Kaprys JoAnny czyli Rozgardiasz po Wierszach: sierpnia 2014

luźne zapiski z jednego dnia życia

ten dzień rozpoczął się o północy
w tiwi łysawy tłusty wróżbita w błyszczącej koszuli
piał obleśne peany na własną cześć
podniecał się okładką w gazecie

pieprzony ciemnogród pomyślała zażenowana

brat i kolega przysłali SMSy
on wszedł z szampanem i czerwoną różą
białego pieska nie zdążył jej kupić
ale obiecał że na pewno będzie
powiedział kocham a to najważniejsze

znudzona książką pana z dwoma doktoratami
w końcu odpłynęła

siedem godzin niespokojnego snu
przy otwartym oknie pod dwiema kołdrami
i mocna kawa z mlekiem podana do łóżka

ewakuacja z fejsowego zbuka
bo tam blondynki mają przechlapane
obiad w restauracji wieczorne kino spacer
i szeroki uśmiech do słów Różewicza:
„przez rok cały rok okrągły
obowiązuje strój karnawałowy” *

dzień jak co dzień na tym balu

ale na boga który wciąż chichocze
jeszcze nigdy przenigdy
w jej urodziny

nie było tak cholernie zimno!
* Tadeusz Różewicz, Credo, w: Kup kota w worku (work in progress), Wrocław 2008
JoAnna Idzikowska-Kęsik, 26 VIII 14

*** Alan Alexander Milne, Kubuś Puchatek, tł. z angielskiego Irena Tuwim
** obrazek z netu, na zdjęciu ja z moją mamą, Eriką Ireną

Jak wiecie, różne wiersze śmigają po necie i wielu poetów robi, co może, byleby tylko cokolwiek stworzyć. Ja sobie czytam i czasem piszę, niekiedy także coś tam wyczaję, dlatego dzisiaj, wartą czytania, poezję Jarka Wam zapodaję!

…tylko tort

jezioro wymaga
co kilka sezonów
większego dzbana wody
zwłaszcza latem kiedy króluje posucha

senny pływ strumienia
nie zapewnia tlenu
ani mineralnych składników
dla wodnych żyjątek
dla rozkwitu ryb roślin i ptaków

brzegi porastają sitowiem
niewiele brakuje aby akwen
stał się wodnym oczkiem
mokradłem
bagnem nieprzychylnym człekokształtnym
czerpiącym z wody strawę

proście zatem poeci
bogów na olimpie
o burzowy rok
o nawałnice
wspierające wasze wysychające źródła
leżące wysoko
może nazbyt wysoko
za blisko nieba
wyidealizowanych intelektualnie
od natury oderwanych
uniesień

leniwy nurt
jest początkiem końca
poezji
pojutrze w miejscu jeziorka
może pozostać tylko torf
ogrzewający nieczułych
na piękno
i na waszą prawdę

Jarosław Dłużniak, 2014

O(m)brazili

o(m)brazili moje uczucia religijne,
ludzkie, nieludzkie ? napiszę człowiecze albo
winienem napisać moje uczucia świeckie ?

o(m)brazili – na zbity wstyd wyrzucili ze
swoich szeregów duszpasterza. okazał się
(był on) nie dusz, a ciał przewodnikiem głodnym.
pożądał na własność - cudzego, lubieżnego…
do limuzyny zapraszał młodych pacjentów
i na komnaty – na badania, operacje…

o(m)brazili emocje świeckie. wykluczyli
z klanu duchow(n)ego cielesnego juhasa.
a może ująć to inaczej ? wykluczyli
z klanu cielesnego duchow(n)ego juhasa ?
pozbawili raju hierarchę. uczynili
go równym laikatu – cywilom nie noszącym
specjalnego odzienia z trzydziestoma trzema
symbolami. zrównali dusz juhasa ze mną !
jest taki sam jak ja, jak ona, on – a oni ?
w papiestwie, biskupstwie, probostwie, rajskiej wyspie
są czyści, wymyci z grzechów odpuszczeni
przed bogiem swoim, moim, twoim – przed obliczem
ludzi niewierzących. wypchnęli kreaturę
w niebyt – do świata owiec nie teologicznych.
nie umieli znaleźć trzeciej drogi bacowie.
zamiast boskiego wybrali prawo kaduka.

o(m)brazili mnie ludzie pyszni zaniedbaniem,
myślą, mową, uczynkiem niesakramentalnym,
a raczej sakramenckim. nadszarpnęli moją,
twoją i innych jeszcze wiarę w instytucję
i w sens musu zakupu usługi posługi
od wymytych z przyzwoitości ciał pastuchów.
klan nie boi się ani piekła ani nieba.

