Inspirująca Maria Magdalena

ja Magdalena
 


motto: Panie mój, nie możemy dłużej znosić tej kobiety. Ona pozbawia nas wszelkiej sposobności do powiedzenia czegokolwiek. Wciąż zabiera głos.

św. Piotr o Marii Magdalenie ***


uporczywie tęsknię za twoim milczeniem
milcząc wypędzasz ze mnie złe okrutne demony
jest ich siedem jak piekła kręgów gorących
i najcięższych grzechów
popełnianych z nieuzasadnionym pietyzmem
o cudach świata nie wspomnę

biesy gnębione bezgłosem
uciekają na cztery wiatry
błąkają się po przestworzach ciszy
szukają ukojenia w ocieraniu potu
z moich cudzołożnych myśli
wplątują się w miękką bujność włosów

śmiejesz się drwiąco
kpisz
taka Maria Magdalena
z ciebie
jak ze mnie apostoł

jesteś zazdrosny jak święty Piotr
speszony jej erotyczną obecnością
o to że ja
namiętnie spijam z niej słodycz
jak ze Świętego Graala


 JoAnna Idzikowska-Kęsik, 26/27 XII 2013


*** Hubertus Mynarek, Jezus i kobiety. Miłosne życie Nazarejczyka, Gdynia 1995, ss. 54-55

Magdalena

Drobną stopą zdeptawszy syryjskie purpury
Słuchała nieruchoma, przegięta niedbale
Owych pieśni słuchanych ku jej ciała chwale
W świetlicy obwiedzionej kwiacianymi sznury.

      Lecz z jej oczu jak tygrys, co ukrył pazury,
     Już dziki szał, przyczajon, zrywał się zuchwale
     I ust zniżał dyszące , wilgotne korale,
     I rozpalał łaknących ramion jej marmury.

I blada pod złoconych warkoczy promieniem
Z piersi, z bioder, szat więzy zerwała i kwiaty. 

***************************************

     Lecz nagle przez jutrzniane różowe poświaty
     W jej rozwarte od trwogi i lęku źrenice
     Jak mistyczny krąg światła wejrzy blade lice,
      Krwawe skronie owite cierni obramieniem. 


Kazimiera Zawistowska

O Magdalenie płonącej

Bądź pozdrowiona
za sznury opali,
które wypieściły twe ramiona,
Mario z Magdali.
Pochwalone kobierców cuda,
nabyte ceną,
którą wypieściły twe uda,
Magdaleno!
Bo oto nadeszła godzina,
zawrzała krew twych żył,
a twoja bezwina
rozkazała ustom scałować z nóg Jego pył.
Spojrzały na ciebie te słodkie oczy
i poszły zbawiać dalej,
płoniesz na wieczność w jutrznianej poźroczy.

 Emil Zegadłowicz

Madgalena

Odkąd przeszła przez jawnogrzesznictwo i wróciła do nas z pustyni,
ani wielkich złocistych grzechów, ani cudów wielkich nie czyni.
Lubi strojne krótkie sukienki, połyskliwe małe fatałaszki...
I pozostał daleko poza nią chłód i ciężar onej trupiej czaszki,
i pozostał daleko wiew skrzydeł i czad śmierci bijący od Krzyża...
Tylko czasem o słońca, zachodzie, kiedy zmierzch nadto szybko się zniża,
i nagle schodzi na nią strach czarny, nagle boleść w nią wstępuje święta,
i upada - nie wiadomo czemu - szlochająca, złamana i zmięta...

Lub się zrywa i komuś grozi, i sukienki jedwabne szarpie,
a olbrzymie rozpuszczone włosy wioną za nią jak lecące harpie.

  Kazimiera Iłłakowiczówna
 

 
Hiacynty wystrzeliły nad grobem Jezusa:
Maria z Magdali!
Nepenthesy czarne nad grobem Jezusa:
Mahomet-Ali!
Róże się krwawią nad grobem Jezusa:
Katarzyna z Sieny!
Paprocie tajne nad grobem Jezusa:
z ksiąg Awiceny!
Nenufary ciche nad grobem Jezusa:
mniszki śnią mękę!
Niebo wieczorne nad grobem Jezusa:
kometa Enke!
Ogrody pustyń nad grobem Jezusa:
Maria z Magdali!
Tarcze zagasłe nad grobem Belusa:
Mahomet-Ali!
Sfinksy olbrzymie wśród gór Edypa:
człowiek wybrany!
Nad Gopłem czarna opuszczona lipa:
wieszcz obłąkany!
Upiorna zorza nad oceanem,
okręt wśród lodu!
Na świecie idę – w kraju nieznanym –
wódz bez narodu!

