Listopadowy, bolesławiecki spleen

          Witajcie!

        Moi drodzy,

        Wybaczcie, że tak mało mnie teraz w blogosferze. Dopadł mnie ten listopad, omotał i mocno przytulił, wezbrała we mnie ta jesienna, coroczna melancholia, nostalgia, senność... Czuję się zmęczona, przytłoczona, wypalona i jakaś taka osowiała... Nie mam siły pisać, jeśli mam wrażenie, że nic ciekawego nie mam do powiedzenia... Czuję się kiepsko i jest mi dziwnie ciężko na duszy.

        Na pewno nadrobię zaległości na Waszych blogach, zawsze staram się odpisywać na czas, ale miałam bardzo pracowity tydzień i dość dziwny nastrój... Miałam w środę ważną lekcję otwartą, która wypadła bardzo dobrze, dzieciaki świetnie pracowały, zaproszeni goście byli zadowoleni, ale po niej, po wszystkim, po tym jednak niemałym stresie, poczułam niezwykle silny odpływ energii i było mnie stać jedynie na czytanie książek - to zawsze mogę robić, bez względu na feeling. Filmów też nie oglądałam, dopiero dzisiaj idę do kina na film (przedpremierowy pokaz) o Simonie Kossak - kobiecie, którą podziwiam i cenię; w środę zaś pójdę na "Konklawe", bo lubię aktorów, którzy grają w tym filmie.

        Przedstawiam Wam dzisiaj dwa wiersze o listopadzie. Pierwszy znalazłam po to, żeby go skasować, ale po przeczytaniu stwierdziłam, że nie wstydzę się go, że nie jest najgorszy i niech sobie zostanie... Drugi sprzed roku, bardziej już mój - w moim stylu... Po lekturze tych tekstów doszłam do wniosku, że chociaż nie lubię listopada, to jest to miesiąc skłaniający do pisania, do przemyśleń i mam o listopadzie naprawdę sporo wierszy...

        Natomiast wszystkie obrazy w poście są autorstwa Evelyn De Morgan (1855 - 1919) – wspaniałej, osobliwej angielskiej malarki, sufrażystki, przedstawicielki drugiego pokolenia prerafaelitów, pięknej, mądrej i niezwykle zdolnej kobiety, która oparła się oczekiwaniom swojej klasy i płci, aby stać się jedną z najbardziej imponujących artystek pokolenia. Jej płótna przekazują przesłanie feminizmu, duchowości oraz odrzucenia wojny i bogactwa materialnego. Uwielbiam jej dzieła od zawsze i już tak zostanie. Mam nadzieję, że i Wam się podobają, skłonią do refleksji, ponieważ - jak dobre wiersze - można je interpretować na wiele sposobów.

         Serdecznie zapraszam do lektury! Czytajcie, zapraszam również do udzielenia mi informacji zwrotnej o moich wierszach i o obrazach. To dla mnie ważne, bo dojrzewam już do tego, do czego od lat namawia mnie wielu przyjaciół i znajomych czyli aby wydać tomik moich wierszy.

 

murmurando

 

już niedługo przebiegnę przez most

w listopadzie gnana wiatru tchnieniem

pocałuje mnie najczulej wprost

zły listopad suchych liści drżeniem

 

i zachłannie porwie gdzieś jak liść

zabłąkany w snach obłędnych brzasku

i nie będę mogła sama iść w stronę światła

które w świetle zgasło

 

i odczuwać już nie będę nic

coś odwróci spłoszoną uwagę

 

w listopadzie śmierć postawi mi

stawiającą na nogi

kawę

 

JoAηηค Idzikowska-Kęsik, B-c, 18 X 2013, p.n.k.

 

 

xXx

 

listopad kusi tęczą resztkami słonecznych promieni

uśmiecham się do róży która nic sobie nie robi

z chłodu i stara się pięknieć z dnia na dzień

pomimo aurycznych przeciwności

 

chodzę po lesie usłanym opadłymi liśćmi

o barwach tak pięknych że nie chce się wierzyć

w ich powolne umieranie w wilgotnej ziemi

wchłaniającej wszystko co jest do wchłonięcia

 

wpatruję się w twoje oczy takie ciepłe chociaż

w zimnym kolorze bezbrzeżnego oceanu i nie mam

pewności czy jeszcze chcę być tą długowłosą

dziewczyną z którą kochałeś się na plaży w upalną

letnią noc i szeptałeś że jest jasna i gorąca jak słońce

 

długo patrzę na liść ledwo trzymający się gałęzi

wystarczy delikatny podmuch wiatru i podzieli

los wszystkich listopadowych liści które jednak

mają tę pewność że reinkarnują wraz z wiosną

 

nie wiem czy wciąż uparcie będę się wieszać

na szyi życia bo ono zbyt często szasta

impresjami na swój własny osobliwy temat

 

doszłam do ściany na której Banksy

zamiast dziewczynki z czerwonym balonikiem

maluje śmierć i serce mi pęka wsłuchane

w jesienne półsenne murmurando

 

JoAnna Idzikowska - Kęsik, 6 XI 23, p.l.r.

 

        

         Trzymajcie się ciepło i zdrowo, cieszcie się życiem i tym, co macie: bliskimi, pracą, przyjaciółmi, dobrem, które otrzymujecie. Życzę wszystkim, którzy do mnie zaglądają dobrego, udanego, ciekawego i kreatywnego tygodnia oraz pięknej Pełni Księżyca Obfitości, zwanej również Dyniową Pełnią w ziemskim, materialnym znaku Byka, która będzie mieć miejsce w piątek, 15 listopada po godzinie 22 polskiego czasu. Niech Wam się darzy!

 

Listopad to czas, gdy drzewa stają się nagimi szkieletami, a niebo nabiera szarej, melancholijnej barwy. To jednak również pora, w której możemy odnaleźć piękno w pozornej pustce i spokoju.

 

 Henry David Thoreau

 

*

 
Taki czarny jest ten listopad, taki zimny, taki obolały od deszczu, od wspomnień, od mokrych rękawiczek — aż strach. Gdybym była listopadem, to rada bym się otrząsnąć z mojej listopadowej doli. Błąkałabym się po uliczkach czarnych jak jary i błagałabym Pana Boga, żeby zmienił zapisy. Ale może on — ten listopad-tak właśnie się błąka, tak się obija i tak szlocha rozpaczliwie; ”O Boże, Boże spraw, żebym już nie był listopadem, żeby mi nie było tak ciemno wieczorem i tak mglisto nad ranem, i żeby nie bolały mnie wszystkie liście i żeby nie dokuczał mi reumatyzm miłości! Też bym tak chciał, jak kwiecień pobiec do różowego sadu, albo jak lipiec — wyskoczyć na plażę pełną piłek…Tak on sobie płacze ten listopad niewysłuchany. Ta beksa.

Agnieszka Osiecka