Jarosław Dłużniak, 2014

Dalekie kraje o których śniłem
gdy byłem dzieckiem
są równie dalekie dzisiaj
gdy stałem się dorosły

Tadeusz Żurawek

wczoraj widziałem motyla
oglądającego telewizję
panie profesorze
czy mam rzygać

Tadeusz Żurawek

Ktoś za mną krzyknął
- Jebani hipisi !
Powiew młodości

Tadeusz Żurawek

…wyżej… piętro wyżej

miało być trzęsienie mózgu. stół poetycki
jak weselny, gościnny – wielkie świętowanie,
a tymczasem musiałem zrywać pajęczynę.
zaproszona trójca pajęczaków snuła nić
z manowców własnych wyobraźni. uwięziła
publikę poetów nie poetów. pierwszy
bredził o trzech naczelnych – bóg, honor, ojczyzna
chociaż wpierw gaworzył o wyspie na której nie
zdołał osiedlić się na stałe. ot – patriota !
drugi pajęczak zapamiętał film o wojnie
w pijanym widzie. stwierdził, iż żydzi ze strachu
przed śmiercią kopulowali niczym króliki.
beznamiętnie przekabacił kontrowersję
w awangardowe odchody. ot – kaligula !
trzeciego nie doczekałem. zerwałem sieci,
by nie rzygać. trafiłem wyżej… piętro wyżej.
obrazy niedokończonych mistrzów – artystów
z krwi i kości ubierały ceglane ściany.
inne płótna czekały na sztalugach w akcie
fechtunku stwarzania. przylgnąłem do malarzy.
pewnie ochłonąłbym wyżej… piętro wyżej.
tam myśl spłynęła w zamaszystych ruchach pędzla.
warstwy piękna układały się na płaszczyznach
tabula rasa, aż do przyjścia - ostatniego.
stołeczny guru wspiął się na piętro, na drinka.
zajął się podszczypywaniem wrażliwszych panien.
mową tylko – obawiał się o owłosienie.
gdyby usłyszał – jebany hipisie – pewnie
uśmiech rozwarłby mu usta z wielkiej uciechy !
życie wypełniłoby rolę mistrza jedi.
nikt nie miał ochoty nakrzyczeć na harcmistrza.
niemniej zakończyłem swój flirt z przebierańcami.
dobrze, że ciebie nie było tutaj – strażniku,
hipisie, poeto prawdziwy z sowiej góry.
żyjesz pośród poezji – wyżej… piętro wyżej.
do stolicy pielgrzymują… twórcy pajęczyn.

Jarosław Dłużniak, 2014

Ganges

czas jesienny parafiny stapiania
girlandami kwiatów przybrany
z ogniem tańczący i dźwiękiem wazonu
nieuważnym ruchem trąconym

lubię w nim pływać pośród korowodu
w porannym nurcie żywej rzeki
sensu doglądać w fotografiach starych
w płytach kamienia zasklepionych

lubię medytować osamotniony
w popołudniowe święta godziny
aby garść wrażeń ołowianej wagi
wyrzucić z kieszeni skojarzeń

lubię wieczorową święta porę
gdy blask w oczach klaruję duszę
częstokroć własną odbitą czasami
w widmie zabawy światłocienia

lubię kiedy ogień rozszczepia
przestrzeń
bratając żywych i umarłych
budząc w umyśle poczucie spokoju
zgodę na nieuchronność drogi

