INTROGRAF 2013 ),”Piórnik Przemian” (Sieradzkie Centrum Kultury 2017 ),

„Uwaga, Nie dotykać” (Fundacja Dużego Formatu 2019) oraz „Na drugie Maria” (Anagram 2024). 

Publikowała w wielu czasopismach i na portalach poetyckich. Prezentowany tutaj wiersz pochodzi z drugiego tomu Moniki pt. Tatuaż duszy.

 

Joanna Idzikowska - Kęsik

 

silne kobiety są jak drzewa

 

- mojej babci, Adelinie (1906-1998)

 

pamiętam twój fiołkowy zapach i oczy mądre zza grubych szkieł

uczoność przypisaną sowie głos miękki kojący emocje

i barszcz pamiętam czerwony tak pyszny że jadłam za dwoje

jednak to tylko androny ta prawda ma drugą stronę 

 

lubiłaś mi opowiadać a ja słuchałam uważnie

o tak odległych czasach że tylko w książkach i w kinie

roztłukłaś mi wyobraźnię i rozbudziłaś ciekawość

zrobiłaś to delikatnie bez jakichkolwiek nakazów

 

do dzisiaj widzę uliczki pełne żydowskich sklepów

gdzie kupowałaś przyprawy i materiały na suknie

i widzę twoją mamusię - prababkę w kolorze sepii

z książką w chudziutkich dłoniach na zdjęciu starym jak świat

 

wspominam cerkiew do której po mszy szłaś się pomodlić

i gestapowca co tacie ostatnie oddał cukierki

tatę rodziłaś w momencie w którym strajkował twój bóg

w dzień wybuchu tej wojny - hańby w ludzkiej historii

 

czuję ból rozpamiętując twoje gawędy o dziadku

nie dane mi było poznać człowieka co ponoć znał Witkacego

studiował w Sankt Petersburgu - zawsze mnie kręcił Ermitaż

mierzył ponad dwa metry i szczycił się pełnym uśmiechem

po tym go zidentyfikowali kiedy po ośmiu miesiącach znaleźli

truchło w jeziorze bo znając zapędy swołoczy

kazał ludziom zakreślać trzy razy NIE

w tej sfałszowanej farsie przypłacił patriotyzm życiem

 

tobie wszystko zabrali dom majątek i godność

zostały ci tylko obrączki na znak hojności władzy

i mały kąt do życia na Ziemiach Odzyskanych

latami słałaś błagalne listy do szanownych premierów

których miałaś za cepów chamów i sprzedawczyków

ażeby pamięć o dziadku załagodziła amnestia

 

twardą byłaś kobietą i niebanalnie piękną

zostałaś wierna sobie własnemu patrzeniu na życie

i wrosłaś we mnie jak drzewo

pod którym mogłam się schronić

bez cienia powściągliwości

 

brakuje mi ciebie zawsze

zawsze kiedy chcę płakać

uciekam wtedy do lasu

 

wsłuchiwać się w szept starych drzew 

 

Wrocław,  21 I 15

 

*

 Joanna Idzikowska - Kęsik (1969) – autorka wierszy, która coraz mniej pisze, bo wciąż nie wie, czy to, co pisze jest warte publikacji. Redaktorka Babińca Literackiego, animatorka kultury, czasem recenzentka. Swoje teksty publikowała m.in. w licznych antologiach poetyckich, Grupie Literycznej Na Krechę, Babińcu Literackim, Poetach Polskich, Libertasie, Śląskiej Strefie Gender. A jak kiedyś wygrała dwa poetyckie konkursy, to straciła wenę i przestała brać udział w jakichkolwiek konkursach w obawie przed porażką. Powoli jednak składa swój poetycki tom i codziennie zmienia jego potencjalny tytuł.

 

 

Bardzo dziękuję Autorkom za zgody na publikację ich utworów na moim blogu. Zdjęcia i utwory Autorek jest ich własnością i nie wolno ich kopiować. 

Inne zdjęcia w poście: pierwsze z Internetu, drugie autorstwa Katarzyny Zając, dziękuję!