Tadeusz Miciński, Emir Rzewuski

Wiersz z tomu Nietota. Księga tajemna Tatr, Warszawa 1910

O świętej Marii Magdalenie


 Rozgrzeszyłeś ze wszystkiego
pozwól że wesoło poskaczę
a to łkanie co pozostało w domu
to nie ja -

to radość płacze

Jan Twardowski, 1996 

Maria Magdalena i ja


Siedem duchów nieczystych Marii Magdaleny
Wygnanych z niej modlitwą przez Nauczyciela
Unosi się w powietrzu lotem nietoperzy,
Podczas gdy ona, z jedną nogą podwiniętą,
Drugą zgiętą w kolanie, siedzi zapatrzona
W wielki palec jej stopy i rzemień sandału
Jak gdyby po raz pierwszy dziw taki widziała.
Jej włos kasztanowaty zwija się w pierścienie
I okrywa jej plecy, silne, prawie męskie,
Kładąc się na ramieniu w ciemnomodrej sukni,
Pod którą nagość jej fosforyzuje.
Twarz jest ciężkawa, szyja głos matowy,
Niski, jakby ochrypły, przygotowująca.
Ale nie powie nic. Na zawsze pomiędzy
Żywiołem cielesności i drugim żywiołem,
Nadzieją, tak zostanie, a w kącie obrazu
Inicjały malarza, który jej pożądał.

 Czesław Miłosz, 1985

Wyznanie

Nazywam się
Maria Magdalena

Wędruję
od kamienia
do kamienia

I mówię
że Pan mi wybaczył

A wy

Teresa Wagilewicz 

Maria Magdalena dzisiaj

odarta z cierpliwości
oddajesz się
po jednym głębszym
- czy dwóch
nieznajomemu mężczyźnie

nad ranem
odwracasz się
- od siebie

z rumieńcem
na opuchniętej twarzy
otulasz szczelnie
ciało
zapomnieniem

w niedzielę
wyspowiadasz się
z grzechów
które popełnisz
- już jutro

  Barbara Zamaro-Falińska, 2010 z tomiku
„Uroczysko marzeń”

 Maria Magdalena

Maria z Magdali ognista i dzika
wcielenie upadłej ladacznicy
jawnogrzesznica ciemności
obce jej było Nieskalanie czystości

odrzucona i wzgardzona
balansowała na krawędzi psychozy
wiara Ją ocaliła - ogniwo między niebem a ziemią
nierządnica przeżyła oczyszczające cierpienie
i nikt nie rzucił w nią kamieniem

anastazja

 Maria Magdalena

Rankiem z lustra
patrzą na mnie roziskrzone
oczy jawnogrzesznicy
Maria Magdalena
zaczesuje włosy w kucyk

gwar ulic
zagłuszy szelest ciał
w brudnej pościeli

dzień powszedni
błogosławieństwo zapomnienia

moje szare ciało
mój błysk w oku

przyjdź gdy się przepoczwarzę!

 Pani Ziela

Maria Magdalena z obrazu El Greca

mieszkało demonów siedem w uchu Marii
lecz było to jeszcze przed Jego poznaniem
gdy śmiech i zgorszenie rodziła jej dzikość

potem była cisza mocy niepojętej
więc stała się odtąd Marią Magdaleną
zdążającą za Nim do końca na ziemi
z uczniami i Matką z Salome lub sama
widziała Go wszędzie nawet po Odejściu

zgubą się okazał flakonik olejku
bo nagle mówiono o cudzołożnicy
(jakby nie dość było tych siedmiu demonów)

łączono ją z Marią z Betanii przy Górze
uśmiechniętą siostrą Marty i Łazarza
(i ona lubiła pachnące olejki)
potem z nierządnicą którą On nawrócił
i pozwolił stopy namaścić pachnidłem
dodano jej grzechy myląc z Egipcjanką
(młodej rozpustnicy imię było Maria)

więc stała się nagle symbolem grzesznicy

a ty byłaś
po prostu byłaś

malowali ciebie wielcy piękny temat
ciało twoje nagie jeszcze przed pokutą
lub już przysłonięte na obrazie Greka
smukłe twoje członki wydłużona postać
rwąca rzeka włosów ekstaza na twarzy
oczy łzami pełne uniesione w górę
bielą świeci koncha przejrzystego ucha
o jakżeś jest piękna Mario Magdaleno
w tkaninie obłoków w chłodzie barw samotnych
przy skale spadzistej i litanii bluszczu

a ty byłaś
po prostu byłaś

wierzyli że wiedzą o tobie tak wiele
malując w pobliżu flakonik olejków
na wszelki wypadek czaszkę ku przestrodze
wskazując jak szybko życie nasze mija

lecz ty przecież ciągle na obrazach żyjesz
choć nikt nie wie dobrze kim jesteś kim byłaś

Jolanta Rawska, lilly



Maria Magdalena

W szklanych drzwiach cię poznałem
i blade milczenie jak strach padło na salę
gdy Twe strusie pióro
wśród lamp kawiarni
czarną zaszumiało chmura

I w lustrach gdyś odbiła się
jak przewidzenie
Czemu mnie twój liczący twarze
wzrok zadrasnął spojrzeniem męki
czarnej jak noc nad Kalwarią

