"Fale paradoksu rozlewały się po morzu przyczynowości". ***

9 października 2025

 

w dzień sto czwartych urodzin ukochanego poety*

dostałam skierowanie na dwukrotnie powtórzony test

i paradoksalnie okazało się że dopadł mnie wirus

na którego nie załapałam się podczas trwającej

ponad trzy lata światowej zarazy

 

nie wiem jak skwitowałby tę sytuację Mistrz pióra

i nieco czarnego humoru jednak ja rozśmieszyłam

personel medyczny i panią lekarkę twierdząc

że złego też trafia ale po czasie

w czasie dla niego najmniej odpowiednim

 

siedzę przy stosie leków i chusteczek w stokrotki

 mimo iż farmakologia robi mi z mózgu sieczkę

 zakładam że dobre wiersze są o życiu

o tym że cieknie ci z nosa i nie możesz mówić

ale napisać możesz cokolwiek nie tylko dlatego

że klawiatura przyjmie wszystko co wystukasz

ale też dlatego że poezja to dreszcz

i że znowu nie przyznali dziś Nobla poetce 

 

dygotanie katar gorączka to doprawdy imponujący 

stan ciała i umysłu wolno bredzić co tylko się chce

nawet w dzień sto czwartych urodzin

niedościgłego poetyckiego wzorca

kilkukrotnego kandydata do Nobla 

 

i nic złego z tego nie wyniknie bo można się

również zwitkaczyć jak inna Mistrzyni**

ta od okularników białej bluzki i ludzkiego 

gadania 

lub zaśpiewać Imagine*** 

 

gadam - więc jeszcze trwam

śpiewam - to podobno może każdy

jednak lepiej się nie wychylać 

 

*Mistrz Tadeusz Różewicz ur. 9 X 1921

**Mistrzyni Agnieszka Osiecka ur. 9 X 1936 

***John Lennon ur. 9 X 1940 

 

JoAnna Idzikowska - Kęsik 

B-c, 9 X 25 

 

*

No i takie paradoksy zdarzają się w moim życiu często. Miał być post o moim ukochanym poecie, Tadeuszu Różewiczu i ulubionej poetessie Agnieszce Osieckiej, czy też niezapomnianym liderze The Beatles, którzy dzisiaj - gdziekolwiek są, a wierzę, że gdzieś są, choćby w swojej wspaniałej twórczości - świętowaliby kolejne urodziny, a jest o mnie: chorej i - serio - autentycznie zdechłej (to taka metafora, ale czuję się fatalnie od poniedziałku, dopiero dzisiaj zelżała mi gorączka). 

 

 

Oczywiście zwlekałam z lekarzem, bo dzieci, bo apel na dzień belfra, bo klasę muszę jakoś urządzić w nowej siedzibie, bo może mi jednak przejdzie... Ale niestety nie przeszło. Od poniedziałku zaraz po powrocie z pracy kładłam się pod kołdrę, po ósmej się kąpałam i szłam po prostu spać, ponieważ naiwnie myślałam, że jak wyleżę, to zrobi mi się zdrowiej. Nie udało się. 

 

Dzisiaj musiałam już jednak pójść do lekarza, bo nic a nic nie ustępowało, a wręcz z dnia na dzień czułam się gorzej, słabiej, bolała mnie głowa, gardło, trzęsłam się z zimna mimo 25'C w domu i ciepła w szkole.  Pani (nareszcie PANI!!!) doktor po rozmowie i osłuchaniu mnie, skierowała mnie na testy. Jeden test zrobiono mi 2 razy dla pewności... No i jestem "pozamiatana" do końca przyszłego tygodnia. 

 

 

Jedyna fajna rzecz to to, że pani doktor wypisując mi receptę i zwolnienie, spytała czy dobrze widzi mój PESEL, bo nie chce jej się wierzyć, że mam tyle lat. 

 

Dbajcie o siebie, bądźcie dla siebie dobrzy, nie dajcie się jesieni, złej aurze i pesymizmowi.

 

PS Znowu nie obstawiłam literackiej Nagrody Nobla, dostał ją węgierski pisarz i scenarzysta László Krasznahorkai. Fajnie, ale żal, że nie poetka, poeta lub, wiadomo, Murakami albo Irving albo Atwood.

 

Autorem cytatu w tytule postu jest jeden z moich ulubionych pisarzy Terry Pratchett, a na obrazkach DżoAna przerobiona w jakimś programie AI, najbardziej podobają mi się te, gdzie mam blue eyes.