Jarosław Dłużniak, 2014

upływ czasu

czas twórca kolejności zdarzeń
odmierza żywotność istnieniu
nawet najtwardszemu z ludzi
dla kamienia zdaje się nie istnieć
zdaje się być ludzkim gadaniem
względnym pojęciem rozumu
mało ważnym i nie istotnym
tak jakby nie było go wcale
wymiaru szyjącego wszechświat

kamień zanurzony w atmosferę
skończoność popędza zmiękczeniem
toczy go wprawdzie powoli
ale wciąż i wciąż nieustannie
wietrzeniem prowadzi wojnę
z granitową twardą fakturą
aż ukazują się rysy i pory
aż skalistemu wagi ubywa
aż w finale w pył się zamienia

oj jakże wiele względem czasu
kamień ma z człowieka
a człowiek z kamienia
obydwu nie oszczędza czwarta
współrzędna czasoprzestrzeni
względna bezwzględna a jednak

Jarosław Dłużniak, 2014

piszę szeptem ludzkiej…

piszę krzykiem. piszę złością. piszę szeptem ludzkiej
rozpaczy. nikt nie pamięta jak było przed czasem.
ciemności zgasił reflektor narodzin pamięci.

piszę do po prenatalnego kandydata do
kary śmierci. masz błysnąć jak meteor i spłonąć
w światłości. rolę wyznaczył wybryk natury i ludzko
nieludzki doktor piłat opętany sznurem trwogi.
masz się na świat wychylić, aby lekarz nie lekarz
mógł ciebie klepnąć w cztery litery ludzką ponoć
dłonią odwzorowaną z boskiej dłoni. obcą jest
prawda ewolucji wykształconym akuszerom.
żałuję, że nigdy nie będziesz wiedział, iż wyraz
dupa jest grzesznym wierzącym i ujmą kulturze.

piszę słowo przepraszam. przepraszam za istnienie
bytów, które ziemi nie czynią przychylnej jak chciał
odkupiciel. żarzą się stosy jak w średniowieczu
dla wolnej woli, dla nauki. kobiety winne.
kuszą do gwałtu. nie chcą nosić ciąż grożących
utratą ziemskiej powłoki. nie chcą blasku nieba.
sodoma, gomora i… piekło nienarodzonym.

piszę przepraszam za wybieg węża eskulapa,
który poza rajem zwodzi nieszczęśliwe ewy.
przepraszam, że jeszcze współrządzi znachor i szachraj.
doszli zbyt daleko po zejściu z drzewa w konszachtach
z nurtem pogrobowego istnienia w nieistnieniu.

masz cierpieć. cierpienia żąda mały bóg i mniejszy,
najmniejszy z maciupeńko żyjących człowiek.
piszę krzykiem. piszę złością. piszę szeptem ludzkiej…

Jarosław Dłużniak

Gran Guerra Patria

po modlitwie
pielgrzymim instynktem
trafiłem na wieżę
na dole tłum wiernych
rozdeptywał częstochowskie wzgórze
z tysięcy gardeł płynął śpiew
na potylicy maszerował oddział mrówek
nagle… przyszło zlodowacenie
zamieniłem się w słup soli
z dołu dobiegły głosy
,, ojczyznę wolną racz nam zwrócić Panie ‘’
wokół miasto
śpieszący gdzieś biedniejsi i bogatsi
szczęśliwi mniej szczęśliwi
uśmiechnięci i ci z marsowym obliczem
jest jak wszędzie
jest jak zawsze
poczułem się chory nie na żarty
skleroza ? amnezja ? czegoś nie wiem ?
wokół nie widać żadnego wojska
eureka… dotarła znienacka
poraziła jak tylko oślepić może błysk ognia
kiedy grom uderzy dość blisko
na dole falowały dziesiątki chorągwi
z bielą z żółcią i z niebieskim
nie jestem daltonistą – biało czerwonych
oszukując pesymizm naliczyłem sześć ?
na dole pielgrzymi
błagali o średniowiecze
rozum zniewolony przez mężczyzn
którzy nie noszą spodni
zaborcy po śmierci łamią własne kości
wtórnie umierają
tarzając się ze śmiechu

Jarosław Dłużniak, 2014

Wkrótce ukaże się tomik wierszy Jarosława Wita Dłużniaka pt. Studnia, recenzja TUTAJ.
Wiersze zamieściłam za zgodą ich Autora, dziękuję, Jarku!
Obrazki z netu.