Ktoś zerwał się i przepchał się przez tłum
i wrzasnął obłąkanym swym krzykiem

rozszarpał się
Mario, o uchodź stąd , uciekaj i dłońmi obiema
zakryj oczy i nie patrz
W tej ulicy ciemnej powiem ci wszystko
cały twój żal nadaremny

O, uchodź stąd nie szukaj już
Jego tu już nie ma
nie znajdziesz swej miłości w przepaścistej nocy
Nie pochylisz swej głowy.
Klęcząca, nie doznasz szczęścia
łez dawnych
ani Go więcej rozpoznasz
Tu nikt nie wie gdzie skryli się
śmieszni prorocy

O, zatul mnie swym płaszczem,
weź w ręce bez drżenia
mnie, co ostatni w twarzy twej
szuka uśmiechu

Ustami nóg twych dotknę
Święta panno grzechu
Za to czego już nie ma,
Łaskę przebaczenia...

Kazimierz Wierzyński

  Magdaleno, ciszo polna…

Magdaleno, ciszo polna,
Magdaleno, ciszo leśna,

Która zlewasz mi pod nogi
Miłosierny balsam drogi
i ocierasz włosy swemi
stopy, pylne kurzem ziemi –
Z wszechboleści – bezboleśna,
Z wszechniewoli – siostro wolna,

Dzięki tobie, ciszo leśna…
Dzięki tobie, ciszo polna… 


Bronisława Ostrowska

Ja Magdalena

Odnalazłam dom pośród
tłumu gapiów, wciśnięta w boczną nawę
swojej nagości stałam,
grzech miał jeszcze Twój smak.
Chrystus rozumiał ,podał dłoń,
chciałam wytrzeć mu stopy,
włosy zbyt krótkie.

Ślady czekają na egzekucję. 

Krystyna Woźniak



Magdalena


to był dom w Heliopolis całowałem twoje palce
na których pierścienie pył pszeniczny z oliwą zapach nardu
i jeszcze twarz posługaczki zapalającej miedzianą lampę
na papirusie zapisane twoje grzeszne imię
potem w cieniu bazyliki mniszki jak stalle z wosku
uwodziły mój wzrok czułem muzykę wieków i złote Bizancjum
grało na twój obojczyk polifonię tak czystą
że zawstydzony odjechałem dalej pod skrzydłem gołębicy
w chłopskiej oberży nocą kupiłem twoje ciało
za kwartę wina kurwy rzezimieszki złodzieje handlarze relikwiami
żądali więcej ale powiedziałem że przybywam z daleka
i grałem z nimi w kości byłem lepszym oszustem
w nagrodę zapach siana pomiędzy coitus gdakanie kur
i jeszcze piwo które wniosła po drabinie karczmarka
nie pamiętam następnych wcieleń były jak odsłony
wstydliwych rozkoszy chłopca młodzieńca mężczyzny
na wydmach gdzieś koło Ausaras niedaleko Sambii
ujrzałem cię po raz ostatni w chłodnej zieleni morza
gdzie powiedziałaś dusza nie istnieje chociaż modlitwy
szepty gusła i zaklęcia są nam potrzebne do zbawienia ciała

 Pawel Huelle

Kod Magdaleny, czyli Magda ma kota

opuszcza mnie
„poetycka wena"
ale w sen mój wchodzi Maria
Magdalena i odsłania odkrywa
(to jest teraz w modzie)
swoje życie ukryte
w Leonarda kodzie...
mówi że jest Janem i Markiem i Judaszem,
że byłą żoną Mistrza
że była graalem że się wcieliła
w pewną pisarkę
co zbudowała z Potterem arkę noego
(ale nie tego)
że się wcieliła w tiutiu
biskupa że znała Martę
siostrę Łazarza
że Marta kiepsko gotowała
że nie zmywała choć miała pralkę
Łazarz miał śpiączkę
teściowa Piotra miewa gorączkę
i żyje w Dubaju
żyje w Bombaju
żyje po życiu
ale w ukryciu...

Tadeusz Różewicz 

**** obrazy: Angelo Bronzino, Carlo Dolci, Tycjan,Francesco Bacchiacca, Bernardino Luini, El Greco, Rubens,Caravaggio,anonimowy Pietro Perugino, vocasiod: Maria Magdalena

***** zdjęcia:Monica Bellucci jako Maria Magdalena w filmie Mela Gibsona pt. Pasja, Barbara Hershey jako Maria Magdalena w filmie Martina Scorsese pt. The Last Temptaion of Christ

Maria  Magdalena


Świat się składa z niedoszłych kłamców i kochanek,
które już nam gotują wieczyste polewki.
I jak tu wchodzić w spory, gdy na głowie wianek
przekrzywia się i trzeszczy w rytmie starej śpiewki:

kobiety są jak znaczki: kleisz się, by dotrzeć
w jedno miejsce, a potem wysuszyć w klaserze?
A jak zgniją, rozrzucić w niepamięci łotrzej:
przejrzyste ornamenty, darte w obcej wierze.


Rafał Gawin