Bolesławieckie Święto Ceramiki czyli Ojczyzna Moja Glinoludowa. ;-)

Gród nad Bobrem, w którym się urodziłam, bo tak się spodobał mojemu ojcu, że postanowił się w nim osiedlić, z którego po maturze wyjechałam i do którego dekadę później wróciłam na stałe, to miasto, które już od wieków słynie z ceramiki.

Jak mówi anegdotka, nasz narodowy wieszcz, Adam Mickiewicz, miał zwyczaj picia kawy z mlekiem z filiżanki ozdobionej w niebieskie wzory, którą nazywał bunzlówką.  Miał filiżankę wykonaną w mieście, które nazywało się Bunzlau, stąd nazwa jego ulubionej filiżanki.
Na Dolnym Śląsku, z przyczyn historycznych, wiele miast ma dwie nazwy: polską i niemiecką.

Moje rodzinne miasto bez względu na to, czy było polskie czy niemieckie, czy nazywało się Bolesławiec czy Bunzlau, słynęło i nadal słynie na świecie z pięknej ceramiki.

Uwielbiam wszelkie bunzlówki, zwłaszcza unikaty i superunikaty, ale z wiekiem coraz gorzej czuję się w tłumie, dlatego wolę swoje filiżanki kupować w sklepach, których w Bolesławcu jest kilka, podobnie jak manufaktur, które je produkują.

Co roku pod koniec sierpnia w moim mieście, celebrujemy święto tej uroczej sztuki użytecznej.

Jest co oglądać, jest co kupować... Przechodzę przez Rynek pełen kramików rano, jak nie ma jeszcze tłumu, potem już nie idę w tamtym kierunku. Dlatego autorem zdjęć do tego posta jest mój mąż, któremu nie przeszkadza, jak ludzie się o niego obijają. ;-)

Tegoroczne, dwudzieste pierwsze święto, trwało od 19 do 23 sierpnia.

Zacznę jednak od mojej kuchni i jednej z półek z bunzlówkami (pierwsze zdjęcie w tej notce) oraz nowych nabytków  moich i męża, który też lubi ceramikę i robi mi prezenty, bo to święto często zbiega się z naszą rocznicą ślubu.

Oto więc unikaty na naszą rocznicę (i tu moje ukłony w stronę niezwykle pięknych i utalentowanych Kobiet, które pracują w bolesławieckich zakładach ceramicznych i tak pięknie malują te wszystkie naczynka!):

Ta środkowa jest bardzo ciekawa, bo asymetryczna, pasuje mi do ręki:

Tę filiżankę kupiłam w pierwszy dzień święta, gdy jeszcze nie było zbyt tłoczno (przy okazji jedna z moich wakacyjnych lektur, o których jeszcze napiszę):

A te kupiłam, bo bardzo lubię pić często, ale mało, choć nie zapomniałam o mężu i ta największa z niebieskimi kwiatkami, jest dla niego:

A oto kilka migawek z mojego miasta w obiektywie Radka (dziękuję Ci, gdyby nie Ty, nie byłoby tego wpisu!):

Imprezie towarzyszy giełda staroci, parady, występy znanych artystów, a każde święto kończy się pokazem fajerwerków (tutaj na fotografiach Pana Krzysztofa Łukasiewicza):

Wypada mi zaprosić Was za rok do Bolesławca na kolejne Święto Ceramiki! Bo przecież, jak śpiewa Bolesławianin Tomasz Wachnowski: "Wszyscy jesteśmy z tej samej gliny!"
Mam wielką nadzieję, że za rok, po tegorocznej smutnej przerwie, powrócą moje ulubione glinoludy - to dla nich byłam w stanie wchodzić w tłum, robić zdjęcia, cieszyć oko(tu na moich zdjęciach z Parady Gliniady ' 2013):

A TUTAJ jeszcze taka jedna moja prywatna rudowłosa piękność jako glinoludowa księżniczka w radiowej Trójce. :)

"Starość to dążenie w stronę cienia". ***

XxX

jeszcze się zatrzymują, gdy chce przejść

na drugą stronę. jeszcze przepuszczają

 w drzwiach, zerkają. uśmiechają się do niej

albo zagadują kobiety, z którymi idą i spoglądają

 ukradkiem. wciąż  jeszcze jest widoczna.

jednak od paru lat jest jej zupełnie obojętne, czy staje się

 obiektem westchnień kulturalnego romantyka czy

 przedmiotem pożądania prymitywnego troglodyty. grunt, 

że w ogóle patrzą. tak mało czasu zostało na bycie

 atrakcyjną i piękną, że przestała być wybredna.

kiedy wyblaknie jak zdjęcia dumnej prababki

 w kolorze sepii, przynajmniej będzie miała co

wspominać. albo z powodu niekontrolowanej

biodegradacji, zacznie pisać naprawdę dobre

wiersze. stworzy je na Lawendowym Wzgórzu

z zamiarem wygrania karty stałego pobytu

w Hotelu Marigold. Niebiańskie polany mogą

poczekać.

JoAnna Idzikowska - Kęsik, 25 VIII 15

* obraz pod wierszem: Marc Chagall
The Window,1924

** obrazki z netu

*** cytat w tytule notki, Maria Nurowska

"A gdy nadejdzie taki dzień, że czas odmieni nasze twarze..." ***

inna kobieta

tamta kobieta odeszła ode mnie trzaskając drzwiami.

nie chciała już patrzeć w żadne lustra. wolała nie widzieć,

nie dostrzegać zmian. chciała się skupić na własnym 

wnętrzu. rozumiem ją i jej wybór. wolna wola lubi niekiedy

zahaczać o egoizm. nic co ludzkie i boskie nie jest aż tak

 odległe, aby nie stało się naszym własnym udziałem.

tamta kobieta była wesoła, pełna pasji i enigmatycznego

piękna. ludzie mówili, że ma kolorową, pozytywną aurę.

tęsknię za nią, gdy z trwogą patrzę na swoje starzejące się

zdjęcia. wówczas bardzo chciałabym wierzyć w odkrycia

dokonywane po drugiej stronie zwierciadeł i urojone światy

 równoległe. w nich nadal byłabym młodszym hologramem

siebie.

JoAnna Idzikowska - Kęsik, 16 VIII 15,
wiersz inspirowany moim portretem, namalowanym przez bolesławiecką artystkę, Panią Jolantę Koźmin, za który z serca dziękuję, bo widzi mnie Pani znacznie ładniejszą, niż jestem, ale fakt, że te mandale emocji to moja specjalność (portret poniżej)!:

***Andrzej Sikorowski, Stowarzyszenie Rannej Rosy

*obrazki z netu