" Dzięki miłości człowiek może rozwiązać ogólny problem swego istnienia – przezwyciężyć uczucie osamotnienia". ***

XxX

Może jeszcze się uda potańczyć w  letnim deszczu.

Zmoknąć do suchej kropli ukrytej w koniuszkach włosów

I poczuć tę dziwną radość, że życie ma nas na oku,

Że wszystko, co nas otacza, istnieje z nami w symbiozie.

Może jeszcze się zdarzy jakieś wzniosłe uczucie.

Coś w rodzaju olśnienia lub ukłucia kaktusem.

I nagle stanie się miłość i zmieni nasze twarze

W dzieła sztuki najwyższej i natchnionej przez muzy.

Tak trudno dzisiaj dopełznąć do brzegu rozkochania,

Nam z pierwszej połowy dwudziestego pierwszego

Stulecia po nietuzinkowym cieśli. Samotni jak Poncjusz Piłat, który 
Musiał oswoić przelewanie goryczy w złoto świętego Graala,

Odbiegamy zbyt szybko od snów, siebie, świata.

I tylko krew w nas krąży nieśpiesznie i leniwie

Jak wyciosana z krzyża lub zeskrobana z lnianego całunu.

Purpurowa jak serce na dziecięcym obrazku.

Ciepła krew pulsująca życiem chcącym płynąć pod prąd.

JoAnna Idzikowska - Kęsik, IX/X 17

***cytat w tytule posta, Erich Fromm

* grafika z internetu; przedostatni obraz - Jovka Mechkarova, ostatni autorstwa Gordona Bruce'a